("ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ")
Ουγκάντα: Σ’ αυτή τη χώρα των 30 εκατομ. ψυχών, η ζωή δεν αξίζει περισσότερο από μια χουφτίτσα ρύζι. Η Ορθόδοξη εκκλησία έχει δημιουργήσει μια όαση ελπίδας και ανθρωπιάς: 105 κοινότητες, 60 οργανωμένες ενορίες με 58 ντόπιους ιερείς, 47 σχολεία, 400 δάσκαλοι, 20 Κέντρα υγείας με νοσοκόμες και ένα ασθενοφόρο (Ελλήνων προσφορά) και ένα νοσοκομείο στην Καμπάλα…
Με την κόρη μου και με μία συνάδελφο πήγαμε να εργαστούμε εθελοντικά, με πνεύμα προσφοράς και με πολύ αγάπη. Μετά από πολύωρο ταξίδι, φτάσαμε ξημερώματα στην Καμπάλα και πήγαμε κατευθείαν στην περιοχή Degea, για να συμμετάσχουμε στη γιορτή για τα 10χρονα της ίδρυσης του Aigh school. Απέραντη έκταση με σχολεία, οικοτροφείο και παιδιά πολλά παιδιά - 1500, εκ των οποίων 600 διαμένουν στο χώρο μέχρι τα 18 τους. Ψυχή όλων αυτών ο πατέρας Ιωάννης Kibuka.
Μετά από ανάπαυση μιας μέρας, τακτοποιήσαμε τα φάρμακα πού είχαμε φέρει από την Ελλάδα (προσφορά φαρμακοποιών της πόλης μας), μεταφράσαμε στα αγγλικά (επίσημη γλώσσα της Ουγκάντα) δοσολογία και συμπτωματολογία και τοποθετήσαμε ετικέττες στα κουτιά.
Εκτός από τα φάρμακα, μεταφέραμε ποσότητα -ελάχιστη για μας, σημαντική γι αυτούς- από καραμέλλες, οπτικό υλικό, ιερατικά άμφια και χιτώνες βάπτισης ραμμένα από τις γυναίκες του Ιεραποστολικού Συλλόγου Λιβαδειάς, καθώς και λειτουργικά είδη, προσφορά των μοναχών της μονής Αγίας Παρασκευής Λιβαδειάς, και χρηματικό ποσό 3.120,00 ευρώ, που
συγκεντρώθηκαν από τα μέλη του Παραρτήματος Λιβαδειάς, τα οποία παρέλαβε ο Ιεραπόστολος π. Ιωάννης Kibuka.
Από την αμέσως επόμενη μέρα, σε καθημερινή βάση, εξορμούσαμε σε οικισμούς σ’ όλη τα νότια Ουγκάντα και κάναμε σεμινάρια παροχής Πρώτων Βοηθειών στους ενήλικες (κυρίως γυναίκες) και παιχνίδι, αθλητικές δραστηριότητες στα παιδιά.
Το ακροατήριο ακούραστο να μάθει και να ρωτάει 3-4-5 ώρες!!! Νοιώσαμε ένοχες για τα «ελάχιστα» που μπορούσαμε να προσφέρουμε. Οι συναντήσεις τέλειωναν με τη δική τους αντιπροσφορά ενός λιτού, παραδοσιακού, με φροντίδα παρασκευασμένου γεύματος (φυστικόκρεμα, φασόλια, ρύζι, γλυκοπατάτες, ντόπια φρούτα). Οι οικισμοί είναι σκόρπιοι μέσα στη ζούγκλα και για να φτάσουν στον τόπο συνάντησης περπατούσαν μέχρι 4-5 χλμ. με τα πόδια. Χώρος συνάντησης λασποκαλύβες με χορτάρινη ή τσίγκινη σκεπή και ανοίγματα στους τοίχους για τον αέρα. Οι βασικές ανάγκες τους πολλές και η δική μας αδυναμία να τις ικανοποιήσουμε, μας στενοχωρούσε.
Πνευματική ανάταση και συγκίνηση αποτέλεσε η ομαδική βάπτιση 14 κατηχουμένων κάθε ηλικίας.
Εκκλησιαστήκαμε μια Κυριακή -ο Θεός να κάνει εκκλησία έναν πλινθόκτιστο αχυρώνα με μισογκρεμισμένη σκεπή και λασπερό πάτωμα- έγινε πλειστηριασμός για μια σακκούλα φιστίκια, προκειμένου να φτιαχτεί η εκκλησία.
Το νερό -βρώμικο- από πηγάδια ή νερόλακους, απαιτεί καθημερινό ποδαρόδρομο αρκετών χιλιομέτρων γυναικών και παιδιών στους χωματόδρομους για να φτάσει μέχρι τα σπίτια και μετά… να τους ρίξει στο στρώμα με διάρροια…
Το φαγητό ελάχιστο για τους πολλούς, συνίσταται σε ρύζι, φασόλια, γλυκοπατάτες, μπανάνες βραστές και νερωμένο καλαμποκάλευρο (=γάλα για τα μωρά).
Τα ξύλα και τα κάρβουνα είναι καθημερινή φροντίδα, αλλιώς μαγείρεμα δεν έχει. Όσο για ηλεκτρικό ρεύμα, ανά δυό μέρες είναι καλά, τις υπόλοιπες «τα κεράκια εν δράσει».
Παρ’ όλα αυτά στα πρόσωπα όλων βλέπαμε ελπίδα και καρτερικότητα. Ευγένεια, φιλοξενία, κοινωνικότητα και ευγνωμοσύνη, μας προσφέρθηκαν απλόχερα. Είδαμε τη χαρά στα πρόσωπά των παιδιών, όταν πετάγονταν μέσα από τις μπανανιές και τα ζαχαροκάλαμα να μας καλωσορίσουν με ένα hi Mjugu (=γειά σας Ευρωπαίοι).
Πριν την αναχώρησή μας, δειπνήσαμε με τον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ιωνά, που προΐσταται του Ιεραποστολικού έργου στην ευρύτερη περιοχή. Η μέρα της αναχώρησης μια χαρμολύπη για όλους, για μας και αυτούς που αφήναμε πίσω.
Αφήσαμε μάλλον εκεί κάτι από τον εαυτό μας και τώρα μας λείπει…
Ουγκάντα: Σ’ αυτή τη χώρα των 30 εκατομ. ψυχών, η ζωή δεν αξίζει περισσότερο από μια χουφτίτσα ρύζι. Η Ορθόδοξη εκκλησία έχει δημιουργήσει μια όαση ελπίδας και ανθρωπιάς: 105 κοινότητες, 60 οργανωμένες ενορίες με 58 ντόπιους ιερείς, 47 σχολεία, 400 δάσκαλοι, 20 Κέντρα υγείας με νοσοκόμες και ένα ασθενοφόρο (Ελλήνων προσφορά) και ένα νοσοκομείο στην Καμπάλα…
Με την κόρη μου και με μία συνάδελφο πήγαμε να εργαστούμε εθελοντικά, με πνεύμα προσφοράς και με πολύ αγάπη. Μετά από πολύωρο ταξίδι, φτάσαμε ξημερώματα στην Καμπάλα και πήγαμε κατευθείαν στην περιοχή Degea, για να συμμετάσχουμε στη γιορτή για τα 10χρονα της ίδρυσης του Aigh school. Απέραντη έκταση με σχολεία, οικοτροφείο και παιδιά πολλά παιδιά - 1500, εκ των οποίων 600 διαμένουν στο χώρο μέχρι τα 18 τους. Ψυχή όλων αυτών ο πατέρας Ιωάννης Kibuka.
Μετά από ανάπαυση μιας μέρας, τακτοποιήσαμε τα φάρμακα πού είχαμε φέρει από την Ελλάδα (προσφορά φαρμακοποιών της πόλης μας), μεταφράσαμε στα αγγλικά (επίσημη γλώσσα της Ουγκάντα) δοσολογία και συμπτωματολογία και τοποθετήσαμε ετικέττες στα κουτιά.
Εκτός από τα φάρμακα, μεταφέραμε ποσότητα -ελάχιστη για μας, σημαντική γι αυτούς- από καραμέλλες, οπτικό υλικό, ιερατικά άμφια και χιτώνες βάπτισης ραμμένα από τις γυναίκες του Ιεραποστολικού Συλλόγου Λιβαδειάς, καθώς και λειτουργικά είδη, προσφορά των μοναχών της μονής Αγίας Παρασκευής Λιβαδειάς, και χρηματικό ποσό 3.120,00 ευρώ, που
συγκεντρώθηκαν από τα μέλη του Παραρτήματος Λιβαδειάς, τα οποία παρέλαβε ο Ιεραπόστολος π. Ιωάννης Kibuka.
Από την αμέσως επόμενη μέρα, σε καθημερινή βάση, εξορμούσαμε σε οικισμούς σ’ όλη τα νότια Ουγκάντα και κάναμε σεμινάρια παροχής Πρώτων Βοηθειών στους ενήλικες (κυρίως γυναίκες) και παιχνίδι, αθλητικές δραστηριότητες στα παιδιά.
Το ακροατήριο ακούραστο να μάθει και να ρωτάει 3-4-5 ώρες!!! Νοιώσαμε ένοχες για τα «ελάχιστα» που μπορούσαμε να προσφέρουμε. Οι συναντήσεις τέλειωναν με τη δική τους αντιπροσφορά ενός λιτού, παραδοσιακού, με φροντίδα παρασκευασμένου γεύματος (φυστικόκρεμα, φασόλια, ρύζι, γλυκοπατάτες, ντόπια φρούτα). Οι οικισμοί είναι σκόρπιοι μέσα στη ζούγκλα και για να φτάσουν στον τόπο συνάντησης περπατούσαν μέχρι 4-5 χλμ. με τα πόδια. Χώρος συνάντησης λασποκαλύβες με χορτάρινη ή τσίγκινη σκεπή και ανοίγματα στους τοίχους για τον αέρα. Οι βασικές ανάγκες τους πολλές και η δική μας αδυναμία να τις ικανοποιήσουμε, μας στενοχωρούσε.
Πνευματική ανάταση και συγκίνηση αποτέλεσε η ομαδική βάπτιση 14 κατηχουμένων κάθε ηλικίας.
Εκκλησιαστήκαμε μια Κυριακή -ο Θεός να κάνει εκκλησία έναν πλινθόκτιστο αχυρώνα με μισογκρεμισμένη σκεπή και λασπερό πάτωμα- έγινε πλειστηριασμός για μια σακκούλα φιστίκια, προκειμένου να φτιαχτεί η εκκλησία.
Το νερό -βρώμικο- από πηγάδια ή νερόλακους, απαιτεί καθημερινό ποδαρόδρομο αρκετών χιλιομέτρων γυναικών και παιδιών στους χωματόδρομους για να φτάσει μέχρι τα σπίτια και μετά… να τους ρίξει στο στρώμα με διάρροια…
Το φαγητό ελάχιστο για τους πολλούς, συνίσταται σε ρύζι, φασόλια, γλυκοπατάτες, μπανάνες βραστές και νερωμένο καλαμποκάλευρο (=γάλα για τα μωρά).
Τα ξύλα και τα κάρβουνα είναι καθημερινή φροντίδα, αλλιώς μαγείρεμα δεν έχει. Όσο για ηλεκτρικό ρεύμα, ανά δυό μέρες είναι καλά, τις υπόλοιπες «τα κεράκια εν δράσει».
Παρ’ όλα αυτά στα πρόσωπα όλων βλέπαμε ελπίδα και καρτερικότητα. Ευγένεια, φιλοξενία, κοινωνικότητα και ευγνωμοσύνη, μας προσφέρθηκαν απλόχερα. Είδαμε τη χαρά στα πρόσωπά των παιδιών, όταν πετάγονταν μέσα από τις μπανανιές και τα ζαχαροκάλαμα να μας καλωσορίσουν με ένα hi Mjugu (=γειά σας Ευρωπαίοι).
Πριν την αναχώρησή μας, δειπνήσαμε με τον σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ιωνά, που προΐσταται του Ιεραποστολικού έργου στην ευρύτερη περιοχή. Η μέρα της αναχώρησης μια χαρμολύπη για όλους, για μας και αυτούς που αφήναμε πίσω.
Αφήσαμε μάλλον εκεί κάτι από τον εαυτό μας και τώρα μας λείπει…
Πέγκυ Καραμάνη,
φοιτήτρια Νομικής
Σύρου Λένα, εκπαιδευτικός
Αγγέλα Καρατράντου,
εκπαιδευτικός
φοιτήτρια Νομικής
Σύρου Λένα, εκπαιδευτικός
Αγγέλα Καρατράντου,
εκπαιδευτικός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου