Ζιμπάμπουε Σεραφείμ: Οι ευθύνες μας για το περιβάλλον (1η Σεπτεμβρίου ημέρα αφιερωμένη στο Περιβάλλον)

   Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

                        
Αυτή η Κυριακή έχει καθιερωθεί από την Ορθόδοξη Εκκλησία να είναι αφιερωμένη για το Περιβάλλον. Όσα δεν έχουν καταφέρει να καταστρέψουν οι άνθρωποι για χιλιάδες χρόνια το έχουν καταφέρει οι άνθρωποι των τελευταίων δεκαετιών. Ο κίνδυνος να μετατραπεί ο Πλανήτης μας σ’ ένα επικίνδυνο θερμοκήπιο χωρίς εξαερισμό αποτελεί πλέον μια ορατή απειλή για όλους μας που λίγο απέχουμε για να αποφύγουμε το ενδεχόμενο του αργού θανάτου, όπως τα φυτά του κλειστού θερμοκηπίου που σταδιακά μαραίνονται, ξηραίνονται και πεθαίνουν.
Μόνο όταν ο άνθρωπος αποδεχθεί τη διδασκαλία της Εκκλησίας μας ότι ο Δημιουργός των πάντων είναι ο Θεός, μπορεί να αγαπήσει και την όλη Δημιουργία και να την προστατεύει. Ο άνθρωπος ως η κορωνίδα της Δημιουργίας του Θεού έχει μια ξεχωριστή θέση μέσα στο Πλανήτη μας. Καλείται από τον Θεόν ο άνθρωπος να συνεχίσει το έργο της δημιουργίας του Θεού και ταυτόχρονα να την περιποιείται, δηλαδή να την φροντίζει, να την προστατεύει, να την προάγει και να εργάζεται για την επιβίωσή της.
Έτσι ο Θεός στο πρώτο βιβλίον της Αγίας Γραφής, στο βιβλίον της Γενέσεως, καλεί τον πρώτον άνθρωπον, τον Αδάμ, να δώσει ονόματα στα ζώα και στα πτηνά. Αυτή η συμβολική Βιβλική αναφορά δείχνει ακριβώς τις ευθύνες μας για την προστασία της δημιουργίας του Θεού.
Για να σεβαστούμε φυσικά τη δημιουργία του Θεού πρέπει να συνηδειτοποιήσουμε ότι τα πάντα μέσα στον κόσμο ανήκουν στον Θεόν που τα δημιούργησε. Κατά συνέπεια εμείς οι άνθρωποι δεν είμαστε σε καμμιά περίπτωση οι ιδιοκτήτες της δημιουργίας του Θεού, αλλά οι εντολοδόχοι του, δηλαδή οι διαχειριστές Του. Έτσι δημιουργείται πλέον στη σχέση μας με τη δημιουργία και τη φύση ένα δέος κι ένας σεβασμός. Συνειδητοποιούμε ότι έχουμε να επιτελέσουμε ένα σοβαρόν και υπεύθυνο ρόλο για την προστασία του Περιβάλλοντος που σχετίζεται άμεσα με τον πρέποντα σεβασμό που οφείλουμε όλοι μας προς τον Δημιουργόν μας, δηλαδή τον Θεόν.
Γι’ αυτό τον λόγον το Οικολογικό Πρόβλημα σχετίζεται με το πρόβλημα που δημιουργείται για τον «λόγο του Οίκου» του Θεού (οίκος – λογικό). Έτσι η όλη Δημιουργία, το όλο Περιβάλλον, ο Πλανήτης μας κι ό,τιδήποτε υπάρχει σ’ αυτόν, είναι μ’ αυτή την έννοια ο ευρύτερος οίκος του Θεού όπου υπάρχει και ζει η θεία δημιουργία του Θεού.
Ο άνθρωπος ως αναπόσπαστον μέρος του ευρύτερου οίκου του Θεού πρέπει να προστατεύεται με κάθε τρόπο η αξιοπρέπεια του και τα ανθρώπινα του δικαιώματα. Το ίδιον όμως και κάθε μέρος της Δημιουργίας του Θεού.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο εκδηλώνουμε, όπως ήδη τονίσθηκε, τον ιδιαίτερο σεβασμό μας στο Πρόσωπο του Δημιουργού, στα Τρία Θεία Πρόσωπα του Τριαδικού Θεού, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Σε καμμία περίπτωση ο άνθρωπος δεν πρέπει να δημιουργήσει οποιανδήποτε μορφή αντίθεσης ή αντιπαράθεσης με το Περιβάλλον, με τον ευρύτερο δηλαδή χώρον της φύσεως μέσα στην οποία ζει. Δεν πρέπει δηλαδή να πέσουμε ξανά θύματα των νεώτερων χρόνων της Παγκόσμιας Ιστορίας της Ανθρωπότητας, όπου δυστυχώς πολλοί άνθρωποι μέσα από την απάνθρωπηαλαζονεία των αυτοκρατοριών τους και της απαράδεκτης αποικιοκρατίας και της ξέφρενης κι ανεξέλεκτης βιομηχανικής επαναστάσεως και την ταυτόχρονη άδικη εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον συνάνθρωπό του, είδαν την φύση ως τον επικίνδυνο αντίπαλον κι εχθρόν τους, που έπρεπε να την πολιορκήσουν, να την υποθάλψουν, να την πολεμήσουν, να την λεηλατήσουν, να την κατακτήσουν και να την βιάσουν βάναυσα, μετατρέποντας την με το ολοκαύτωμα των δύο Παγκοσμίων Πολέμων σε ένα απέραντο νεκροταφείον, που ακόμη μαυροφορεμένα θρηνούμε με πόνο ψυχής για το αύριο.
Η Ορθόδοξη διδασκαλία προσεγγίζει τη σχέση των ανθρώπων με τη φύση και το Περιβάλλον σε μια άλλη προοπτική όπου διασώζεται η συμφιλίωση και η συνύπαρξη των ανθρώπων. Την φύση και το Περιβάλλον η Εκκλησία μας δεν τα βλέπει ως αντίπαλον του ανθρώπου, αλλά ως εκείνη την πραγματικότητα μέσα στην οποία έχουμε μια οργανική σχέση και κατά συνέπεια μέσα στην οποία ανήκουμε κι οι ίδιοι. Συνειδητοποιούμε δηλαδή ότι όλοι μας είμαστε μέρος της Φύσεως αυτής και κατά συνέπεια προστατεύοντας τη Φύση προστατεύουμε τους εαυτούς μας. Εξασφαλίζουμε δηλαδή την ασφαλή πορεία της επιβίωσης μας.
Πρέπει όλοι μας ως Ορθόδοξοι να ανταποκριθούμε στις μεγάλες ευθύνες μας για να σώσουμε τον Πλανήτη μας, για να μπορέσουμε να δώσουμε με εντιμότητα ενωμένοι την μεγάλη ειρηνική μάχη μας για την επιβίωση μας, η οποία ξεκινά από τον βαθμό που είμαστε προετοιμασμένοι να αγωνισθούμε με σθένος κι αποφασιστικότητα για την επικράτηση της δικαιοσύνης στο κόσμον, ως το μόνο μέσο που θα μας οδηγήσει να ζήσουμε την πραγματική ειρήνη του Θεού.

        Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Μέση Ανατολή είναι ένα βήμα προς την κατεύθυνση αυτή. Η συμφιλίωση των ανθρώπων κι η ειρηνική συνύπαρξη των λαών ξεκινά από την εφαρμογή της κοινωνικής δικαιοσύνης.

http://www.amen.gr/article15148
 

Από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ακτής Ελεφαντοστού... Eglise Orthodoxe de Côte d'ivoire

Περισσότερα...   https://www.facebook.com/pages/Eglise-Orthodoxe-de-C%C3%B4te-divoire/172811082792481

Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa: "Who could imagine at those times that Nelson Mandela would become President of South Africa, would favour reconciliation, putting aside the traumatic experiences of the past..."

 

«I have a dream that one day every valley shall be exalted, every hill and mountain shall be made low, the rough places will be made plain, and the crooked places will be made straight, and the glory of the Lord shall be revealed, and all flesh shall see it together ».

         With these words fifty years ago he concluded his legendary speech in the American capital the man who dared to dream at difficult times, the activist who dared to fight with peaceful means the nightmare of racism, the fighter who dared to pull out the miserable white hood from an entire country. Fifty years after mankind leans its bow and pays homage and memory on Martin Luther King, the man who with his word and his action contributed as few to the elimination of racial discrimination and to the consolidation of racial equality.

          What then it seemed utopia, today it is reality. Who could imagine at those times that, three decades later, Nelson Mandela would become President of South Africa, would favour reconciliation, putting aside the traumatic experiences of the past, and would help his country's transition from the past of apartheid to the future of peaceful interracial coexistence? Who would dare at those times to conceive, without running the risk of being considered insane, that, four decades later, in the exact same spot the first elected President of the USA with black skin colour would give his officiating oath before his nation?

          And yet the dream became ultimately reality and today the sons of former slaves and the sons of former slave owners sit side by side at the table of brotherhood. And yet the utopia is ultimately nothing but the matins of reality. And yet faith is ultimately indeed starting going up the first stepping stone, without seeing the entire staircase. And yet it is not ultimately the faith that originates from the miracle, but it is the miracle that originates from the faith.

          This faith is being smashed today under the weight of depressive reality, because the drums of war continue to vociferously beat in the Middle East, the land where it was deposited the seed of human transformation in the person of our Lord Jesus Christ; because confrontation and conflict outweigh negotiation and mutual understanding in the international arena; because weapons, conventional or not – if we could ever accept means of human extermination as conventional – are still being preferred as ways for resolving a variety of Gordian knots; because leaders around the world do not hesitate to open the Pandora's box, oblivious to the consequences of their choices.

          The descendants of the Africans, who were caught captives and transported under inhumane conditions to the New World with the ships of slavery, may today boast – and rightly so – over the rapid progress that has taken place in issues of racial segregation. Nonetheless many of their African brothers still live on a lonely island of poverty in the middle of a vast ocean of material prosperity. And many among the African youth continue to wither in the fallow land of deficient opportunities and to find themselves exiled in their own homeland.

          Before these life challenges the African Orthodox Church follows in the footsteps of its Head, our Lord Jesus Christ. The word of God became man and suffered more than anyone, not out of necessity, but freely, not by commitment, but out of love. He was born under difficult circumstances, He lived with proverbial humility, He was misunderstood by many, He was joined by the outcasts, He was dogged by the power of His era, and He was executed in the most shameful way. And yet He was ultimately resurrected out of the dead, defeating death through death.

          This life message of our ailing and compassionate Christ we are sending today, the first day of the new ecclesiastical year, from Alexandria to our Orthodox brothers all around Africa. We fervently pray mankind not to lose faith in the biblical truth that «the creation itself will be liberated from its bondage to decay and brought into the freedom and glory of the children of God» (Rom. 8.21). We fervently hope on the one hand people's lives to be aligned, both ontologically and axiologically, to the course followed by our Lord through His Crucifixion and His Resurrection, and on the other hand His grace to nestle in the hearts of all the people, pursuant to the ultimate phrase of the Holy Scriptures «Come, Lord Jesus» (Rev. 22,20).

†  THEODOROS II

Pope and Patriarch of Alexandria and All Africa

In the Great City of Alexandria

September 1, 2013

 

http://orthomoz.blogspot.gr/

Ιεραποστολή στη Μαδαγασκάρη: Φωτογραφίες από διάφορες αποστολές

Περισσότερα...   https://www.facebook.com/pages/%CE%95%CE%BE%CF%89%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%B7-%CE%99%CE%B5%CF%81%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%9C%CE%B1%CE%B4%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B7-/105716069556628?hc_location=stream

Τι φέρατε για μένα; Επίσκεψη στις φυλακές Σεντέμα της Ουγκάντας

 

Στο πρόγραμμα της παραμονής μας στην Ουγκάντα ήταν και η δημιουργία μίας μικρής ομάδας που θα επισκέπτεται και θα βοηθά φυλακισμένους σε διάφορες φυλακές της χώρας. Ανιχνευτικά περισσότερο ήρθαμε σε επικοινωνία με την υπεύθυνη της φυλακής του Γουακίσο και κατόπιν με τις φυλακές Σεντέμα και τον εκεί υπεύθυνο. Οι φυλακές βρίσκονται σε ένα υπέροχο τόπο που ελέφρυνε λίγο την ατμόσφαιρα της φυλακής. Υπάρχουν 170 κρατούμενοι και περίπου 15 γυναίκες με τα παιδιά τους. Μπήκαμε στη φυλακή ,κάποιες ερωτήσεις ποιοι είστε, τι κάνετε κ.λ.π. Συναντηθήκαμε με τον υπεύθυνο της φυλακής και μπήκαμε μέσα. Μας υποδέχθηκαν οι κρατούμενοι με το χαρακτηριστικό κίτρινο χρώμα στις ταλαίπωρες στολές τους. Ήταν κατά το πλείστον νέα παιδιά.Τους μιλήσαμε λίγο για την παρουσία μας και τους ζητήσαμε να μην ξεχάσουν μέσα στη φυλακή το Θεό,τους ανθρώπους και την οικογένιά τους που τους περιμένουν εκεί έξω. Να μην χάσουν το κουράγιο τους και να προσεύχονται. Τους αφήσαμε λίγα χρήματα για ένα γεύμα και οργανώσαμε μία επίσκεψη την επόμενη Κυριακή με είδη πρώτης ανάγκης ,σαπούνι ,αλάτι ,ζάχαρη και κουβέρτες.

Μας χαιρέτησαν με σεβασμό.Στην άκρη μερικές γυναίκες με μικρά παιδιά χαμένα στα ρούχα της φυλακής. Μικρές ιστορίες πόνου και θλίψης. Τα παιδιά γαληνεύουν τον τόπο. Ένα μωρό στην μητρική αγκαλιά και δίπλα συρματόπλεγμα, έτοιμα όπλα, κίτρινες στολές. Σαν να ρθε μόνο του, το βλέμμα μου έψαξε στα πρόσωπά τους εκείνο τον μικρό φυλακισμένο που πριν λίγες μέρες κοντά στην Ιεραποστολή του Λουάγιο ξέφυγε από του φύλακές του, πέρασε από τις καλαμιές , συνάντησε το αυτοκίνητό μας και μας είπε: Τι φέρατε για μένα;
Ό κόπος μου ήταν μάταιος .
Έμοιαζαν όλα με κείνο το παιδί.

 

http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/08/blog-post_8539.html

ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟ ΕΤΟΣ

30/08/2013

 

ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ

 

 

Αριθμ. Πρωτ. 136/2013

«Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα κάθε κοιλάδα θα υψωθεί, κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσει, οι ανώμαλοι τόποι θα γίνουν ομαλοί και οι στραβοί τόποι θα γίνουν ευθείς και η δόξα του Κυρίου θ' αποκαλυφθεί και όλη η σάρκα μαζί θα την αναγνωρίσει».

Με αυτά τα λόγια έκλεινε πενήντα χρόνια πριν τον θρυλικό του λόγο στην αμερικανική πρωτεύουσα ο άνθρωπος που τόλμησε να ονειρεύεται σε καιρούς χαλεπούς, ο ακτιβιστής που τόλμησε να πολεμήσει με μέσα ειρηνικά τον εφιάλτη του ρατσισμού, ο αγωνιστής που τόλμησε να βγάλει τη θλιβερή λευκή κουκούλα από μια ολόκληρη χώρα. Πενήντα χρόνια μετά η ανθρωπότητα κλίνει το γόνυ και αποτίει φόρο τιμής και μνήμης στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, τον άνθρωπο που με τον λόγο και την δράση του συνέβαλε όσο ελάχιστοι στην κατάργηση των φυλετικών διακρίσεων και στην εμπέδωση της φυλετικής ισότητας.

Αυτό που φάνταζε τότε ουτοπία, σήμερα είναι πραγματικότητα. Ποιος άραγε θα φανταζόταν τότε ότι τρεις δεκαετίες αργότερα ο Νέλσον Μαντέλα θα γινόταν Πρόεδρος της Νοτίου Αφρικής, θα υπεστήριζε τη συμφιλίωση, βάζοντας στην άκρη τις τραυματικές εμπειρίες του παρελθόντος, και θα συνέδραμε καθοριστικά στη μετάβαση της χώρας του από το παρελθόν του απαρτχάιντ στο μέλλον της ειρηνικής διαφυλετικής συμπλεύσεως; Ποιος άραγε θα τολμούσε να διανοηθεί τότε, χωρίς να διατρέχει κίνδυνο να θεωρηθεί παράφρων, ότι τέσσερεις δεκαετίες αργότερα στο ίδιο ακριβώς σημείο θα ορκιζόταν ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ με μαύρο χρώμα δέρματος;

Και όμως τελικά το όνειρο έγινε πραγματικότητα και σήμερα οι γιοί των τέως σκλάβων και οι γιοί των τέως ιδιοκτητών σκλάβων κάθονται δίπλα-δίπλα στο τραπέζι της αδελφοσύνης. Και όμως τελικά η ουτοπία δεν είναι παρά ο όρθρος της πραγματικότητας. Και όμως τελικά πίστη είναι όντως να ξεκινάς ανεβαίνοντας το πρώτο σκαλοπάτι, χωρίς να βλέπεις ολόκληρη τη σκάλα. Και όμως τελικά δε γεννιέται η πίστη από το θαύμα, μα το θαύμα από την πίστη.

Αυτή η πίστη είναι που συνθλίβεται σήμερα υπό το βάρος της καταθλιπτικής πραγματικότητας. Διότι τα τύμπανα του πολέμου συνεχίζουν να ηχούν εκκωφαντικά στη Μέση Ανατολή, τη γη όπου κατετέθη ο σπόρος της αναγεννήσεως του ανθρώπου στο Θεανδρικό πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Διότι η αντιπαράθεση και η σύγκρουση υπερτερούν της διαπραγματεύσεως και της αμοιβαίας κατανοήσεως στο διεθνή στίβο. Διότι τα όπλα συμβατικά ή μη – εάν βέβαια θα μπορούσαμε ποτέ να αποδεχθούμε μέσα εξοντώσεως του πλησίον ως συμβατικά – εξακολουθούν να προτιμώνται ως τρόποι επιλύσεως ποικίλων γόρδιων δεσμών. Διότι ηγέτες ανά τον κόσμο δεν διστάζουν να ανοίγουν το κουτί της Πανδώρας, αδιαφορώντας για τα επίχειρα των επιλογών τους.

Διότι μπορεί σήμερα οι επίγονοι των αφρικανών, που δέσμιοι μετεφέρθησαν κάτω από απάνθρωπες συνθήκες στον Νέο Κόσμο με τα πλοία της σκλαβιάς, να υπερηφανεύονται σήμερα – και δικαίως – για την αλματώδη πρόοδο που συνετελέσθη σε θέματα φυλετικού διαχωρισμού. Ωστόσο πολλοί εκ των αφρικανών αδελφών τους εξακολουθούν να ζουν σ' ένα μοναχικό νησί φτώχειας, στο μέσο ενός απέραντου ωκεανού υλικής ευημερίας. Και πολλοί εκ των νέων της αφρικανικής γης εξακολουθούν να μαραίνονται στη χέρσα γη της ελλείψεως ευκαιριών και να βρίσκουν τον εαυτό τους εξόριστο στην ίδια τους την πατρίδα.

Ενώπιον αυτών των βιωτικών προκλήσεων η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αφρικής ακολουθεί τα βήματα ενός συγκεκριμένου ιστορικού προσώπου και συνάμα νοητής της κεφαλής, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Λόγος του Θεού έγινε άνθρωπος και έπαθε περισσότερο από τον καθένα μας όχι από ανάγκη, αλλά ελεύθερα, όχι από δέσμευση, αλλά από αγάπη. Γεννήθηκε κάτω από δύσκολες συνθήκες, έζησε με παροιμιώδη ταπεινότητα, παρεξηγήθηκε από τους πολλούς, συντροφεύθηκε από τους απόκληρους, ταλαιπωρήθηκε από την εξουσία της εποχής του, θανατώθηκε με τον πλέον ατιμωτικό τρόπο. Και όμως στο τέλος ανεστήθη εκ νεκρών, νίκησε τον θάνατο διά του θανάτου.

Αυτό το μήνυμα ζωής του παθόντος και συμπαθόντος Χριστού αποστέλλουμε σήμερα, πρώτη ημέρα του νέου εκκλησιαστικού έτους, από την Αλεξάνδρεια προς όλους τους Ορθοδόξους αδελφούς όπου Αφρικής. Διαπύρως προσευχόμεθα να μη χαθεί η πίστη της ανθρωπότητας ότι «αυτή η κτίσις ελευθερωθήσεται από της δουλείας της φθοράς εις τήν ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού» (Ρωμ. 8,21). Διακαώς ελπίζουμε η ζωή των ανθρώπων να ευθυγραμμιστεί οντολογικά και αξιολογικά προς την σταυραναστάσιμη πορεία του Κυρίου μας, και η Χάρη Του να φωλιάσει στις καρδιές όλων κατ΄ εφαρμογή της ακροτελεύτιας φράσης της Αγίας Γραφής «ναί έρχου, Κύριε Ιησού» (Αποκαλ. 22,20).

† Θ Ε Ο Δ Ω Ρ Ο Σ  Β΄
Πάπας και Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής

Εν τη Μεγάλη Πόλει της Αλεξανδρείας
Αρχή Ινδικτιώνος 2013

http://www.patriarchateofalexandria.com/index.php?module=news&action=details&id=943

Orthodox centre at Robertson, Western Cape

On Bright Tuesday (26 April) we left on holiday, travelling from Pretoria to Clarens in the Free State, then to Graaff Reinet in the Eastern Cape and Barrydale in the Western Cape, seeing friends and relatives along the way. On Easter Saturday we travbelled from Barrydale to Robertson via Swellendam. At Robertson we visited my third cousin Sandy Struckmeyer, and went to Vespers and spent the night with Fr Zacharias van Wyk at the Orthodox Centre there. Macrina Walker, who visited us last September, and is now living and working in Cape Town was also staying there.

Orthodox Centre at Robertson, Western Cape

The centre is a most amazing place. We walked into a large hall, which felt like something out of Tolkien’s novels, the hall of the elven king, or the last homely house. There was a pervasive smell of woodsmoke. On the right was the door to the chapel, and on the left the kitchen and stairs going up to the guest bedrooms, with banisters made of old barrels In the opposite corner, by the foot of the stairs, was a fireplace.
The whole place was originally a packing shed, and was also reminiscent of the Monastery of St John the Baptist at Tolleshunt Knights in Essex, England, where the refrectory won a prize as the most creative conversion of a chicken shed.

Danie Loubser, Fr Zacharias & children

At 5 pm we went to Vespers, in Afrikaans, served by Fr Zacharias. There were only a few of us there, In addition to Val, Macrina and me, there were Danie the reader, and five coloured children aged from about 9-12, who sang along and behaved very well, in marked contrast to those we have known from Eldorado Park.
Several more people came to the Divine Liturgy in the morning, for Thomas Sunday, about 20 in all. Matins was in Afrikaans and Dutch, while the Divine Liturgy was in Afrikaans, though much of the music was unfamiliar to us.
Outside there is a beautiful view across the vineyards in the valley to the mountains.
If you’d like to know more, you can follow their blog here.

http://khanya.wordpress.com/2011/05/03/orthodox-centre-at-robertson-western-cape/

Ο Μητροπολίτης Ζάμπιας και Μαλάουϊ Ιωακείμ στην Κορινθία

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ζάμπιας και Μαλάουϊ κ. κ. Ιωακείμ χοροστάτησε στην ακολουθία του Εσπερινού στην πανηγυρίζουσα Ι.  Μονή Παναγίας Φανερωμένης Χιλιομοδίου και κήρυξε το Θείο Λόγο.

Το πρωί της εορτής 23-8-2013 Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ζάμπιας και Μαλάουϊ κ. κ. Ιωακείμ λειτούργησε και μίλησε κατάλληλα  στον πανηγυρίζοντα Ι. Ναό Κοιμ. Θεοτόκου Ζευγολατίου.

 

http://www.imkorinthou.org/index.php/component/content/article/92-roi-eidiseon/roi-eidiseon/1309-o-sevasmiotatos-mitropolitis-zampias-kai-malaoui-k-k-ioakeim-stin-eorti-tis-apodoseos-tis-koimiseos-tis-theotokou-stin-korinthia

Κοινό Πρόγραμμα Νέων των Ορθοδόξων Εκκλησιών Μέσης Ανατολής

 

Στα πλαίσια κοινής δράσης των Ορθοδόξων Εκκλησιών της Μέσης Ανατολής, έφθασαν στην Κύπρο εικοσαμελείς ομάδες νέων από τα Πατριαρχεία Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων προκειμένου να συμμετάσχουν σε κοινό πρόγραμμα νέων με νέους από την Εκκλησία της Κύπρου. Το πιο πάνω Πρόγραμμα ξεκίνησε στις 26 Αυγούστου μέχρι τις 2 Σεπτεμβρίου 2013, στον κατασκηνωτικό χώρο της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου στον Άγιο Νικόλαο στην Κακοπετριά.

Η πραγματοποίηση του Προγράμματος αυτού αποφασίστηκε από τους Προκαθήμενους των Ορθοδόξων Εκκλησιών της Μέσης Ανατολής, Μακαριωτάτους Πατριάρχες Αλεξανδρείας κ. κ. Θεόδωρο, μακαριστό Πατριάρχη Αντιοχείας κ. κ. Ιγνάτιο, Ιεροσολύμων κ. κ. Θεόφιλο και από το Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. κ. Χρυσόστομο, στη Σύσκεψη των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, που πραγματοποιήθηκε στη νήσο μας, στις 27 Μαρτίου 2013, και αποτελεί κατ’ ουσία την κοινή δράση της «Ορθόδοξης Πρωτοβουλίας» των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών της Μέσης Ανατολής.

Η «Ορθόδοξη Πρωτοβουλία» αποσκοπεί στην περαιτέρω ενίσχυση των δεσμών μεταξύ των Εκκλησιών, στην καλύτερη συνεργασία μεταξύ τους, στη σύσφιξη των σχέσεων με όλους τους Χριστιανούς της Μέσης Ανατολής καθώς και στην ανάπτυξη αρμονικών και φιλικών σχέσεων μεταξύ των Αβρααμικών Θρησκειών.

 

http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/08/blog-post_9772.html

Thessalonika Youth Choir visits Cape Town

 

by Archbishopric of Good Hope

The Children’s and Youth Choir of Saints Cyril and Methodius church thrilled audiences in Cape Town during August with their incredible vocal talents.
They are an internationally-acclaimed youth choir from Thessalonika who travel the world giving concerts and participating in youth choir festivals and competitions. They are trained and sing under the baton of Choral Director, Dr Maria Emma Meligopoulou. She is the Founder and Musical Director of this renowned youth choir and is also a distinguished adjudicator for choral competitions in Europe.
On Sunday 18 August the choir attended the Liturgy Service at the Cathedral of Saint George and then they joined the Community for the Feast of the Theotokos lunch at the HCC. The choir gave a concert after lunch which brought this special day to a spectacular end.

The Choir of Saints Cyril and Methodius also held three public concerts in the city, including an impressive evening of church hymns and popular songs at the Bishop’s Chapel at Bishops Diocesan College in Rondebosch.
Their pure voices and the beautiful renditions of well-loved Greek songs plus an assortment of songs from around the world, including South Africa, had the audience transfixed. Their soulful singing and chanting of hymns and church music was so uplifting and inspiring.
They’re a fun fresh group of youngsters who really love what they do and it shows. Their performance was top class and the entire concert was suffused with a warm and happy atmosphere, despite the freezing night outside.
Maria Meligopoulou is an outstanding musician herself and she has brought a special spirit of universal enjoyment and appreciation to the choral works with her arrangements and choreography, to which the choir adds their own brand of magic.
So, if you ever wondered what it’s like to hear the sound of angels singing — this choir has made it a reality!
By Pepe Sofianos.
http://www.goarch.co.za/thessalonika-youth-choir-visits-cape-town/#more-1378

 

Feast of the Dormition of the Theotokos 2013 in Durban

 

by Archbishopric of Good Hope

The Feast of the Dormition (Greek kimisis) of Our Most Holy Lady, the Theotokos and Ever-Virgin Mary, was celebrated at the Church of Saint Nicholas in Durban on Sunday 18 August. The feast of the Dormition is a second Pascha and the ladies of the community dressed the Epitaph beautifully with fresh flowers. The service was followed by a festive lunch for the community.

http://www.goarch.co.za/feast-of-the-dormition-of-the-theotokos-in-durban/

Διαβάστε online το τεύχος Σεπτεμβρίου 2013 του περιοδικού «Εξωτερική Ιεραποστολή»

ierapostoles.gr/2013/08/%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b2%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b5-%cf%84%ce%bf-%cf%84%ce%b5%cf%8d%cf%87%ce%bf%cf%82-%cf%83%ce%b5%cf%80%cf%84%ce%b5%ce%bc%ce%b2%cf%81%ce%af%ce%bf%cf%85-online/

Ο Εσπερινός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στη Γεσθημανή: Χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Ζάμπιας και Μαλάουι Ιωακείμ

Dogma Newsdesk

Πολλοί ήταν οι προσκυνητές που και εφέτος ταξίδεψαν στην Γεσθημανή για να τιμήσουν την Κοίμηση της Θεοτόκου στην Γεσθημανή όπου βρίσκεται ο τάφος της Θεοτόκου.

Στον Πανηγυρικό Εσπερινό που τελέσθηκε χθες στο σημείο όπου κατά την παράδοση οι Απόστολοι εναπέθεσαν το Σώμα της Θεοτόκου πριν την Μετάσταση Της χοροστάτησε ο Μητροπολίτης Ζάμπιας κ. Ιωακείμ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, ο οποίος βρίσκεται ως προσκυνητής τις τελευταίες ημέρες στους Αγίους Τόπους.

Ο Τάφος της Παναγίας αποτελεί πόλο έλξης χιλιάδων προσκυνητών απ’ όλο τον κόσμο κάθε χρόνο ενώ το τυπικό που ακολουθεί το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στην συγκεκριμένη εορτή έχει αποτελέσει πρότυπο και για τους αντίστοιχους εορτασμούς στην Ελλάδα και άλλες ορθόδοξες χώρες.





http://www.dogma.gr/default.php?pname=Article&art_id=3479&catid=13

Les premiers pas de l’orthodoxie au Rwanda

                                                                          

 

Le samedi 17 août 2013   l’évêque Innocent du Burundi et du Rwanda, accompagné du prêtre Georges Schina et du diacre Nectaire Stoyaninis, ainsi que d’une équipe de collaborateurs de l’église Saint-Démetrios Loumbardiaris à Athènes, et d’une équipe de femmes orthodoxes d’Ouganda, a organisé une rencontre catéchétique avec environ 500 Rwandais. L’évêque Innocent a fait un exposé introductif à l’orthodoxie, et a répondu aux différentes questions sur la foi orthodoxe. L’intérêt des Rwandais est grand et leur ardeur est croissante. Le dimanche matin a eu lieu la liturgie pontificale, à laquelle ont assisté les catéchumènes.

http://www.orthodoxie.com/actualites/les-premiers-pas-de-lorthodoxie-au-rwanda/

"Orthodox services tend to look untidy to Anglo-Catholic eyes, especially white South African Anglo-Catholics... Black Anglo-Catholics might find it more familiar..."

A couple of years ago I wrote a blog post called The end of an era -— Anglo-Catholicism rides off into the sunset, which has proved surprisingly popular, as it remains on the list of top-rated posts on this blog. In it, among other things, I explained why we left the Anglican Church and became Orthodox more than 25 years ago.
A fellow-blogger recently drew my attention to some research being done on Anglo-Catholics who have become Orthodox, or have even thought about doing so: The road less travelled: Anglo-Catholics who consider converting to Orthodoxy.  Deacon John Saturus writes:

I am Deacon John Saturus, a deacon of the Orthodox Church, and am working on a Master’s degree in Theology. My thesis topic is “The Conversion of Anglo-Catholics to Orthodoxy”. If you have ever been an Anglo-Catholic who considered converting to the Orthodox Church(whether you became Orthodox, remained Anglican, or joined some other Church), I would very much appreciate your sharing some of your thoughts and experiences with me.

I have prepared a sort of questionnaire, which you can either fill out online, or have emailed to you. You don’t have to answer every question; if you do answer a question, you should feel free to answer as much or as little as you like. And if there’s anything I’ve forgotten to ask, where you think your thoughts or experiences might be interesting to me or helpful to my research, I’d be very glad to read and think about whatever you’d like to share.

It seems to be an interesting topic, and one that would be worth having more information on, so if you consider yourself Anglo-Catholic, and have ever thought about possibly becoming Orthodox, please take part in the survey. If you achieve nothing else, you’ll be helping Deacon John to get his degree! This is the kind of research topic where the more information is available, the more accurate the research becomes, so the more the merrier.

I’ll also, without, I hope, prejudicing the research, make a couple of observations of my own.

One of these observations is that, of all the Western Christians who might be interested in Orthodoxy, and try to learn something about it, Anglo-Catholics are among those least likely to become Orthodox.

 

Fr Martin SSF Fr R D E Jones SSC Fr. J Caster SSC processing the relics of SS Peter & Paul. An Anglo-Catholic procession

 

 

This might come as a surprise to some. The Orthodox are, after all, “liturgical” like the Anglo-Catholics. There is lots of incense in the services, and colourful vestments, and to a casual observer there might seem to be a very close match.

The late Fr Alexander Schmemann once wrote that at some ecuenical gathering he attended he was seated with the groups perceived as “high church” and “liturgical”, because that was the dominant Western perception of the Orthodox Church. Yet he said that he might have felt just as much at home, or more at home, among the Quakers, with whom he, as an Orthodox Christian, felt he shared an affinity.

I have had similar experiences. I have sometimes been at ecumenical gatherings, among groups of Western Christians whom I don’t know very well, and the ones I have felt most at home with, as an Orthodox Christians, have been Mennonites and Zionists.

I was once involved with a quango called SAQA (the South African Qualifications Authority), working to develop standards for theological education, and the one I felt most at home with, and whom I worked with late into the night, was a Zionist bishop. I invited him to visit our church, and one Sunday he came, with his wife, white robes and all. He felt right at home. He later told me that a couple of weeks after his visit there was a thunderstorm in the middle of the night and he was awakened by a very loud clap of thunder, and he jumped out of bed and made the sign of the cross. His wife joked that he was becoming Orthodox.

Anglo-Catholics, on the other hand, often seem to be rather uncomfortable when they come to Orthodox services. It is the awkwardness of the almost-familiar. When Zionists or Pentecostals come, they come expecting everything to be strange, and are then surprised by things that are unexpectedly familiar. The scriptural imagery in the hymns grabs them, and they find the whole thing biblical, but in unexpected ways.

 

An Orthodox procession: At St Thomas’s Church, Sunninghill, Johannesburg, for the feast of St Thomas, October 2010

 

 

Anglo-Catholics, on the other hand, have the reverse experience. They come expecting things to be familiar, and suddenly unexpected things happen. At a point in  the service where they might expect to genuflect, the Orthodox either do nothing, or might bow down rather than bending the knee. They tend to find this unsettling, and depending on the rigidity of their Anglo-Catholicism, might find it totally off-putting. Orthodox services are not run according to Ritual Notes.

Orthodox services tend to look untidy to Anglo-Catholic eyes, especially white South African Anglo-Catholics (if there are any left). Black Anglo-Catholics might find it more familiar.
An Orthodox Christian who lived a long time in England (he was an exile from Bolshevik Russia), Dr Nicolas Zernov, once remarked, “The Anglican Churches look like fortresses, and inside also it is very military.”
In England there are many Anglican Churches with battlements around the tops of square towers, and sometimes all along the sides of the nave as well. Inside, there are sometimes miliary paraphernalia like flags, regimental standards and so on, but even more, the congregation tends to sit, stand or kneel in unison. Altar servers move in straight lines, with military precision, and the server who carries the thurible handles it like a drum major’s baton. Orthodox services, to an Anglo-Catholic eye, tend to look messy, and in need of a good sergeant-major to get them to shape up.
But that is all based on my own subjective impressions. Perhaps it’s all quite wrong. To get a true picture, lots of people need to complete the survey, so, if you are or have been an Anglo-Catholic, and have ever thought about becoming Orthodox, click here to do it now.

http://khanya.wordpress.com/2012/08/01/anglo-catholics-and-orthodoxy/

Ο Μητροπολίτης Ζάμπιας και Μαλάουι Ιωακείμ στους Αγίους Τόπους

Περισσότερα...   https://www.facebook.com/profile.php?id=100003536858103&fref=ts