Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός"
001.jpg)
Η Μαδαγασκάρη είναι μία χώρα η οποία συγκαταλέγεται στις φτωχότερες του κόσμου. Πολλές φορές τονίζεται, είτε μέσα από άρθρα είτε σε συζητήσεις, ότι δεν αρκεί ως Ιεραποστολικά Κλιμάκια να προσφέρουμε μόνο τη θεωρία, αλλά χρειάζεται και η πράξη της Πίστεως. Είναι το λεπτό σημείο το οποίο κάνει την Ορθοδοξία να λάμπει και να διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες χριστιανικές ομολογίες που έχουν κατακλύσει αυτή τη στιγμή όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της φτωχής χώρας. Η έμπρακτη εκδήλωση της Πίστεως και η διδασκαλία μέσα από τον προσωπικό τρόπο ζωής κάνουν έκδηλη την πνευματικότητα και αυτή με τη σειρά της την Αλήθεια, της οποίας μέτοχος και φορέας είναι η Εκκλησία μας. Νομίζω αυτό είναι και το πνεύμα μέσα στο οποίο κινείται, όπως πρέπει, τόσο ο Μητροπολίτης όσο και όλο γενικότερα το Ι. Κλιμάκιο της χώρας μας, της ταλαιπωρημένης πραγματικά αυτής γης και του λαού της, του οποίου ελάχιστοι διάκονοι τυγχάνουμε.
Σε μία πρόσφατη συζήτηση που είχαμε με ένα νεαρό, αφού του εξηγήσαμε ποιά είναι η Εκκλησία μας, δεν θα ξεχάσω ποτέ το παράπονο το οποίο εξέφρασε απορημένος ταυτόχρονα: «Πάτερ, έχει γεμίσει ο κόσμος με Εκκλησίες. Δεν ξέρουμε τι να διαλέξουμε». Πραγματικά τραγική διαπίστωση, ειδικά για όσους ζούμε την αγωνία, τον πόθο σωτηρίας και, ανεξαρτήτως δόγματος, την καλή προαίρεση των περισσοτέρων ανθρώπων να ασπασθούν την Αλήθεια, όσον αφορά τον τόπο που μας έταξε ο Θεός να υπηρετήσουμε.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν πρέπει να προβάλει σαν μία ακόμη λύση μέσα στην πανσπερμία των εκκλησιών. Η απάντηση που έχει να δώσει σε μία τέτοια στιγμή είναι, κατά πρώτο λόγο, η ιστορία και το παρελθόν της και, κατά δεύτερο, το παράδειγμα ζωής της, το λεγόμενο «βίωμα». Είναι αυτό που πραγματικά απουσιάζει από όλες τις ομολογίες, οι οποίες πέφτουν σε λάθη αντιφατικά και θανάσιμα.
Θα αναφερθώ εν συντομία σε ένα παράδειγμα, εμπειρία, από κάποια επίσκεψη σε νοσοκομείο. Βρεθήκαμε σε ένα θάλαμο ασθενών βαριά τραυματισμένων, κυρίως από τροχαία ατυχήματα. Καθίσαμε διακριτικά κοντά σε έναν άρρωστο, προσπαθώντας να διασκεδάσουμε, όσο αυτό είναι δυνατόν, τον πόνο και την αγωνία των ασθενών του θαλάμου, γιατί πρέπει να συνυπολογίσουμε, μέσα σ’ όλα, και την αγωνία των ανθρώπων. Σκεφτείτε το μαρτύριο ενός νέου είκοσι χρονών, που ξαφνικά χάνει το πόδι του σε τροχαίο και για να διαφύγει αρχικά τον κίνδυνο μπορεί να χρειάζεται ως και τριακόσια ευρώ, ενώ το μηνιάτικό του συνήθως δεν υπερβαίνει τα τριάντα με πενήντα ευρώ. Ως επί το πλείστον μάλιστα, πρόκειται για νέους που έχουν ήδη δύο-τρία παιδιά. Μέσα λοιπόν σ’ ένα σύμπλεγμα συγκινησιακών και εναγωνίων συναισθημάτων, καθόμαστε δίπλα στους ασθενείς, όχι σαν από μηχανής θεοί, ούτε ως αυθεντίες, αλλά σαν αδελφοί που πρέπει να δώσουμε την πολυζήτητη αγάπη, της οποίας χρήζει αρχικά οποιοσδήποτε πονά και υποφέρει. Μέσα από όλα αυτά φυσικά, τελείως διακριτικά και ανιδιοτελώς, περνούμε και τα μηνύματα της Πίστεως, μέσω της οποίας διοχετεύεται η τελική λύση στα προβλήματα των ανθρώπων. Δύο κουβέντες για την αγάπη του Θεού και το δικό μας έμπρακτο παράδειγμα. Σ’ αυτό το παράδειγμα, το οποίο αναφέρεται στην έμπρακτη συμπαράσταση, υλική και πνευματική συχρόνως, βρίσκεται όλη η φιλοσοφία της Πίστεως και το μεγαλείο της Ορθοδοξίας.
Καθώς συμβαίνουν όλα αυτά από τη δική μας πλευρά, μπαίνουν μέσα στο θάλαμο δύο προτεστάντες. Ανοίγουν τις Καινές Διαθήκες, ένας στη μία άκρη του θαλάμου και ο άλλος στην απέναντι, και αρχίζουν το «μάθημα». Ένας μονόλογος ο οποίος περιφέρεται γύρω από χωρία της Αγίας Γραφής. Μία καλά μεθοδευμένη διδασκαλία με συνεχή αναφορά σε αγιογραφικά αποσπάσματα. Τεκμηριωμένη, άλλοτε σωστά και άλλοτε με αρκετές πλάνες. Συχνά, πλησιάζουν στα κεφάλια των ασθενών και με ένταση και ζηλευτή ταχύτητα, συνεχώς επαναλαμβάνουν «ρήσεις και αινίγματα». Δεν βλέπουν, όμως, ότι από κάτω βασιλεύει ο πόνος και τα δάκρυα. Δεν βλέπουν την αγωνία και την εσωτερική θλίψη. Το «μάθημά» τους μετατρέπεται σε στυγνό μονόλογο, υστερούμενο της πράξης και του Πνεύματος. Δεν γίνεται να μιλώ για τη Σταυρική Θυσία αδιαφορώντας για τον ανθρώπινο πόνο και λέγοντας απλά: «ο Θεός να σας κάνει καλά». Η Πίστη είναι κάτι πέρα από όλα αυτά. Είναι η συσταύρωση και η συμπάθεια στον προσωπικό Γολγοθά του κάθε ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα.
Στην πορεία, σ’ αυτόν τον δρόμο της Ιεραποστολής, πολλάκις τίθεται το ερώτημα αν υπάρχουν ορατά θαύματα. Πολλοί ομολογούν και είναι γεγονός, ότι όντως υπάρχουν προς στερέωση της Πίστεως. Το μεγάλο όμως θαύμα και η μεγίστη αλλοίωση έρχεται στον άνθρωπο όταν εφαρμόζει εκείνη την πρώτη και διττή εντολή του Πνευματικού Νόμου: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της καρδίας σου και εξ όλης της ψυχής σου και εξ όλης της διανοίας σου… και τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Μαρκ. 12,30-31).
Η αγάπη και το πραγματικό κήρυγμα βρίσκεται στο προσκεφάλι του ασθενούς και στον λόγο παρηγοριάς που θα του δώσεις. Στην οικονομική βοήθεια στον άπορο που δεν έχει να ζήσει όχι μόνον τον εαυτό του αλλά και τα παιδιά του. Στη μάνα που δεν έχει σπίτι να κοιμίσει τα παιδιά της. Στον γέρο που συλλέγει τροφή από τους κάδους απορριμμάτων. Στον νέο που σε παρακαλά ν’ αγοράσεις τα μικροεμπορεύματά του στον δρόμο, για να ζήσει την οικογένειά του. Η αγάπη και ο Θεός είναι κρυμμένοι πίσω από εκείνη τη φλόγα που καίει μέσα στον άνθρωπο γι’ αυτόν τον συνάνθρωπο.
Αυτή είναι μία από τις μεγαλύτερες διαφορές μεταξύ της ανιδιοτελούς Πίστεως της Ορθοδοξίας και του επιχειρησιακού καθολικισμού η του υποκριτικού προτεσταντισμού. Αυτό είναι συγχρόνως το μεγάλο θαύμα, που μιλάει σε καρδιές και κατευθύνει συνειδήσεις, ζωντανεύει την ως τώρα άγνωστη Εκκλησία μας στον χώρο τουλάχιστον της Μαδαγασκάρης, ανοίγοντας τις κεκλεισμένες ως τώρα πύλες της ψυχικής σωτηρίας που προσέφερε η πλάνη των αιρέσεων και το πλήθος των εκκλησιαστικών ομολογιών συνοδευόμενα από τον οικονομικό τυχοδιωκτισμό και τον θρησκευτικό επεκτατισμό της Δύσεως.
Εύχεσθε.
Αρχιμ. Πολύκαρπος Γερασίμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου