Ιεραπόστολοι και Ιεραποστολή

Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός"

 

 

τοῦ μοναχοῦ Ν. Γ.

 

Ὁ εὐαγγελισμός, δηλαδή τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου πρός ὅλους τούς λαούς, εἶναι στή φύση τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς ἀρχή καί κρηπίδα ἔχει τούς γνωστούς λόγους τοῦ Κυρίου: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. κη΄ 19-20).

Ὁ εὐαγγελισμός λοιπόν, εἶναι μία ἀποστολή τήν ὁποία ἀναθέτει ὁ Κύριος στούς μαθητές του. 'Επειδή δέ τό ἀντικείμενό της εἶναι ἱερό, χαρακτηρίζεται ὡς μία ἱερά - ἀποστολή, ἐξ οὗ καί ὁ ὄρος «Ἱεραποστολή».

Ἱεραποστολή εἶναι μία λέξη μέ εὐρεία ἔννοια. Σημαίνει διδασκαλία, κατήχηση κ.λπ., πού μπορεῖ νά κάνουμε σέ ἄλλους ἀνθρώπους ἤ σέ ἄλλους λαούς ἤ ἄλλες φυλές, σέ ὅλα τά κράτη, ἤ ἠπείρους καί ὄχι μόνον ἐκεῖ, ἀλλά καί στόν δικό μας χῶρο, στό κράτος μας, στήν κοινωνία μας, στήν οἰκογένειά μας, στόν ἴδιο μας τόν ἑαυτό.

Ἔτσι, ὥστε νά ταυτίζεται ἐν πολλοῖς ἡ ἔννοια τοῦ χριστιανοῦ μέ τήν τοῦ Ἱεραποστόλου· δηλαδή ὁ κάθε χριστιανός νά εἶναι ταυτόχρονα καί Ἱεραπόστολος, ὅπως καί κατωτέρω θά δείξουμε. Ἡ κλασική της βέβαια μορφή, εἶναι ἡ προσπάθειά μας, νά κηρύξουμε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο σέ ἄλλα ἔθνη καί νά συμπεριλάβουμε στούς κόλπους τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας διά τοῦ Ἁγ. Βαπτίσματος ἀνθρώπους ἀπ' ὅλη τήν γῆ, ἀπό πάντα τά ἔθνη, διακονώντας μέ τόν τρόπο αὐτό τήν σωτηρία τους.

Ξεκινώντας ὅμως τήν προσπάθειά μας αὐτή, εἶναι ἀναγκαῖο νά γνωρίζουμε ὅτι αὐτή θά πρέπει νά κινεῖται μέσα σέ ὁρισμένα πλαίσια καί ὑπό ὁρισμένες προϋποθέσεις. Στή συνέχεια θ᾿ ἀναπτύξουμε τίς πιό βασικές ἀπό αὐτές, ὥστε νά εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἡ διακονία μας στήν Ἱεραποστολή γίνεται κατά Θεόν καί ὄχι κατά τήν προσωπική ἑκάστου ἀντίληψη.

Ὅταν λοιπόν ξεκινᾶμε τόν ἐπίπονο ἀλλά εὐλογημένο δρόμο τῆς Ἱεραποστολῆς, θά πρέπει πάντοτε νά ἔχουμε κατά νοῦν κάτι βασικό. Ὅσα κάνουμε καί ὅποιο ἀποτέλεσμα προκύψει ἀπό τίς ἐνέργειες καί προσπάθειές μας, ὅσες ψυχές κι ἄν σωθοῦν ἀπό τόν εὐαγγελισμό αὐτόν, θά εἶναι ἔργο τῆς θείας Χάριτος, τήν ὁποία πρέπει πάντοτε νά ἐπιζητοῦμε καί νά ἐπικαλούμεθα. Δέν πρέπει ποτέ νά δώσουμε τόπο στόν λογισμό ὅτι, ὅλα ἤ κάτι ἀπό αὐτά, ὀφείλονται στίς δικές μας ἱκανότητες. Κι ἄν παρατηροῦμε ὅτι οἱ ἀγῶνες μας εὐοδοῦνται, πάντοτε νά ἔχουμε κατά νοῦ τό ἁγιογραφικό: «Ὅταν ποιήσητε πάντα τά διαταχθέντα ὑμῖν, λέγετε ὅτι δοῦλοι ἀχρεῖοί ἐσμεν, ὅτι ὅ ὠφείλομεν ποιῆσαι, πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17,10). Καί «...ὅτι χωρίς ἐμοῦ, οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ἰω. 15,5)...

 

Όλο το κείμενο: http://www.ierapostolos.gr/news_article.php?ID=114