Το καλοκαίρι του 2015 η Ιερά Μονή Παναγία Χρυσοπηγή θα πραγματοποιήσει την 4η Ιεραποστολή στην Ουγκάντα

Εκδόσεις ''Χρυσοπηγή''

Της Αγγελικής Δασούλα *

 

 Το καλοκαίρι του 2015 η Ιερά Μονή Παναγία Χρυσοπηγή θα πραγματοποιήσει την 4η Ιεραποστολή στην Ουγκάντα.

Και πάλι μια χούφτα άνθρωποι θα ξεκινήσουν με το περίσευμα της καρδιάς τους γι΄ αυτήν την όμορφη χώρα του χάρτη θέλοντας να προσφέρουν.

Εύχομαι ανάμεσά τους να είμαι και εγώ, να ευεργετηθώ ξανά με μια δεύτερη ευκαιρία, μια δεύτερη ευλογία, κάνοντας πάλι αυτό το ταξίδι.

          Όταν ακούς για πρώτη φορά για την Ιεραποστολή, γι' αυτό το μεγάλο έργο, θες να βοηθήσεις....εσύ ο σωτήρας του κόσμου. Τώρα όμως νοιώθω πως ο Θεός μας επιλέγει να κάνουμε αυτό το ταξίδι με μέτρο την ανάγκη που εμείς χρειαζόμαστε βοήθεια.
Είναι ένα ταξίδι που στην αρχή αποτυπώνεις εικόνες με τα εξωτερικά μάτια αλλά όταν περνάνε στα άλλα μάτια, αυτά της ψυχής, λειτουργούν σαν καθρέφτης που αντανακλά μέσα σου.  Βλέποντας την γύμνια των Αφρικανών , την συμπεριφορά τους, νοιώθεις την δική σου ψυχική γύμνια, το δικό σου έλλειμα πίστης. Ένα ζευγάρι παπούτσια και ένα ρούχο τελικά δεν είναι ακατόρθωτο να εξασφαλιστούν. Το να ντύσεις όμως την γύμνια της ψυχής είναι αγώνας επίπονος και διαρκής. Τον αγώνα αυτόν νομίζω φεύγοντας από την Ουγκάντα τον παραμερίζεις.  Εδώ είμαστε λίγο χριστιανοί εκ του ασφαλούς. Εκεί είναι αλλιώς, δεν έχεις τίποτα και είσαι χαρούμενος, δεν έχεις τίποτα και ελπίζεις. Μια ελπίδα που δεν στην εμπνέει τίποτα γύρω σου παρά μόνο ο θεός.

          Πέρυσι όταν έφευγα από αυτή την χώρα έδωσα μια υπόσχεση, σε άλλους την άρθρωσα με λέξεις, στους περισσότερους την έκανα σιωπηλά μέσα μου, θα ξανάρθω.

          Θα ξανάρθω να δω την Βαρβάρα, ένα κορίτσι περίπου 18 χρονών, άγαμη, μητέρα δύο παιδιών με δύο θλιμένα μάτια. Να την δω χαρούμενη, διαφορετική. Τώρα πια βαφτίστηκε χριστιανή , έχει ελπίδα.

          Να δω τον Αναστάση ένα αγόρι 8 χρονών, παπαδάκι στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα με δύο ορθάνοιχτα τεράστια μάτια. Τον ρωτάς τι  θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει και απαντάει επίσκοπος. Το λαμπερό και ξεκάθαρο βλέμμα του, το φωτεινό πρόσωπο του είσαι σίγουρος πως  καθρεφτίζουν ένα ανεπεξέργαστο διαμάντι.  Ναι, δεν αμφιβάλλεις  η απάντησή αυτή, είναι σίγουρα  το σχέδιο του θεού  γι' την ζωή του.

          Να δω την Σοφία ένα λυγερόκορμο κορίτσι γυμνασίου που το σχολείο για αυτήν είναι μια ευκαιρία που της έδωσε η ευσπλαχνία κάποιου λευκού.

          Να δω τον Παύλο και  τα μικρότερα αδέρφια του. Να του πω για την ευλογία που μπορεί να μην έχει νοιώσει αλλά σίγουρα τους σκεπάζει. Χάνοντας τους φυσικούς γονείς,  τούς έχει αναλάβει ο ένας και μοναδικός Πατέρας που δεν θα τους εγκαταλείψει ποτέ.

          Θέλω να ξαναδώ τις γυναίκες του χωριού. Την Αγγελική μια δυναμική  ύπαρξη. Της είπαν πως πρέπει να είναι άβουλη και πάντα ένα βήμα πίσω, αλλά νοιώθω πως αν της δώσεις χώρο αυτός που θα μείνει πίσω είσαι εσύ ενώ εκείνη κυριολεκτικά θα εκτοξευθεί μπροστά. Την Ελένη μια κουρασμένη ψυχή που περίμενε υπομονετικά 52 χρόνια να συναντήσει το θεό.

          Θέλω να ξαναδώ τον Απόστολο ένα μικρό παιδί  που έγινε χριστιανόπουλο εδώ και ένα χρόνο. Θυμάμαι το ικετευτικό βλέμμα της μάνας του, κάθε φορά που με συναντούσε, τον κρατούσε στα χέρια της, τα άπλωνε σα να μου το ν πρόσφερε: πάρτον να αλλάξει η ζωή του. Θέλω να την διαβεβαιώσω πως η ζωή του θα είναι παντού η ίδια αν δεν έχει για στήρηγμα τον Θεό.    

          Θέλω να ξαναδώ τον Κωστή ένα μαύρο μπόμπιρα  με ελληνική σκανταλιά που εύχομαι να αποκτήσει τις αρετές του Αγίου που φέρει το όνομα του.

          Θέλω να ξαναβρεθώ στην εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Να ψάλλω με τα παιδιά της χορωδίας και να νοιώσω ένα σκαλοπάτι κάτω από το τέλος του ουρανού. Να μπερδευτώ σε ξαπλωμένα παιδικά ποδαράκια με ένα ροζ παπούτσι και μια αγορίστικη παντόφλα. Να νοιώσω την ευλάβεια των ενηλίκων κατά την τέλεση της θείας λειτουργίας. Να ακούσω την εναλλαγή των ψαλμών στα ουγκαντέζικα και στη γλώσσα του ευαγγελίου. Να  κοινωνήσουμε από το ίδιο Άγιο ποτήριο, όλοι παιδιά του ίδιου πατέρα. Να νοιώσω υπερήφανη ελληνίδα, ορθόδοξη χριστιανή εκεί στην άλλη άκρη του κόσμου.

          Θέλω να δω τους δασκάλους ,όχι τόσο σκυθρωπούς και θλιμμένους, μαριονέτες του κρατικού σχεδίου αλλά πιο συνειδητοποιημένους ως προς τον ρόλο τους,  να διευρύνουν την σκέψη των παιδιών, των αυριανών ενηλίκων. Αυτοί μπορούν να αλλάξουν πράγματ α, να ανατρέψουν τα σχέδια που έχουν άλλοι για την ζωή τους.

          Θέλω να νοιώσω ξανά  το κέντρο ενός κύκλου με περίμετρο παιδιά που περιμένουν από μένα την καραμέλα.  Η εικόνα γνωστή μόνο που τώρα για να με ευχαριστήσουν δεν θέλω να μου υποκλιθούν αλλά να μου χαμογελάσουν και να ξεχυθούν χαρούμενα , γελαστά για παιχνίδι.

          Θέλω να δω τους εφήβους που είναι στο πρόγραμμα αναδοχής σπουδών την πρόοδο τους, την εξέλιξη  της ζωή τους. Μακάρι να  χαίρονται την ανεμελιά των χρόνων τους, να φλερτάρουν με το άλλο φύλο όχι για εφήμερες σχέσεις αλλά για την επιλογή του συνοδοιπόρου τους στη ζωή, του γονέα των παιδιών τους.

          Θέλω να δω τους ανθρώπους που έχουν βαφτιστεί ορθόδοξοι  με τις ευλογίες που γεύονται τώρα πια στη ζωή τους, τα μικρά βήματα που κάνουν προς τα εμπρός  αλλάζοντας την καθημερινότητα τους να γίνονται φωτεινά παραδείγματα πίστης και για άλλους.

          Θέλω να ξαναδώ το ελπιδοφόρο πράσινο χρώμα της ουγκαντέζικης φύσης. Να πειραματιστώ με την υπόσχεση που σου δίνει πως ότι και να καλλιεργήσεις στα έφορα χώματά της θα καρπίσει.

          Θέλω  να ξαναγυρίσω για να δω  όλα εκείνα τα τεράστια μάτια με τα πλατιά χαμόγελα που τώρα πια έχουν  και γαληνεμένες ψυχές  χάρη στην ιεραποστολή. Μια ιεραποστολή που δεν θέλει να καλύπτει απλά τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων σε τροφή και ρούχα. Σίγουρα αυτή είναι η πρώτη  τους ανάγκη. Αν μείνουν όμως μόνο σε αυτό θα γίνουν ίδιοι με εμάς τους αποτυχημένους πολιτισμένους λαούς που το κυνήγι των υλικών αγαθών και του πλούτου διέλυσε τις ψυχές μας και ανέδειξε επιστήμη των επιστημών την ψυχολογία. Στόχος είναι να αφυπνιστούν, να ενεργοποιηθούν, να πατήσουν στα πόδια τους αρχικά με την δική μας βοήθεια αλλά τελικά να πορευτούν μόνοι τους έχοντας για βοήθεια μόνο το χέρι του Θεού.

          Η κατάσταση δεν θα αλλάξει από σωτήρες που διαλαλούν παντού τον άγιο σκοπό τους αλλά από μεμονωμένες ψυχές που δουλεύουν σιωπηλά, ακούραστα γι αυτό και  πάνω από όλα  προσεύχονται. Αυτούς πρέπει να διακρίνουμε, να βοηθήσουμε γιατί έτσι γινόμαστε εργάτες στο σχέδιο του Θεού για την διάδοση του λόγου του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης

 

* Η Αγγελική Δασούλα προσέφερε εθελοντικά στην 3η αποστολή της Ιεράς Μονής Παναγίας Χρυσοπηγής στην Ουγκάντα κατά την περίοδο του Ιουλίου 2014.Την ευχαριστούμε "από καρδιάς" πολύ.

 

http://ekdoseisxrysopigi.blogspot.gr/2015/01/blog-post_78.html