Eμπειρίες από τη λειτουργική ζωή στην Ι. Επισκοπή Κατάνγκας

Ιεραποστολικός Σύνδεσμος "Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός"

Αξίζει πράγματι να καταγράφουμε κατά καιρούς τα όμορφα και θαυμαστά περιστατικά, τα οποία βιώνουμε στον εκκλησιαστικό μας χώρο κατά την ιεραποστολική μας διακονία στην Αφρικανική Ήπειρο. 

Πως να ερμηνεύσει κάποιος την αγωνιστικότητα αλλά και τον ενθουσιασμό των ενοριτών της Αγίας Αναστασίας Τσιάλα, που υπό την καθοδήγηση του καλού τους Ιερέως νηστεύουν όλη την ημέρα της Τετάρτης για να κοινωνήσουν αργά το απόγευμα και κατόπιν να συνεχίσουν το Μέγα Απόδειπνο!

Πως να ερμηνεύσει κανείς τον πνευματικό αγώνα κάποιων οικογενειών που θέλουν να ζουν κάτω από το φως της Εκκλησίας και του ασκητικού πνεύματος αυτής!

Τι να σκεφτεί κάποιος βλέποντας σε μακρινές Ενορίες μικρούς και μεγάλους στο «Κύριε των Δυνάμεων» να πέφτουν στα γόνατα και να κραυγάζουν με δάκρυα στα μάτια!

Είναι συγκινητικό να βλέπεις τα αγόρια Αφρικανόπουλα να αγωνίζονται ποιός θα πάρει τον Σταυρό κατά την περιφορά του Επιταφίου και να δονείται ο τόπος από τις ωραίες φωνές τους όταν ψάλλουν τα Εγκώμια!

Το φετινό Μέγα Σάββατο πήγα να λειτουργήσω στον Άγιο Στέφανο στη φτωχή συνοικία Κατούμπα, τη συνοικία των σκουπιδιών, όπως κάποιοι την χαρακτηρίζουν. Συλλογιζόμουν, λοιπόν, πριν αρχίσουμε την Εσπερινή Θ. Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου, πόσο λυπηρό ήταν που δεν βρέθηκε χρόνος να τους πω λίγα λόγια για το Τυπικό της ημέρας, αλλά διαψεύσθηκα από την εικοσιπενταμελή χορωδία της Ενορίας, που γνώριζε και την παραμικρή λεπτομέρεια. Τον Ύμνο των Τριών Παίδων τον γνώριζαν θαυμάσια και τον έψαλλαν στα σουαχίλι, στα γαλλικά, στα ελληνικά και στην τοπική διάλεκτο τσιλούμπα. Όταν δε άρχισα να ψάλλω το «Ανάστα ο Θεός», είπα μέσα μου: «Κρίμα που δεν τους είπα να χτυπήσουν χαρμόσυνα την καμπάνα», αλλά με διέψευσαν χτυπώντας την δυνατά και χαρμόσυνα, σαν να έλεγαν: Ο Κύριος Ανέστη και μας δωρίζει τη ζωή Του μετά τον σταυρικό θάνατό Του.

Πως, όμως, να μην αναφερθούμε και στην πρώτη ποιμαντική μας επίσκεψη στο Μανόνο; Πόσες φορές ήρθε και ξαναήρθε στην Ιερά Επισκοπή ο ευλογημένος αναζητητής της αληθείας Λεονάρδος δεν μπορώ να θυμηθώ. Επέμενε να πάμε στην Ορθόδοξη Εκκλησία στο μακρινό Μανόνο, το οποίο βρίσκεται στο βόρειο μέρος της μεγάλης περιφέρειας της Κατάνγκα, η οποία είναι ίσως και τέσσερεις φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα. Την τελευταία φορά εξέλαβα την παράκλησή του ως εκ Θεού και έκρινα ότι έπρεπε οπωσδήποτε να τους επισκεφθώ χωρίς αναβολές. Οι δισταγμοί μας υπήρχαν, διότι μέχρι και πρόσφατα πληροφορούμασταν ότι συνέβαιναν θλιβερά επεισόδια, καθώς οι διερχόμενοι έπεφταν στα χέρια των ανταρτών, δεινοπαθούσαν και ενίοτε έχαναν και τη ζωή τους.

Έτσι, λοιπόν, οργανώσαμε μία καλή αποστολή, εφοδιασμένη με όσα γινόταν να προβλεφθούν, και αναχωρήσαμε Πέμπτη μεσημέρι για να φθάσουμε ξημερώματα του Σαββάτου στο ευλογημένο Μανόνο. Από τα 750 χιλιόμετρα που διανύσαμε, μόνο τα 100 ήταν βατά και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα, στα δε άλλα δεν μπορεί κανείς να αντιληφθεί πόσο κατεστραμμένος και απρόβλεπτος ήταν ο δρόμος. Εκεί, όμως, είδαμε ολοφάνερα και την πρόνοια του Θεού, που σαν φωτεινή νεφέλη μας κατεδίωκε. Κατηφορίζοντας το τρίτο επικίνδυνο βουνό και βλέποντας δίπλα έναν τεράστιο γκρεμό, άρχιζε να σκοτεινιάζει. Ξαφνικά, χάλασαν ταυτόχρονα τόσο τα φώτα του αυτοκινήτου, όσο και η κόρνα. Αμέσως, ενεργοποιήσαμε τους φακούς που είχαμε στα σακίδιά μας, και σε μισή ώρα κατεβήκαμε τον φοβερό και επικίνδυνο αυτό δρόμο. Μόλις σταματήσαμε σε ένα βατό μέρος διαπιστώσαμε ότι συν τοις άλλοις είχαμε πάθει λάστιχο και είχε καταστραφεί ο τροχός. Κάποιος, όμως, συνοδός μας, φοιτητής και άριστος ψάλτης, ο οποίος γνώριζε και από ηλεκτρολογικά βοήθησε τα μέγιστα και γρήγορα αποκαταστήσαμε τις βλάβες του αυτοκινήτου. Για επτά ώρες προχωρούσαμε μέσα σε πυκνό σκοτάδι, ελπίζοντας ότι κάπου θα καταλήγαμε. Όντως, βρεθήκαμε στον προορισμό μας, όπου μας περίμενε μία ομάδα κατηχουμένων με ανοιχτά τα χέρια και δάκρυα στα μάτια. Ξεχάσαμε αμέσως την κούρασή μας. Η ταλαιπωρία και η αγωνία αναπληρώθηκαν με άγια και ευλογημένα αισθήματα, που αντικρίζαμε ανθρώπους να διψούν για τη σωτηρία τους και να θυσιάζονται σε χίλιους δύο κόπους. Ενίοτε, έτσι μας ξεπληρώνει ο Πανάγαθος Θεός και λαμβάνουμε κουράγιο για να συνεχίσουμε τον πολυμέτωπο αγώνα μας.

Δύο ημέρες με πολλές και ευλογημένες εμπειρίες, που η μία διεδέχετο την άλλη. Οι ερωτήσεις βροχή, η δίψα για να μάθουν και να ακούσουν κάτι από το στόμα μας ακόρεστη. Προπάντων ήθελαν να τους μιλήσουμε για το κομποσχοίνι και την προσευχή. Τα δώρα τους πολλά αλλά σεμνά και ευλογημένα. Μας προσέφεραν ο,τι καλύτερο είχαν και εμείς τους αμείψαμε με τα δώρα που φέραμε μαζί μας γι' αυτούς, που τόσο μας περίμεναν να μας δουν και να μας ακούσουν. Ακολούθησαν οι κατηχήσεις και μετά η ομαδική βάπτιση και οι γάμοι. Σύντομα θα έχουμε κι άλλες βαπτίσεις και γάμους, αφού προηγηθεί, όμως κάποιο άλλο κλιμάκιο Ιερέων και Κατηχητών για να τους διδάξουν τα της πίστεώς μας. Μας ανέφεραν, μάλιστα, ότι οι κατηχούμενοι στο μακρινό Λέμπα-Λέμπα είναι περισσότεροι από διακόσιοι πενήντα, στο Κονγκόλο πάνω από εξακόσιοι και πολλοί άλλοι σε διάφορες μικρές και μεγάλες επαρχίες. Ακούγοντας όλα τα παραπάνω, θυμήθηκα τους λόγους του Σεβ. Μητροπολίτου Πενταπόλεως κ. Ιγνατίου, που ανέφερε χαρακτηριστικά σ' ένα κήρυγμά του: «Μία φωτιά εξαπλώνεται από άκρου εις άκρον εδώ εις το Κονγκό και προηγείται η χάρις του Θεού και εμείς ακολουθούμε».

Κάπου-κάπου μας βασανίζουν σκέψεις θλιβερές που έρχονται και μας ταλαιπωρούν για το α  ἤ β  θέμα που ανακύπτει. Όμως, ενθυμούμενοι τον αγώνα των ιθαγενών αλλά και την ιστορία και την παράδοσή τους, καλούμεθα ημείς οι ποιμένες να πρωτοστατούμε και να δείχνουμε πρώτα τον σωστό και ορθό δρόμο και με πολλή αγάπη να διορθώνουμε τα κακώς έχοντα. Εδώ στην Αφρική ζούμε σε έναν κόσμο που συνεχώς εναλλάσσεται σε ιδέες και πρακτικές. Ο Πεντηκοστιανισμός έκανε και κάνει ακόμα φοβερές ζημιές με το έωλο έργο του, που στην πράξη μόνο εντυπώσεις δημιουργεί και όχι αλλαγή ζωής και μετάνοια, που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για μία αιώνια προοπτική.

Να εύχεσθε αδελφοί μας.

 

† Ο Κατάνγκας Μελέτιος

 

Περισσότερα...  http://www.ierapostolos.gr/news_article.php?ID=78