Ο ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ (30 Ιανουαρίου 2014) / Γιάννης Ταλιώτης
philenews.com
ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΑΜΕ με πρόσφατο άρθρο μας να κάνουμε μια επιφανειακή σύγκριση του αγώνα δυο φιλικών χωρών για εθνική αποκατάσταση. Κάναμε μερικές συγκρίσεις και υποδείξαμε ομοιότητες και διαφορές μεταξύ των αγώνων της ΕΟΚΑ και του Απελευθερωτικού κινήματος της Κένυας, γνωστών σαν Μάου Μάου.
Τι ήταν όμως εκείνο που οδήγησε τους Βρετανούς αποικιστές από τη μια μέρα στην άλλη να υποβαθμίσουν μια από τις πλέον σημαντικές τους αποικίες, που μαζί με την Ινδία είχαν ονομαστεί τα «Διαμάντια της Αυτοκρατορίας υποβιβάζοντάς την σε μια από τις πλέον μισητές γι’ αυτούς αποικίες, όπου δόθηκε, όπως πολλοί υποστηρίζουν σήμερα, η τελευταία αντιαποικιακή μάχη του Ψυχρού Πολέμου;
Το κίνημα των Μάου Μάου που διάρκεσε από το 1953-1960 δεν ήταν μια τυχαία και αυθόρμητη έκρηξη του Κενυάτικου λαού όπως ήταν η αυθόρμητη εξέγερση των Κυπρίων το 1931. Οι διαφορές μεταξύ Βρετανών και άλλων λευκών αποίκων στην Κένυα είχε βαθειές ρίζες που εστιάζονταν κυρίως στην αυθαίρετη κατάσχεση τη γης της φυλής Κικούγιου από τους Βρετανούς αποίκους και τον εκτοπισμό των αυτοχθόνων κατοίκων κυρίως Κικούγιου, από τις πατρογονικές τους εστίες και την συγκέντρωση τους σε «γκέττος» όπου ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι στοιβάχτηκαν σαν σαρδέλλες σε 6,000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (το μισό μέγεθος της Κύπρου) ενώ 40,00 λευκοί άποικοι οικειοποιήθηκαν με το έτσι θέλω 32,000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της πλέον εύφορης γης, στα ούτω καλούμενα «λευκά υψίπεδα» που είναι κυκλικά τοποθετημενα γύρω από το μεγαλοπρεπές βουνό Κένυα ( 17.600 πόδια) και την οροσειρά των Αμπερντάρες.
Από το 1902 οι άποικοι κυρίως Σκώτοι Άγγλοι και Νοτιαφρικανοί Μπόερς, Γερμανοί, Ολλανδοί, Ιταλοί και ακόμα και Έλληνες από την καταστροφή της Μικράς Ασίας, με την ενθάρρυνση της Βρετανικής κυβέρνησης μεταφέρθηκαν στην Κένυα, έμπηξαν αυθαίρετα τα παλλούκια τους στη γη των Κικούγιου και τους εξεδίωξαν από τη γη τους, μετατρέποντάς τους σε είλωτες στην υπηρεσία των λευκών μέσα στη ίδια τη γη τους και την ίδια την πατρίδα τους. Αυτή ηταν η πρώτη και μεγίστη πρόκληση για ό,τι ήθελε ακολουθήσει μισό αιώνα αργότερα.
Η κυρίαρχη φυλή των Κικούγιου είναι άνθρωποι με πολύ μεγάλη ευφυΐα, επιχειρηματικότητα, αγαπούν τη γη τους, την δουλεύουν σκληρά και από αυτή παράγουν. Προτού εποικίσουν τα «λευκά υψίπεδα» οι λευκοί γεωργοί και κτηνοτρόφοι, οι γεωργοί των Κικούγιου ήσαν οικονομικά ανεξάρτητοι και οι υπόλοιποι δεν πήγαιναν ποτέ στο κρεβάτι τους νηστικοί. Αυτό έγινε όταν οι λευκοί άποικοι υφάρπασαν τη γη τους και τους μετέτρεψαν σε είλωτες μέσα στην ίδια την πατρίδα τους. Οι περήφανοι Κικούγιου αυτό δεν το αποδεχτήκαν ποτέ και έτσι τα πρώτα σπέρματα της επανάστασης είχαν ήδη φυτρώσει.
Δυστυχώς, ο ρόλος των Δυτικών θρησκευτικών ομάδων, Προτεσταντών, Καθολικών, Αγγλικανών, Μεθοδιστών και άλλων, δεν ήταν ιδιαιτέρα στοργικός προς το γηγενή πληθυσμό, που υποτίθεται ότι ήθελαν να προσυλητήσουν στον Χριστιανισμό, πράγμα που ο Τζόμο Κενυάτα δεν ξέχασε εύκολα και όταν έγινε Πρόεδρος(1963-1978) ενεθάρρυνε τον Πρόεδρο Μακάριο, προσωπικό του φίλο, να επισκεφθεί την Κένυα και να φέρει στη Ορθοδοξία χιλιάδες Κικούγιου, που από πολύ πιο πριν είχαν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους Αγγλικανούς και τους Προτεστάντες κληρικούς και είχαν παραμείνει προσκολλημένοι στις παραδοσιακές τους δοξασίες, τον παγανισμό και την μαγεία.
Όταν ο Μακάριος απέστειλε στην Κένυα τη δεκαετία του 1970 τον Μακάριο Τυλληρίδη, που τώρα είναι ο Μητροπολίτης Κένυας, του είπε πως τον αποστέλλει στη Κένυα για λόγους εντελώς δικούς του, που δεν μπορούσε εκείνη τη δεδομένη στιγμή να του αποκαλύψει. Ο Κενυάτα γνώριζε από την δεκαετία του 1920-1930 ότι οι Δυτικές Χριστιανικές Εκκλησίες είχαν ταχθεί εναντίον των εθνικών επιδιώξεων του Κενυατικού λαού και ιδιαίτερα των Κικούγιου, που ενώ είχαν ασπασθεί τα διάφορα Προτεστάντικα και Ρωμαιοκαθολικά δόγματα, τελικά έχασαν τη γη τους από αυτούς που είχαν την ίδα πίστη μαζί τους! Όταν μάλιστα οι Σκώτοι Προτεστάντες στάθηκαν αντίθετοι με τις παραδόσεις των Κικούγιου γύρω από το θέμα της περιτομής των γυναικών, το ρήγμα μεταξύ Κικούγιου και λευκών ιερωμένων των Δυτικών δοξασιών είχε αποβεί αγεφύρωτο.
Με τη ανεξιθρησκία που χαρακτηρίζει την Ορθοδοξία και για το γεγονός ότι η Ορθοδοξία ποτέ δεν έλαβε μέρος στην καταπίεση των Κικούγιου και των άλλων φυλών της Κένυας, ο μεγάλος ηγέτης της Κένυας Τζόμο Κενυάτα δεν είχε καμιά δυσκολία να ενθαρρύνει χιλιάδες αβάπτιστους παγανιστές Κικούγιου που ευχαρίστως ασπαστήκαν την Ορθοδοξία και το βάπτισμα του Μακαρίου.
Έτσι δημιουργήθηκε η Σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία της Κένυας, με τους 250 ενοριακούς ναούς σε όλη την χώρα, τα 50 Γυμνάσια, Λύκεια και δημοτικά σχολεία, τα 3 Ορφανοτροφεία, την Πατριαρχική Θεολογική Σχολή, την Διδασκαλική Σχολή, την Τεχνική και την Σχολή Ηλτρονικών Υπολογιστών, που σήμερα αποτελούν ένα ολόκληρο Ορθόδοξο εκπαιδευτικό σύμπλεγμα στην Πατριαρχική Εξαρχεία της Ριρούτας, στην πρωτεύουσα Ναϊρόμπι.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στη Κέυνα σήμερα είναι γύρω στο ένα εκατομμύριο. Αυτό το τεράστιο ιεραποστολικό έργο χρηματοδοτείται τόσο από την Κύπρο όσο και από την Ελλάδα, αλλά με την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουν οι δυο μεγάλες χώρες της Ορθοδοξίας, Ελλάς και Κύπρος, τα πράγματα της Ιεραποστολικής Διακονίας σήμερα στην Κένυα αλλά και τις υπόλοιπες χώρες της Ανατολικής Αφρικής είναι πολύ δύσκολα.
Δημιουργήσαμε κάτι πολύ μεγάλο στην Κένυα. Δεν κάνει να το αφήσουμε να χαθεί.
* Ο δρ Γιάννης Ταλιώτης είναι ιατρός από την Πάφο.
Τι ήταν όμως εκείνο που οδήγησε τους Βρετανούς αποικιστές από τη μια μέρα στην άλλη να υποβαθμίσουν μια από τις πλέον σημαντικές τους αποικίες, που μαζί με την Ινδία είχαν ονομαστεί τα «Διαμάντια της Αυτοκρατορίας υποβιβάζοντάς την σε μια από τις πλέον μισητές γι’ αυτούς αποικίες, όπου δόθηκε, όπως πολλοί υποστηρίζουν σήμερα, η τελευταία αντιαποικιακή μάχη του Ψυχρού Πολέμου;
Το κίνημα των Μάου Μάου που διάρκεσε από το 1953-1960 δεν ήταν μια τυχαία και αυθόρμητη έκρηξη του Κενυάτικου λαού όπως ήταν η αυθόρμητη εξέγερση των Κυπρίων το 1931. Οι διαφορές μεταξύ Βρετανών και άλλων λευκών αποίκων στην Κένυα είχε βαθειές ρίζες που εστιάζονταν κυρίως στην αυθαίρετη κατάσχεση τη γης της φυλής Κικούγιου από τους Βρετανούς αποίκους και τον εκτοπισμό των αυτοχθόνων κατοίκων κυρίως Κικούγιου, από τις πατρογονικές τους εστίες και την συγκέντρωση τους σε «γκέττος» όπου ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι στοιβάχτηκαν σαν σαρδέλλες σε 6,000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (το μισό μέγεθος της Κύπρου) ενώ 40,00 λευκοί άποικοι οικειοποιήθηκαν με το έτσι θέλω 32,000 τετραγωνικά χιλιόμετρα της πλέον εύφορης γης, στα ούτω καλούμενα «λευκά υψίπεδα» που είναι κυκλικά τοποθετημενα γύρω από το μεγαλοπρεπές βουνό Κένυα ( 17.600 πόδια) και την οροσειρά των Αμπερντάρες.
Από το 1902 οι άποικοι κυρίως Σκώτοι Άγγλοι και Νοτιαφρικανοί Μπόερς, Γερμανοί, Ολλανδοί, Ιταλοί και ακόμα και Έλληνες από την καταστροφή της Μικράς Ασίας, με την ενθάρρυνση της Βρετανικής κυβέρνησης μεταφέρθηκαν στην Κένυα, έμπηξαν αυθαίρετα τα παλλούκια τους στη γη των Κικούγιου και τους εξεδίωξαν από τη γη τους, μετατρέποντάς τους σε είλωτες στην υπηρεσία των λευκών μέσα στη ίδια τη γη τους και την ίδια την πατρίδα τους. Αυτή ηταν η πρώτη και μεγίστη πρόκληση για ό,τι ήθελε ακολουθήσει μισό αιώνα αργότερα.
Η κυρίαρχη φυλή των Κικούγιου είναι άνθρωποι με πολύ μεγάλη ευφυΐα, επιχειρηματικότητα, αγαπούν τη γη τους, την δουλεύουν σκληρά και από αυτή παράγουν. Προτού εποικίσουν τα «λευκά υψίπεδα» οι λευκοί γεωργοί και κτηνοτρόφοι, οι γεωργοί των Κικούγιου ήσαν οικονομικά ανεξάρτητοι και οι υπόλοιποι δεν πήγαιναν ποτέ στο κρεβάτι τους νηστικοί. Αυτό έγινε όταν οι λευκοί άποικοι υφάρπασαν τη γη τους και τους μετέτρεψαν σε είλωτες μέσα στην ίδια την πατρίδα τους. Οι περήφανοι Κικούγιου αυτό δεν το αποδεχτήκαν ποτέ και έτσι τα πρώτα σπέρματα της επανάστασης είχαν ήδη φυτρώσει.
Δυστυχώς, ο ρόλος των Δυτικών θρησκευτικών ομάδων, Προτεσταντών, Καθολικών, Αγγλικανών, Μεθοδιστών και άλλων, δεν ήταν ιδιαιτέρα στοργικός προς το γηγενή πληθυσμό, που υποτίθεται ότι ήθελαν να προσυλητήσουν στον Χριστιανισμό, πράγμα που ο Τζόμο Κενυάτα δεν ξέχασε εύκολα και όταν έγινε Πρόεδρος(1963-1978) ενεθάρρυνε τον Πρόεδρο Μακάριο, προσωπικό του φίλο, να επισκεφθεί την Κένυα και να φέρει στη Ορθοδοξία χιλιάδες Κικούγιου, που από πολύ πιο πριν είχαν χάσει την εμπιστοσύνη τους στους Αγγλικανούς και τους Προτεστάντες κληρικούς και είχαν παραμείνει προσκολλημένοι στις παραδοσιακές τους δοξασίες, τον παγανισμό και την μαγεία.
Όταν ο Μακάριος απέστειλε στην Κένυα τη δεκαετία του 1970 τον Μακάριο Τυλληρίδη, που τώρα είναι ο Μητροπολίτης Κένυας, του είπε πως τον αποστέλλει στη Κένυα για λόγους εντελώς δικούς του, που δεν μπορούσε εκείνη τη δεδομένη στιγμή να του αποκαλύψει. Ο Κενυάτα γνώριζε από την δεκαετία του 1920-1930 ότι οι Δυτικές Χριστιανικές Εκκλησίες είχαν ταχθεί εναντίον των εθνικών επιδιώξεων του Κενυατικού λαού και ιδιαίτερα των Κικούγιου, που ενώ είχαν ασπασθεί τα διάφορα Προτεστάντικα και Ρωμαιοκαθολικά δόγματα, τελικά έχασαν τη γη τους από αυτούς που είχαν την ίδα πίστη μαζί τους! Όταν μάλιστα οι Σκώτοι Προτεστάντες στάθηκαν αντίθετοι με τις παραδόσεις των Κικούγιου γύρω από το θέμα της περιτομής των γυναικών, το ρήγμα μεταξύ Κικούγιου και λευκών ιερωμένων των Δυτικών δοξασιών είχε αποβεί αγεφύρωτο.
Με τη ανεξιθρησκία που χαρακτηρίζει την Ορθοδοξία και για το γεγονός ότι η Ορθοδοξία ποτέ δεν έλαβε μέρος στην καταπίεση των Κικούγιου και των άλλων φυλών της Κένυας, ο μεγάλος ηγέτης της Κένυας Τζόμο Κενυάτα δεν είχε καμιά δυσκολία να ενθαρρύνει χιλιάδες αβάπτιστους παγανιστές Κικούγιου που ευχαρίστως ασπαστήκαν την Ορθοδοξία και το βάπτισμα του Μακαρίου.
Έτσι δημιουργήθηκε η Σύγχρονη Ορθόδοξη Εκκλησία της Κένυας, με τους 250 ενοριακούς ναούς σε όλη την χώρα, τα 50 Γυμνάσια, Λύκεια και δημοτικά σχολεία, τα 3 Ορφανοτροφεία, την Πατριαρχική Θεολογική Σχολή, την Διδασκαλική Σχολή, την Τεχνική και την Σχολή Ηλτρονικών Υπολογιστών, που σήμερα αποτελούν ένα ολόκληρο Ορθόδοξο εκπαιδευτικό σύμπλεγμα στην Πατριαρχική Εξαρχεία της Ριρούτας, στην πρωτεύουσα Ναϊρόμπι.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί στη Κέυνα σήμερα είναι γύρω στο ένα εκατομμύριο. Αυτό το τεράστιο ιεραποστολικό έργο χρηματοδοτείται τόσο από την Κύπρο όσο και από την Ελλάδα, αλλά με την οικονομική κρίση που αντιμετωπίζουν οι δυο μεγάλες χώρες της Ορθοδοξίας, Ελλάς και Κύπρος, τα πράγματα της Ιεραποστολικής Διακονίας σήμερα στην Κένυα αλλά και τις υπόλοιπες χώρες της Ανατολικής Αφρικής είναι πολύ δύσκολα.
Δημιουργήσαμε κάτι πολύ μεγάλο στην Κένυα. Δεν κάνει να το αφήσουμε να χαθεί.
* Ο δρ Γιάννης Ταλιώτης είναι ιατρός από την Πάφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου