Καμερούν Γρηγόριος: Στοχασμοί και διαπιστώσεις εκ του ιεραποστολικού έργου

Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός"

 

 

Η Κυριακή της Ορθοδοξίας και η εβδομάδα που την ακολουθεί είναι αφιερωμένες στην Ορθόδοξη Εξωτερική Ιεραποστολή. Έχει δε επιλεγεί η συγκεκριμένη Κυριακή λόγω, του ευαγγελικού αναγνώσματος όπου, αναφέρεται «η κλήσις των μαθητών» του Κυρίου μας (Ιω. Α,  44-52).

Με τον όρο «εξωτερική» εννοούμε κάτι που γίνεται έξω από τα γεωγραφικά σύνορα της πατρίδας μας και με τον όρο Ιεραποστολή η Αποστολικό έργο εννοούμε τη γνωστοποίηση του ονόματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τη γνωστοποίηση της Πίστεώς μας στον Ιησού Χριστό και τη γνωστοποίηση του Λόγου του Κυρίου μας, δηλαδή του Ευαγγελίου Του, σε ανθρώπους από λαούς και φυλές που δεν γνωρίζουν τίποτα περί Ιησού Χριστού και της Πίστεως σ' Αυτόν.

Γιατί το κάνουμε αυτό; Γιατί Αυτός μετά την Ανάστασή Του και πριν την Ανάληψή Του έδωσε μία εντολή στους Μαθητές Του: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν» (Ματθ. κη, 19-20). Αυτό βέβαια είναι μία πολύ μεγάλη κουβέντα, διότι το «πορευθέντες» σημαίνει να εγκαταλείψουμε τον κόσμο μας και να πορευθούμε μακριά σε άγνωστα μέρη και αυτό σημαίνει κόπο, χρόνο, δυσκολίες και όσο πιο μακριά πάμε τόσο πιο πολλές είναι οι δυσκολίες κ.λπ.

«Μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» δεν σημαίνει απλώς να διδάξουμε όλα τα έθνη. Σημαίνει πρωτίστως εμείς να μάθουμε τις νοοτροπίες, τα ήθη, τα έθιμα, το είδος της πίστεως η θρησκείας κάθε έθνους, τη γλώσσα κάθε λαού, για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε με αυτούς τους λαούς, όπως ο Απόστολος Παύλος βρήκε τον βωμό του αγνώστου θεού και αυτό απετέλεσε τον συνδετικό κρίκο για το κήρυγμά του προς τους Αθηναίους. Και αυτό απαιτεί έναν άλλο ιδιαίτερο κόπο και χρόνο μελέτης, πριν καν αρχίσουμε να μιλάμε περί της Πίστεως στον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Και αφού πορευθούμε και αφού μαθητεύσουμε, το επόμενο στάδιο είναι να τους βαπτίσουμε «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».

Η συνέχεια αυτή της εντολής του Κυρίου μας μιλά για κάτι πλέον οργανωμένο και συγκροτημένο, δηλαδή την οργάνωση εκκλησιαστικής κοινότητας και προφανώς την πήξη Θυσιαστηρίου, τη δημιουργία δηλαδή Εκκλησίας...

Παρακολουθούμε την εξέλιξη και την αλληλουχία των διαφόρων σταδίων της εντολής: α. Πορεύομαι, β. Μαθητεύω (δημιουργώ μία απαραίτητη προσωπική υποδομή...έχει έναν προσωπικό χαρακτήρα), γ. Βαπτίζω (εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος...το θέμα πλέον αποκτά θεολογικό υπόβαθρο) και κατόπιν δ. Διδάσκω (αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν).

Δεν επαρκεί να πορευθώ, να μαθητεύσω, να βαπτίσω. Πρέπει να διδάξω την τήρηση των εντολών του Κυρίου μας και αυτό σημαίνει την παραμονή του ιεραποστόλου με τις πρώτες εκκλησιαστικές κοινότητες και τον εμπλουτισμό τους με τις γνώσεις και τη διδασκαλία «όσων ενετείλατο ο Κύριος εις τους Μαθητάς Του». Σημαίνει, επίσης, κατά κάποιον τρόπο και την «επιτήρηση» των νεοφύτων μελών της Εκκλησίας.

Αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε είναι να κοινοποιούμε, να γνωστοποιούμε το Πρόσωπο του Χριστού μέσα από την παρουσία Του και τον Λόγο Του και να προσπαθούμε να βοηθήσουμε, να προσανατολίσουμε τους ανθρώπους που μας ακούν να δουν τον κόσμο μέσα από την οπτική των λόγων και των υποσχέσεων του Χριστού και μέσα από την πίστη στον Χριστό.

Να δουν τη ζωή τους, τον πόνο, τις δοκιμασίες, το καλό, το κακό, τον θάνατο, τα όνειρα και τις ελπίδες τους, με «νουν Χριστού»…

Βαδίζοντας για τον Ευαγγελισμό των Εθνών δεν ισχυριζόμαστε ότι κατέχουμε τον Θεό, αλλά κατέχουμε την αλήθεια του Θεού, όπως αυτή μας αποκαλύφθηκε στο πρόσωπο του Χριστού και από τον ίδιο τον Χριστό…

Και εμείς, όπως όλοι οι πιστοί, αναμένουμε τον Χριστό και μέχρι να έλθει ζούμε με την ανάμνησή Του, είτε τελώντας τη Θ. Λειτουργία, είτε μελετώντας τον Λόγο Του, είτε προσπαθώντας να εφαρμόσουμε το Ευαγγέλιό Του, είτε προσπαθώντας να συνομιλήσουμε μαζί Του δια της προσευχής και της «γυμνασίας του Νοός», του θεολογικού δηλαδή στοχασμού, γιατί για εμάς η μόνη αλήθεια είναι αυτός ο ίδιος ο Χριστός.

Ουσιαστικά, διανύουμε την ίδια πορεία του Κυρίου μας με τους νεοβαπτισθέντες αδελφούς μας. Ο Κύριός μας πρώτα εβαπτίσθη και μετά εδίδαξε. Αυτήν τη διδασκαλία προσφέρουμε και αυτό σημαίνει συνοδοιπορία του Ιεραποστόλου με τους νεοφύτους αδελφούς μας, μετά το βάπτισμα, των εκκλησιαστικών κοινοτήτων. Αυτό σημαίνει επιπλέον κόπους και χρόνο. Δεν είναι τα πράγματα, «άντε να πάμε να βαπτίσουμε» και μετά τίποτε άλλο, να τα παρατήσουμε και να πάμε κάπου αλλού. Πρέπει τα πράγματα να αποκτήσουν μία σταθερότητα και μία συνέχεια μέσα στον χρόνο και πρέπει να υπάρχει διαρκής–συνεχής επαγρύπνηση και εγρήγορση.

Αυτό κάνουμε ακριβώς στην Ιεραποστολή και αυτό υποστηρίζουν όλοι όσοι αγαπούν αυτό το έργο και το δείχνουν με την προσευχή τους και την αγωνία τους για τη συνέχεια του Αποστολικού έργου. Το δείχνουν και με την συνεισφορά τους. Είναι κάτι πολύ σημαντικό, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι το σημαντικότερο είναι η προσευχή τους και η αγωνία τους ενώπιον του Κυρίου. Σε κάθε στάδιο κάθε εντολής του Κυρίου μας, όταν αποφασίσουμε να τις εφαρμόσουμε, υπάρχουν και δεκάδες άλλα πράγματα και επίπεδα που είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε, ακριβώς για να υποστηρίξουμε το πρώτο η το δεύτερο η το τρίτο βήμα μας.

Διότι, δυστυχώς, δεν πορευόμεθα σε έναν εύκολο κόσμο, ούτε σε έναν κόσμο χωρίς προβλήματα. Ο κόσμος της Αφρικής είναι ένας κόσμος δύσκολος, πολύπλοκος και απρόβλεπτος. Για πολλά χρόνια–αιώνες ήταν σχεδόν άγνωστος και ανεξερεύνητος. Όταν εξερευνήθηκε από τους Ευρωπαίους διεπιστώθη ότι ήταν ένας εξαιρετικά πλούσιος τόπος και βέβαια θα έπρεπε να τον εκμεταλλευτούν. Και άρχισε το μαρτύριο και το βρώμικο παιχνίδι της αποικιοκρατίας, το οποίο επέφερε εύκολα πλούτη στον προηγμένο κόσμο και απίστευτα δεινά στον Αφρικανικό κόσμο. Και βέβαια η εκμετάλλευση δεν τελειώνει ποτέ.

Η αποικιοκρατία έπαψε στην ορατή της μορφή και συνεχίζεται με την αθέατη και ίσως πιο αποτελεσματική μορφή των Τραπεζών και των οικονομικών εγκλωβισμών των Αφρικανικών χωρών σε δάνεια και δανειστές, όπως ακριβώς το ζούμε τις ημέρες αυτές στην πατρίδα μας. Αυτή η σύγχρονη μορφή αποικιοκρατίας φρενάρει οποιαδήποτε μορφή αναπτύξεως και κρατά την εκμετάλλευση σε πολύ χαμηλό κόστος. Έτσι εμείς βρίσκουμε έναν κόσμο κατά 20% σε πορεία αναπτύξεως και κατά 80% όπως ήταν πριν και χιλιάδες χρόνια.

Αυτό το δεύτερο, το μεγάλο ποσοστό βρίσκεται πολλές φορές στην κατάσταση «του ταξιδιώτη στον δρόμο της Ιεριχούς που έπεσε σε ληστές και αφού τον έκλεψαν, τον χτύπησαν και τον παράτησαν μισοπεθαμένο» και πρέπει εμείς να συμπεριφερθούμε ως ο καλός Σαμαρείτης και να κοπιάσουμε επιπλέον, για να μην αποθάνει ο πληγωμένος και γιατί και αυτή είναι μία επιπλέον εντολή του Κυρίου μας. Και εδώ αρχίζει το φιλανθρωπικό έργο κάθε Ιεραποστολής.

Η συνεισφορά όσων αγαπούν το Αποστολικό έργο μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε συνεχώς μαζί μας κρασί και λάδι και επιδέσμους σαν τον καλό Σαμαρείτη, να έχουμε κάποιο μεταφορικό μέσο και να μπορούμε να πληρώσουμε το πανδοχείο και τον Πανδοχέα που θα επιμεληθεί τον πληγωμένο αδελφό μας.

Όποιο έργο, βέβαια, έχουν αναπτύξει τα Ορθόδοξα Ιεραποστολικά Κλιμάκια είναι μικρής και περιορισμένης εκτάσεως και μπροστά στις διαστάσεις και στον πληθυσμό της Αφρικής είναι σταγόνες στον ωκεανό, και ο,τι μεταφέρουμε με λόγια, με άρθρα, με εικόνες, με εκπομπές και εκδηλώσεις, είναι ψελλίσματα από τις εκκωφαντικές κραυγές αγωνίας που κυριαρχούν στον χώρο της υποσαχάριας Αφρικής. Αλλά πιστεύουμε ότι, επειδή ο,τι κάνουμε το κάνουμε από αγάπη και με αγάπη, διότι μεταφέρουμε την αγάπη όσων θυμούνται και πιστεύουν στις εντολές του Κυρίου μας –διότι υπάρχουν και πολλοί που θεωρούν ότι εντολές όπως το «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» εξεπληρώθησαν ήδη και είναι πλέον ανενεργές– έτσι όλο αυτό θα λειτουργήσει σαν το προζύμι που σιγά σιγά μπορεί να ζυμώσει το αλεύρι, δηλαδή να μετατρέψει σε βρώσιμο και εύπεπτο κάτι που χωρίς αυτό (το προζύμι) θα ήταν μη βρώσιμο και δύσπεπτο.

† Ο Καμερούν Γρηγόριος

 

http://ierapostolos.gr/news_article.php?ID=89