Σκέψεις για την Ιεραποστολή ...

 

Νίκου Νησιώτη, Πάντα τα Έθνη 19,
Γ΄ Τρίμηνο 1986, σελ. 3

Το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας αναφορικά με την ιεραποστολική δεν είναι οι οργανωμένες αποστολές, η ανάπτυξη και αύξηση τους· αλλά οι ιεραπόστολοι, οι εμπνευσμένοι και ενθουσιώδεις «αναχωρητές »...

Η εκκλησία, στην ισχυρή ιεραποστολική της έκφραση, δεν βασιζόταν ποτέ τόσο σε οργανισμούς ή ιεραποστολικές επιτροπές ή εταιρείες, αλλά σ' εκείνα τα πρόσωπα που ήταν έτοιμα να φύγουν και να αφήσουν τα πάντα στο εγκόσμιο περιβάλλον τους, διότι δεν μπορούσαν ν' αντισταθούν στην εσωτερική ώθηση που λάμβαναν μέσα από την εκκλησιαστική τους κοινότητα».

«Δεν μπορούμε να αποχωρίσουμε την ιεραποστολή από την εκκλησιολογική συζήτηση σχετικά με την φύση της Εκκλησίας και την ενότητα της. Η ιεραποστολή είναι η εκπλήρωση αυτής της συζήτησης καθώς και η δύναμη της».

«...πρέπει να διακρίνουμε μεταξύ εκκλησιακής (ecclesial) ιεραποστολής και εκκλησιαστικού ιμπεριαλισμού. Η πρώτη είναι η αληθινή κίνηση από μέσα από την χαρισματική ζωή της Εκκλησίας, δι ' ενός προσώπου που είναι αφιερωμένο στην Εκκλησία και που αγωνίζεται να ενσωματώσει τον μη-χριστιανό στη Μία Εκκλησία, ενώ ταυτόχρονα σέβεται τις τοπικές του συνθήκες και την ανθρώπινη κατάσταση του. Δεν δρα μέσα από ένα ιδιαίτερο ιεραποστολικό σώμα, αλλά εξ ονόματος του σώματος του Χριστού που είναι η Εκκλησία Του. Ο δεύτερος πάει με τον σκοπό να διακονήσει και να μαρτυρήσει, αλλά λειτουργεί μέσα από φιλανθρωπικές οργανώσεις και κηρύσσει μαζί με το Ευαγγέλιο ένα ωρισμένο πολιτιστικό υπόβαθρο, το οποίο του φαίνεται ότι είναι Χριστιανικό. Διακινδυνεύει τη μεταφορά, μαζί με το Ευαγγέλιο, κοσμικών στοιχείων και την επιβολή τους ως απαραίτητων μέσων ή σημείων του κηρύγματος του Ευαγγελίου. Διακονώντας μπορεί να παρουσιάζει τον δικό του πολιτισμό. Αυτό το είδος της καλά οργανωμένης και οικονομικά ενισχυμένης ιεραποστολικής δραστηριότητας διακινδυνεύει το κήρυγμα ενός ευρωπαϊκού ή αμερικανικού Ευαγγελίου και καλεί τους ανθρώπους να μιμηθούν τον ευρωπαϊκό ή αμερικανικό τρόπο ζωής, απορροφώντας έτσι το Ευαγγέλιο μέσα στο δικό του πολιτιστικό υπόβαθρο. Τούτο συμβαίνει ιδίως όταν η ιεραποστολή διενεργείται από ομάδες, που ήδη, στις ιδιαίτερες πατρίδες τους, έχουν απαρνηθεί τα ουσιαστικά μέσα της μυστηριακής ζωής της αποστολικής Εκκλησίας ή όταν διενεργείται σε μέρη όπου εργάζονται ιεραποστολικά άλλες εκκλησίες. Αυτές είναι ιεραποστολές μιας ριζικής μορφής: ενώ πάντα διακονούν την υπόθεση του κηρύγματος του λόγου του Θεού, δεν μπορούν να ξεφύγουν από τον κίνδυνο να θεωρηθούν ως μολυσμένες από ιμπεριαλιστικές, ομολογιακές και εθνικιστικές τάσεις.

Η πραγματική αποστολικότητα της Βίβλου βασίζεται στην φτώχεια του Αποστόλου, στην αδυναμία του, που δεν έχει τα μέσα για την ίδια του την επιβίωση, αλλά τρέφεται ακόμα κι από εκείνους στους οποίους κηρύσσει. Αλλά το όπλο του είναι παντοδύναμο: ο Λόγος του Θεού κι ακόμα, η Χάρη του Θεού που μεταδίδεται από το Άγιο Πνεύμα».

 

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=afier&NF=1&contents=contents_Ierapostoli.asp&main=ierapostoli&file=3.htm