Φύλακας Αγγέλων: η ταινία και οι αναμνήσεις από το ταξίδι στο Κογκό
Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το ταξίδι μου στην ιεραποστολή του Kolwezi, στο Congo και φοβάμαι ότι αυτό το ταξίδι, που αποτελεί την πιο πολύτιμή μου ταξιδιωτική -και ίσως όχι μόνο- ανάμνηση μπορεί να αποτελέσει στο άμεσο μέλλον μια απλή (έστω και θεαματική) σελίδα στο βιβλίο των ταξιδιών της ζωής μου.
Διατηρώ πάντα επαφή μου με την ιεραποστολή (εξάλλου έχω εκεί την Αναστασία, τη βαφτιστήρα μου!) αλλά η σκόνη της καθημερινότητας και οι αγωνίες για το σήμερα στο μικρόκοσμό μου, καλύπτουν σιγά-σιγά τα προσωπάκια των παιδιών του Congo που μας είδαν για λίγο, πριν χαθούμε από τη ζωή τους για να βουτήξουμε στην ασφάλεια της ζωής μας στον «πολιτισμένο κόσμο»…. Που αυτήν την περίοδο ωστόσο δε μου φαίνεται ιδιαίτερα ασφαλής.
Το έζησα κι εγώ αυτό στο Κογκό, ακόμη κι αν απέχω παρασάγγας από την εικόνα του action hero της ταινίας… μιλούσα αρκετή ώρα στο προαύλιο της ιεραποστολής σε ένα πολύ γλυκό μαύρο αγοράκι (ηλικίας 8-12 χρονών) που μάλιστα είχε ελληνικό όνομα (νομίζω Πορφύριος, αλλά δεν είμαι σίγουρος). Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο είχα την εντύπωση ότι ο μικρός Κογκολέζος με ένιωθε όταν του μιλούσα για την Ελλάδα, για την οικογένειά μου, για τα παιδιά όλου του κόσμου. Όση ώρα του έβγαζα τα εσώψυχά μου, το μικρό αγόρι με κοίταζε στα μάτια σα να με παρακολουθεί με προσοχή. Δεν έδειξε να αδιαφορεί, ούτε να βαριέται και απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων, οι ντόπιοι δεν το έχουν σε τίποτε αν δε βρίσκουν ενδιαφέρον στη συζήτηση, να σηκωθούν και να φύγουν, χωρίς η κίνησή τους να θεωρηθεί προσβλητική.
Στο τέλος του παραληρήματός μου, τον κοίταξα και εγώ στα μάτια, έπιασα το χέρι του και είπα «δεν κατάλαβες λέξη απ’ όσα σου είπα, έτσι δεν είναι;». Εκείνη τη στιγμή μου χαμογέλασε, σηκώθηκε και έφυγε.
Θα πάω οπωσδήποτε να δω την ταινία… το φίλο μου από το Congo όμως, δε νομίζω ότι θα τον ξαναδώ.
ΥΓ. Την ώρα ακριβώς που τελείωνα την ανάγνωση του κειμένου αυτού ώστε να είναι έτοιμο για δημοσίευση αύριο Παρασκευή (4-11-2011), μου τηλεφώνησε ο Πατέρας Κύριλλος (ο μοναχός που εμφανίζεται στην παρακάτω φωτογραφία με τα παιδιά ενός σχολείου) που έχει για λίγες ημέρες στην Αθήνα για να δει τον πατέρα του, να με ενημερώσει για ένα κοντέηνερ που θα φύγει για το Κογκό περί τα τέλη του χρόνου. Εγώ πλέον δεν τα θεωρώ συμπτώσεις αυτά τα πράγματα…
Φωτογραφίες: Βέρα Γαζή και Χρήστος Γκίκας
Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το ταξίδι μου στην ιεραποστολή του Kolwezi, στο Congo και φοβάμαι ότι αυτό το ταξίδι, που αποτελεί την πιο πολύτιμή μου ταξιδιωτική -και ίσως όχι μόνο- ανάμνηση μπορεί να αποτελέσει στο άμεσο μέλλον μια απλή (έστω και θεαματική) σελίδα στο βιβλίο των ταξιδιών της ζωής μου.
Διατηρώ πάντα επαφή μου με την ιεραποστολή (εξάλλου έχω εκεί την Αναστασία, τη βαφτιστήρα μου!) αλλά η σκόνη της καθημερινότητας και οι αγωνίες για το σήμερα στο μικρόκοσμό μου, καλύπτουν σιγά-σιγά τα προσωπάκια των παιδιών του Congo που μας είδαν για λίγο, πριν χαθούμε από τη ζωή τους για να βουτήξουμε στην ασφάλεια της ζωής μας στον «πολιτισμένο κόσμο»…. Που αυτήν την περίοδο ωστόσο δε μου φαίνεται ιδιαίτερα ασφαλής.
Είδα χθες τυχαία το τραίηλερ της ταινίας ΦΥΛΑΚΑΣ ΑΓΓΕΛΩΝ (MACHINE GUN PREACHER): πρόκειται για την αληθινή ιστορία ενός περιθωριακού τύπου που αποφασίζει να ταξιδέψει στο Σουδάν για να ιδρύσει ένα ορφανοτροφείο. Το παρακολουθούσα με ενδιαφέρον (να μια ταινία που με ενδιαφέρει, σκεφτόμουν), μέχρι που είδα την τελευταία του σκηνή, όπου ο άνθρωπος αυτός μιλάει με ένα μαύρο παιδάκι και στο τέλος του λέει “You got no idea what I’m saying, do you?”.
Μια στιγμή!!!!!!!!!!!!!!!!!
Το έζησα κι εγώ αυτό στο Κογκό, ακόμη κι αν απέχω παρασάγγας από την εικόνα του action hero της ταινίας… μιλούσα αρκετή ώρα στο προαύλιο της ιεραποστολής σε ένα πολύ γλυκό μαύρο αγοράκι (ηλικίας 8-12 χρονών) που μάλιστα είχε ελληνικό όνομα (νομίζω Πορφύριος, αλλά δεν είμαι σίγουρος). Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο είχα την εντύπωση ότι ο μικρός Κογκολέζος με ένιωθε όταν του μιλούσα για την Ελλάδα, για την οικογένειά μου, για τα παιδιά όλου του κόσμου. Όση ώρα του έβγαζα τα εσώψυχά μου, το μικρό αγόρι με κοίταζε στα μάτια σα να με παρακολουθεί με προσοχή. Δεν έδειξε να αδιαφορεί, ούτε να βαριέται και απ’ ότι έμαθα εκ των υστέρων, οι ντόπιοι δεν το έχουν σε τίποτε αν δε βρίσκουν ενδιαφέρον στη συζήτηση, να σηκωθούν και να φύγουν, χωρίς η κίνησή τους να θεωρηθεί προσβλητική.Στο τέλος του παραληρήματός μου, τον κοίταξα και εγώ στα μάτια, έπιασα το χέρι του και είπα «δεν κατάλαβες λέξη απ’ όσα σου είπα, έτσι δεν είναι;». Εκείνη τη στιγμή μου χαμογέλασε, σηκώθηκε και έφυγε.
Θα πάω οπωσδήποτε να δω την ταινία… το φίλο μου από το Congo όμως, δε νομίζω ότι θα τον ξαναδώ.
ΥΓ. Την ώρα ακριβώς που τελείωνα την ανάγνωση του κειμένου αυτού ώστε να είναι έτοιμο για δημοσίευση αύριο Παρασκευή (4-11-2011), μου τηλεφώνησε ο Πατέρας Κύριλλος (ο μοναχός που εμφανίζεται στην παρακάτω φωτογραφία με τα παιδιά ενός σχολείου) που έχει για λίγες ημέρες στην Αθήνα για να δει τον πατέρα του, να με ενημερώσει για ένα κοντέηνερ που θα φύγει για το Κογκό περί τα τέλη του χρόνου. Εγώ πλέον δεν τα θεωρώ συμπτώσεις αυτά τα πράγματα…
Φωτογραφίες: Βέρα Γαζή και Χρήστος Γκίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου