[Προηγούμενη δημοσίευση: http://bitly.com/1LxbG6g]
Ωμιλήσαμε εν ολίγοις ανωτέρω για τις πραγματοποιούμενες μηνιαίες ιερατικές συνάξεις και την αντιαιρετική διδασκαλία που γίνεται σ’ αυτές. Ομολογούμε με ικανοποίησι ότι οι ιερείς ανταποκρίνονται θαυμάσια. Όσα διδάσκονται, τα καταγράφουν σε σημειώσεις ή τα απομνημονεύουν και κατόπιν τα μεταφέρουν στο ποίμνιό τους.
Θα αναφέρουμε ένα περιστατικό, από το οποίο μπορούμε να λάβωμε μία μικρή γεύσι του τρόπου λειτουργίας των αιρετικών κοινοτήτων στο Κολουέζι αλλά και του τρόπου αντιμετωπίσεώς τους από τους ευλογημένους αφρικανούς ιερείς της Εκκλησίας μας.
Ήταν ημέρα Παρασκευή της εβδομάδος, που συνήθως προσφέρομε φαγητό στις δημοτικές φυλακές του Κολουέζι. Το γεύμα εκείνης της ημέρας ήταν φασολάδα, την οποία συνηθίζουν και προτιμούν, μία μεγάλη μπάλα μπουκάρι και ένα αβοκάντο για κάθε φυλακισμένο.
Την εργασία του μαγειρέματος, της προσφοράς του φαγητού και κάθε συναφούς τα αναλαμβάνει μία επιτροπή από πέντε κυρίες -αφρικανίδες- με επικεφαλής την μητέρα Θεανώ από την Έδεσσα, μία ηρωική και διακριτική παρουσία στην Ιεραποστολή του Κολουέζι από 24ετίας. Από την προηγουμένη ημέρα πληροφορούμαστε τον ακριβή αριθμό των φυλακισμένων (150 κατά μέσον όρον) και ανήμερα κατά τις 12 το μεσημέρι ξεκινούν από το κέντρο της ιεραποστολής ένα ή δύο αυτοκίνητα. Σ’ αυτά επιβαίνουν ένας αφρικανός ιερέας της Επισκοπής, η μητέρα Θεανώ, οι κυρίες της επιτροπής και 10 παιδιά από το Οικοτροφείο μας, που ψάλλουν μετά την διανομή του φαγητού στους κρατουμένους και βοηθούν σε ό,τι χρειασθή. Ο ιερέας διαβάζει στους κρατουμένους μία ευαγγελική περικοπή, την οποία κατόπιν αναλύει θίγοντας και άλλα επίκαιρα θέματα και λέγοντάς τους λόγια ενισχυτικά για την ψυχολογική τους κατάστασι. Το φαγητό τοποθετείται σε δύο μεγάλα καζάνια και τα φρούτα σε τσουβάλια. Σε αρκετά μεγάλα δοχεία μεταφέρεται νερό, γιατί οι φυλακισμένοι στερούνται και από αυτό.
Ο ιερεύς που συνήθως συνοδεύει είναι ο π. Λάζαρος, ένας αγαθός Λευίτης μεγάλης ηλικίας, ο οποίος έχει λάβει μόνο την βασική εγκύκλιο μόρφωσι, αλλά έχει πολλά πνευματικά χαρίσματα, την απλότητα, την αοργησία, την ταπείνωσι και την αγάπη. Του έχουμε δώσει την προσωνυμία «παπα-Πλανάς» κυρίως για την απλότητά του. Η “ειδικότης” του είναι, όπου πηγαίνει, να φέρνη την ειρήνη, να συμφιλιώνη χωρισμένα ζευγάρια και να επανασυνδέη πνευματικές σχέσεις μεταξύ των πιστών μας, που έχουν διαταραχθή. Ακόμη να ζυμώνη όλα τα πρόσφορα της εβδομάδος, να πηγαίνη δύο ώρες με το ποδήλατό του στην ενορία του για να λειτουργήση, να εξομολογή και κυρίως να αφιερώνη πολύ χρόνο και ό,τι αποθέματα αγάπης έχει στους φυλακισμένους, τους οποίους φροντίζει να αποκατασταθούν, όταν αποφυλακιστούν. Όλα δε αυτά γίνονται με πολλή αγάπη, χωρίς ποτέ να δείξη ότι κουράσθηκε. Κάθε παρουσιαζόμενο πρόβλημα της “ειδικότητός” του είναι ένα νέο ερέθισμα γι’ αυτόν, να το αναλάβη και να το φέρη εις αίσιον πέρας. Το ευχάριστο τέλος μιας υποθέσεως συμπληρώνεται μ’ ένα ελαφρό χαρακτηριστικό μειδίαμα στο πρόσωπό του, που δείχνει την χαρά και την ικανοποίησί του από την έκβασι της υποθέσεως. Πάντοτε δε στο τέλος συμπληρώνει επαναλαμβάνοντας την φράσι: «Ουτουκούφου κουά Μούγκου» (Δόξα σοι ο Θεός).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου