Αυτοβιογραφία και συνέντευξη της Θεανώς Μουσδελεκίδου, Βοηθοῦ Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς στό Κολουέζι

 

Γεννήθηκα στην Ἔδεσσα, στίς 24-1-1928.

Οἱ γονεῖς μου, Ἑλένη καί Ὅμηρος Ἀντωνιάδης, ἦρθαν ἐδῶ, πρόσφυγες ἀπό τόν Πόντο (Μπράγρα – Ἀμασεια), τό 1922.

Ἔχω δυό ἀδέλφια. Τή μεγαλύτερη ἀδελφή μας, Κλειώ Καπλάνογλου καί τόν μικρότερο ἀδελφό μας, Δημήτριο Ἀντωνιάδη.

Περάσαμε πολύ δύσκολα παιδικά χρόνια. Αὐτό εἶχε καί τή θετική του πλευρά. Μεγαλώσαμε σ’ ἕνα κλίμα, σέ μιά οἰκογένεια ἀγάπης, θυσίας και προσφορᾶς. Τό σπουδαιότερο, ὅμως, ἦταν ὅτι τό σπίτι μας ἦταν μία κατ’ οἶκον ἐκκλησία. Ἐρχόμενοι οἱ γονεῖς μου μου ἀπό τις λησμόνητες πατρίδες, αὐτό πού μετέφεραν, σάν πολύτιμο θησαυρό, ἦταν τά εἰκονίσματα και τήν ὀρθόδοξη παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ξεσπάει ὁ Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος. Δέν προλάβαμε νά ὀρθοποδήσουμε καί νέα ταλαιπωρία. Στά δύσκολα χρόνια τῆς Κατοχῆς εἴχαμε τή μεγάλη εὐλογία νά ἔχουμε καλό ποιμένα, τόν Μητροπολίτη Ἐδέσσης καί Πέλλης, τόν μακαριστό Παντελεήμονα (μετέπειτα Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης) καί τούς ἀξιόλογους πνευματικούς συνεργάτες του, τόν π. Χρυσόστομο (Παπασαραντόπουλο), τόν παππούλη καί ἐξομολόγο μας, ὡς παιδιά τῶν κατηχητικῶν τότε ἐμεῖς, καθώς ἐπίσης καί τόν π. Χαρίτωνα (Πνευματικάκη), ὁ ὁποῖος, μέ τήν ἀκάματη δραστηριότητά του καί μέ τά πύρινα κηρύγματά του, ἀγκάλιασε ὅλους τούς νέους τῆς ἐποχῆς καί τούς χάραξε πορεία ζωῆς. Τά κατηχητικά, οἱ κύκλοι Ἁγίας Γραφῆς, ὁ λόγος του ἔγινε βίωμα ζωῆς.

1939 – 1945, μαθήτρια τοῦ Γυμνασίου καί μέ καλή ἐπίδοση. Ὅλα ὅσα ἄκουα, τά καλά, τά ἀφομοίωνα καί τά ἀποταμίευα μέσα στήν καρδιά μου. Τό 1945 ἀποφοίτησα ἀπό τό Γυμνάσιο μέ ἄριστα· ἤθελα πολύ νά συνεχίσω τίς σπουδές, ἀλλά οἰκονομικοί λόγοι μέ ἀνάγκασαν να ἀλλάξω πορεία.

Τό 1947 παντρεύομαι τόν σύζυγο τῆς ζωῆς μου, τόν Μιχάλη Μουσδελεκίδη, ἀξιόλογο κοινωνικό παράγοντα τῆς πόλης μας. Ἀγωνιστήκαμε μαζί, μέ πολύ κόπο καί ἱδρώτα, γιά τήν ἐπιβίωση καί ὅπως ἔλεγε ἡ μάνα μας: «Τό μέτωπό σας νἆναι καθαρό, ἔτσι ν’ ἀντικρύζετε τη ζωή».

Τό 1977, ὕστερα ἀπό μακροχρόνια ἀσθένεια, πεθαίνει ὁ σύζυγός μου καί μένω μόνη, νά συνεχίσω τήν πορεία τῆς ζωῆς μου. Παιδιά δέν μᾶς χάρισε ὁ Θεός. Στή συνέχειᾳ ἡ προσευχή μου στόν Θεό ἦταν: «Εὐχαριστῶ γιά ὅλα! Δῶσ’ μου τρόπο νά τό ἀντιμετωπίσω καί αὐτό».

Τό 1980, μέ τήν καθοδήγηση τοῦ πνευματικοῦ μου καί ἐπί μακαριστοῦ Μητροπολίτου Ἐδέσσης καί Πέλλης κ. Καλλινίκου, μετατρέπω τό σπίτι μας σέ μαθητική στέγη καί ἐπί 10 χρόνια φιλοξενῶ κοπέλες ἀπό τήν γύρω περιοχή, πού ἐπιθυμοῦσαν νά φοιτήσουν στό Γυμνάσιο. Τό σπίτι λειτουργοῦσε σάν μία μεγάλη οἰκογένεια, μέ την πνευματική καθοδήγηση τοῦ Μητροπολίτη μας καί μέ πνευματικό τότε τόν π. Ἱερόθεον, Μητροπολίτη Ναυπάκτου σήμερα.

Στίς διακοπές τῶν σχολείων, γιά 3 μήνες περίπου, τά καλοκαίρια πήγαινα καί βοηθοῦσα τό ἔργο τῶν Μαθητικῶν Κατασκηνώσεων στήν κουζίνα ἤ ὅπου ἀλλοῦ χρειαζόταν, ὅπως στήν Κατασκήνωση Βραώνας Ἀττικῆς, της Ἀδελφότητος «ΖΩΗ» καί στίς κατασκηνώσεις τῆς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, στό Πάικον ὄρος.

Ὅμως, ὁ λόγος τοῦ π. Χαρίτωνος γιά ἱεραποστολική δραστηριότητα καί τό «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη…..» δέν μέ ἄφηνε ἥσυχη.

Τό 1987, ἕνα κάλεσμα θεϊκό, καί μέ τίς εὐχές τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ ἔκανε νά βρεθῶ στήν Κεντρική Ἀφρική, στό Ὀρθόδοξο Ἱεραποστολικό Κλιμάκιο Κολουέζι Κονγκό.

Τή χρονιά πού πῆγα, ὑπεύθυνος στήν ἱεραποστολική προσπάθεια ἦταν ὁ μακαριστός π. Κοσμᾶς Γρηγοριάτης. Εἶχε προηγηθεῖ ἡ συγκατάθεση τοῦ Μητροπολίτου Κεντρώας Ἀφρικῆς κ. Τιμοθέου, τῆς ὁποίας παραθέτω ἀπόσπασμα.

Κολουέζι, 17 Μαΐου 1986

Ἀγαπητή κ. Θεανώ, Χριστός Ἀνέστη!

Εὑρίσκομαι ἀπό τριημέρου στό κλιμάκιο Κολουέζι. Εὐχαρίστως παρέχω τή συγκατάθεσήμου…..Εὐχαριστῶ γιά τή διάθεσή σας νά μᾶς συμπαρασταθεῖτε. Σᾶς διαβιβάζω τούς χαιρετισμούς τοῦ κλιμακίου.

Μέ ἀγάπη καί εὐχές

Ὁ Κεντρώας Ἀφρικής Τιμόθεος

Πρωτοπῆγα γιά 3 μήνες τό 1987, Ἰούλιο – Αὔγουστο – Σεπτέμβριο. Τότε γνώρισα τόν μακαριστό παπα-Κοσμᾶ. Ἔζησα στή σκιά αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου, πού ὄντως ἦταν πολύ χαρισματοῦχος. Μαζί μέ τούς ἐκλεκτούς συνεργάτες του, τήν ἀδελφή Ξένη καί τόν Μοναχό Κύριλλο, καθώς καί μέ ντόπιους συνεργάτες ἐπιτελοῦσαν τεράστιο ἔργο εὐαγγελισμοῦ τῶν Ἀφρικανῶν ἀδελφῶν μας.

Τό 1988 δέν ἔκανα τό προσκύνημα αὐτό· ὅμως, πάντοτε εἶχα διακαῆ πόθο νά προσκυνήσω καί τόν τάφο τοῦ παπποῦ, μακαριστοῦ Ἀρχιμ. Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου, στήν Κανάγκα, ὅπου ἄφησε τήν τελευταία του πνοή, στήν Ἀφρική, στά «μαυράκια» του.

Ὁ πόθος μου πραγματοποιήθηκε ὅταν βρισκόμουν στό Κολουέζι. Πληροφορούμεθα τήν κοίμηση τοῦ μακαριστοῦ π. Χαρίτωνος (1998) στήν Κανάγκα καί μέ τόν π. Μελέτιο παρευρισκόμαστε στήν κηδεία του. Ναί, ἦταν μιά μεγάλη εὐλογία, προσκύνησα 2 τάφους. Προσπάθησα νά βαδίσω ἐπί τά ἴχνη αὐτῶν τῶν πατέρων πού δώσανε τή ζωή τους, τήν πνοή τους κι ἄλλαξαν τή μορφή τῆς Κ. Ἀφρικῆς τοῦ Κονγκό. Δοξάζω τόν Θεό!

Τό 1989, 27 Ἰανουαρίου, ὁ π. Κοσμᾶς Γρηγοριάτης ‘ἐτελειώθη’ μέ μαρτυρικό σχεδόν θάνατο,στό Κολουέζι Κονγκό. Καί ἐπαληθεύεται ὁ λόγος του: «Τί σημαίνει Ἱεραποστολή;» «Νά πεθάνεις στήν Ἀφρική».

Στά μέσα του 1989 ἀναλαμβάνει τή σκυτάλη τῆς διαδοχῆς ὁ π. Μελέτιος Γρηγοριάτης. Σέ μία συνάντησή μας, ἐδῶ στήν Ἔδεσσα, προτοῦ κατέβει κι ἀναλάβει τόν Σταυρό τῆς Ἱεραποστολικῆς διακονίας, μέ φάρο κι ὁδηγό τόν τάφο τοῦ παπα-Κοσμᾶ, πού βρίσκεται στόν αὐλόγυρο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, στό κέντρο τῆς Ἱεραποστολῆς καί στήν πρόσκλησή του «Διαβᾶς, βοήθησον ἠμῖν…» ἀνταποκρίθηκα καί μέ φόβο Θεοῦ, μέ ἀγάπη καί πόνο, πηγαίνω πάλι γιά 3 μῆνες.

Τό 1990, ὁπότε κλείνει ἡ λειτουργία τῆς Μαθητικῆς Στέγης μου στήν Ἔδεσσα, γιά λόγους ἄσχετους πρός τή θέλησή μου, ἀφιερώνομαι στήν ἱεραποστολική διακονία, στό Ἱεραποστολικό Κλιμάκιο Κολουέζι Κονγκό.

Μέ τίς εὐχές τοῦ Σεβασμιωτάτου Κεντρώας Ἀφρικής, πού μέ ἀποκαλεῖ «Μητέρα τῆς Ἱεραποστολῆς», ἐπωμίζομαι μέ πολλή συγκίνηση καί εὐθύνη αὐτήν τήν εὐχή, αὐτόν τόν τίτλο καί ἀγωνίζομαι, σύν Θεῷ, νά ἀνταποκριθῶ σέ ὅσα κατά καιρούς μοῦ ἀναθέτει ἡ διακονία μου.

Στίς 5 Νοεμβρίου 1990, σέ μιά ἐξόρμηση τοῦ Κλιμακίου πηγαίνοντας πρός τό Λικάσι, στήν ἐπιστροφή πρός Κολουέζι, σέ μια στροφή, τουμπάρει το ἁμάξι καί παίρνει ἀρκετές στροφές. Ὁ π. Μελέτιος καί ὁ ὁδηγός φοροῦσαν τίς ἀσφαλιστικές ζῶνες καί δέν πάθανε τίποτε, βγήκανε ἀπό τό ἁμάξι. Ἐγώ καί ἡ ἀδελφή Ξένη βρισκόμασταν στά πίσω καθίσματα. Ἡ Ξένη ἐπίσης βγαίνει καλά, ἐγώ καταπλακωμένη, τραυματισμένη στό κεφάλι καί στήν πλάτη, περιμένοντας νά πεθάνω. Ξαφνικά μέ τραβᾶνε ἔξω, πάλι στή ζωή. Νά! καί περνᾶ ἕνα φορτηγό αὐτοκίνητο και μέ πηγαίνουν κατ’ εὐθείαν στό Νοσοκομεῖο, στό Λικάσι. Μένω στήν «Ἐντατική», ξένη στους ξένους, μέ τόν ἄγγελο φύλακά μου. Ἦταν θέλημα Θεοῦ, ἀφοῦ μαρτύρησα καί ἔχυσα τό αἷμα μου. Ἡ ραφή πού ἔγινε στό μέτωπό μου ἦταν σάν νά φοροῦσα ἀκάνθινο στεφάνι….

1991-1992. Ἐμφύλιος πόλεμος στό Κονγκό. Οἱ καταγκέζοι, οἱ Νότιοι, θέλουν νά διώξουν τούς Κασάϊ προς τά βόρεια τοῦ Κονγκό. Περνᾶμε δύσκολες ἡμέρες. Ἰαχές, κραυγές, λεηλασίες, ἐπειδή ὁ σταθμός τοῦ τρένου βρίσκεται κοντά στήν Ἱεραποστολή καί ἔχουν μαζευτεῖ οἱ Κασάϊ πρός ἀναχώρηση, ὅλοι τριγύρω ἐκεῖ, στό Κέντρο, μέ τά ἀνάλογα ἐπακόλουθα. Ὁ Ἅγιος Γεώργιος, προστάτης καί βοηθός τῆς Ἱεραποστολῆς, σέ Αὐτόν καταφεύγουμε.

Βέβαια, σέ ὅλη αὐτή τήν πορεία τῶν 12 ἤ 13 χρόνων εἴχαμε, ὅπως εἶναι ἑπόμενο, ποικίλα προβλήματα· διανυκτερεύσεις στό δάσος, χαμένοι στή ζούγκλα, βουτηγμένοι στούς βάλτους, πεζοπορίες, κατεστραμμένες γέφυρες. Ὅλα πρός δόξαν Θεοῦ! Ταπεινά τά ἀποδεχόμαστε.

Τόν Νοέμβριο τοῦ 1991 μοῦ προσφέρθηκε μιά τιμητική διάκριση ἀπό τήν Ἐπιτροπή «Μακεδονικά Θέματα» γιά τήν κοινωνική προσφορά, τόσο στήν Ἱεραποστολή Κολουέζι, ὅσο καί στήν κοινωνική προσφορά τοῦ τόπου μας.

Ἐπίσης, τό 1997, ἡ Μητρόπολη Ἐδέσσης καί Πέλλης, διά τοῦ Μητροπολίτου κυροῦ Χρυσοστόμου, μέ ἐτίμησε γιά τήν προσφορά μου στόν τομέα τῆς Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς.

Ὅλους τούς εὐχαριστῶ γιά τήν ἀγάπη τους καί παρακαλῶ τόν Ἅγιον Θεόν νά μοῦ χαρίζει Ἀγάπη καί ὑπομονή ὅσο ζῶ, νά συνεχίσω νά Τόν ὑπηρετῶ, ὅπου καί ὅπως εἶναι τό θέλημά Του.

Θεανώ Μουσδελεκίδου

Υ.Γ. Συνεχίζοντας τή διακονία μου στό Ὀρθόδοξο Ἱεραποστολικό κλιμάκιο Κολουέζι Κονγκό, κατά διαστήματα βρίσκομαι στήν Πατρίδα γιά πνευματικό καί ὑλικό ἀνεφοδιασμό.

 

http://www.enromiosini.gr/arthrografia/arthografia-ierapostoli/3375-autobiografia/

 

 

 

 

1:02:24

ΘΕΑΝΩ ΜΟΥΣΔΕΛΕΚΙΔΟΥ - Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

 Ενωμένη Ρωμηοσύνη  http://www.youtube.com/watch?v=TRPc7PZaJnA