«Ντρεπόμουν σαν άνθρωπος, σαν Ελληνας, σαν Ευρωπαίος και σαν κληρικός, όταν έβλεπα ανθρώπους σε απόσταση λίγων ωρών από την Ελλάδα να ζουν αιώνες πίσω και να πεθαίνουν στα 42 τους χρόνια, επειδή δεν έχουν τα απαραίτητα: λίγο καθαρό νερό, ένα φάρμακο για την ελονοσία και λίγο φαγητό την περίοδο της ξηρασίας».
Ο πατήρ Βασίλης Τσιμούρης με τα παιδιά του Τουλούμ Ο παπα-Βασίλης Τσιμούρης απ' την Κοκκινιά συμμετείχε στην ιεραποστολή με το σύλλογο «Αγιος Ιωάννης Χρυσόστομος» στο πλαίσιο του εορτασμού των 50 χρόνων Ορθόδοξης Ιεραποστολής στο Καμερούν. «Συμμετείχα με τις ευλογίες του μητροπολίτη Πειραιώς και βρέθηκα σε μια περιοχή όπου οι άνθρωποι αναζητούν τον Θεό και παρακαλούν όλους να τους μιλήσουν για τον Θεό. Κι όμως, αδυνατούμε να τους Τον εξηγήσουμε επειδή δεν πάμε και αδυνατούμε ν' ανταποκριθούμε στο αίτημά τους λόγω των δυσκολιών διαβίωσης».
Ο ίδιος σκέφτεται να πάει και να μείνει ένα διάστημα με την παπαδιά του «ανταποκρινόμενος στο αίτημα του μητροπολίτη Καμερούν Γρηγορίου, ο οποίος διακαώς επιθυμεί κληρικούς από την Ελλάδα για να διδάξουν τους εκεί κληρικούς λειτουργική, κατηχητική κ.λπ.».
Το ιεραποστολικό έργο στο Τουλούμ του Καμερούν ξεκίνησε το 1996 όταν ήταν μητροπολίτης Καμερούν ο σημερινός Πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόδωρος. Χτίστηκαν κάποια σχολεία, κάποιες εκκλησίες, φτιάχτηκαν πηγάδια για την εύρεση νερού και άρχισαν να δημιουργούνται υποτυπώδεις οικισμοί από αχυρόσπιτα.
«Οι συνθήκες ζωής, δύσκολες έως άθλιες», θα σημειώσει ο παπα-Βασίλης, ο οποίος προσπάθησε συναισθηματικά φορτισμένος να μας εξηγήσει τι είναι το μοναδικό φαγητό τους, το «μίλι-μίλι», με το οποίο και ζουν.
«Είναι ένας καρπός σαν τσαμπί, που το παίρνουν από τα δένδρα, το ξηραίνουν και το αλέθουν σαν αλεύρι. Αυτό όμως βγαίνει πάντα μετά τις βροχές και υπάρχει για έξι μήνες». Ομως, όπως λέει, τι γίνεται μετά, όταν για άλλους έξι μήνες έχει ξηρασία;
Με τη βοήθεια φίλων του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και του Συλλόγου, συγκεντρώνονται τρόφιμα, κυρίως ρύζι και φάρμακα, και μ'ένα φορτηγό που διανύει απόσταση 2,5 χιλιάδων χιλιομέτρων από την έδρα του Πατριαρχείου, μοιράζονται χωρίς θρησκευτική διάκριση σε χριστιανούς, μουσουλμάνους και προγονολάτρες. Ανοίγονται πηγάδια και σκεπάζονται με καλύμματα με σκοπό να διαφυλαχτούν, χτίζονται σχολεία και διδάσκονται την επίσημη γλώσσα του κράτους, τα γαλλικά, μεταξύ των 360 τοπικών διαλέκτων, και τα μαθηματικά, ανεγείρονται εκκλησίες και γίνονται κάποια κατηχητικά.
Μετά την εκφώνηση του ιερέα σε διάφορες στιγμές ψάλλουν και δοξάζουν τον Θεό «με αλαλαγμούς και τύμπανα», λέει ο παπα-Βασίλης. «Μου θύμισε την Παλαιά Διαθήκη, όταν ο λαός ευχαριστούσε ποικιλόμορφα τον Θεό».
Μακριά από τη σύγχρονη εποχή, μη γνωρίζοντας τι είναι τρένο ή τηλεόραση, ζουν τον δικό τους Γολγοθά. Μαζί μ' αυτούς και κληρικοί-λαϊκοί, οι οποίοι δίνουν από το υστέρημά τους, το οποίο βλέπουν να μετατρέπεται σε πνευματική και υλική τροφή για ζωή.
«Οι σύγχρονοι άνθρωποι, αυτοί που ξεχνούν ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζητούν τη βοήθειά μας, ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους... Ας βοηθήσουν για να χαρίσουν μια ζωή και ένα χαμόγελο σε κάποιο παιδί, όπως το παιδί που χαμογέλασε, όταν του χαρίσαμε μία μπάλα ποδοσφαίρου», κατέληξε, βουρκωμένος απ' τη συζήτησή μας ο παπα-Βασίλης από τη φτωχογειτονιά της Κοκκινιάς.
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=27337
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου