Ο Άγιος Ιάκωβος ο αδελφόθεος, κατά τον όσιο Νικόδημο, χειροτονήθηκε από τον ίδιο τον Κύριο πρώτος επίσκοπος Ιεροσολύμων. Συνέγραψε την Θεία Λειτουργία διδαχθείς από τον ίδιο τον Ιησού, γεγονός που την ανέδειξε σε αναπόσπαστο κομμάτι της Αποστολικής διακονίας καθώς και της εκκλησιαστική ιστορίας, αποκαλύπτοντας την θεϊκή της αφετηρία. Η συγγραφή της Θείας Λειτουργίας από τον Άγιο Ιάκωβο αποδεικνύει ότι αυτή επιτελούνταν όχι μόνο από τον Ιησού αλλά και από τους μαθητές του ως ουσιαστική κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Θεανθρώπου Χριστού και όχι ως μια απλή ανάμνηση.
Ήταν ο ποιμένας της πόλεως των Ιεροσολύμων. Ο τρόπος της ζωής του, η αγιότητα του βίου του και το ιεραποστολικό του φρόνημα αποτέλεσαν τα χαρίσματα που τον κατέστησαν πρότυπο προς μίμηση. Χάρη στο φωτεινό παράδειγμά του προσέγγισαν την Εκκλησία όχι μόνο Ιουδαίοι αλλά και ειδωλολάτρες. Αξιοσημείωτο είναι μάλιστα το γεγονός ότι δεν έκανε καμία διάκριση ως αναφορά την ποιμαντική του φροντίδα.
Οι Ιουδαίοι ενοχλήθηκαν από το ιεραποστολικό του έργο και τον καταδίκασαν σε θάνατο. Έτσι, αφού τον συνέλαβαν, τον ανέβασαν στο πτερύγιο του Ναού και του ζήτησαν να αποκηρύξει την πίστη του στον Ιησού. Ο Ιάκωβος αρνήθηκε να υποταχτεί στις προσταγές τους. Εξαγριωμένοι τον έσπρωξαν, έπεσε από τον Ναό και πριν προλάβει να αφήσει την τελευταία του πνοή τον χτύπησαν με ένα ρόπαλο στο κεφάλι. Θυσίασε τη ζωή του για να συναντήσει τον όντως Αδελφό κάθε πονεμένης ψυχής, τον Κύριο Ιησού Χριστό.
Η περί ιεραποστολής διδασκαλία του
«Θρησκεία καθαρὰ καὶ ἀμίαντος παρὰ τῷ Θεῷ καὶ πατρὶ αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανοὺς καὶ χήρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου»(Ιακ. 1,27). Δύο απαραίτητα γνωρίσματα επιβάλλεται να συνοδεύουν τον ιεραποστολικά εργαζόμενο άνθρωπο, κατά τον Άγιο Ιάκωβο. Πρώτο επισημαίνει το φιλανθρωπικό φρόνημα. Ο ιεραπόστολος δεν μπορεί να παραμένει αδιάφορος θεατής στις δυστυχίες των ανθρώπων. Αντιθέτως, οφείλει να πονάει με τους πονεμένους, να λυπάται με τους λυπημένους, να προσφέρει τον εαυτό του θυσία με σκοπό την ανακούφιση του άλλου ανθρώπου. Ο Ιάκωβος απαντάει ακόμα σ’ αυτούς που ισχυρίζονται ότι πιστεύουν αλλά δεν έχουν έργα αγάπης: «Τί τὸ ὄφελος, ἀδελφοί μου, ἐὰν πίστιν λέγῃ τις ἔχειν, ἔργα δὲ μὴ ἔχῃ; μὴ δύναται ἡ πίστις σῶσαι αὐτόν; ἐὰν δὲ ἀδελφὸς ἢ ἀδελφὴ γυμνοὶ ὑπάρχωσι καὶ λειπόμενοι ὦσι τῆς ἐφημέρου τροφῆς, εἴπῃ δέ τις αὐτοῖς ἐξ ὑμῶν, ὑπάγετε ἐν εἰρήνῃ, θερμαίνεσθε καὶ χορτάζεσθε, μὴ δῶτε δὲ αὐτοῖς τὰ ἐπιτήδεια τοῦ σώματος, τί τὸ ὄφελος; οὕτω καὶ ἡ πίστις, ἐὰν μὴ ἔργα ἔχῃ, νεκρά ἐστι καθ” ἑαυτήν»(Ιακ. 2, 14-17).
Όμως, για να καρποφορήσει η φιλανθρωπική προσπάθεια απαιτείται και η αγιότητα βίου: «ἄσπιλον ἑαυτὸν τηρεῖν ἀπὸ τοῦ κόσμου». Ο εργάτης του Κυρίου πρώτα πρέπει να φωτιστεί, και ύστερα να φωτίσει, να απαλλαγή από τα πάθη του και έπειτα να απαλλάξει τους άλλους, να βιώσει την εν Χριστώ ζωή για να την μεταδώσει, να είναι ζωντανό παράδειγμα. Να μην είναι δέσμιος του κόσμου, αλλά ελεύθερος εν Χριστώ. Μόνο τότε η φιλανθρωπική δράση θα δώσει καρπούς.
Τέλος, ο αδελφόθεος Ιάκωβος τονίζει το τεράστιο κέρδος που αποκτούν, ο άνθρωπός που δραστηριοποιείται ιεραποστολικά από την μια μεριά, και από την άλλη αυτός που δέχεται την ιεραποστολή: «Αδελφοί, ἐάν τις ἐν ὑμῖν πλανηθῇ ἀπὸ τῆς ἀληθείας, καὶ ἐπιστρέψῃ τις αὐτόν, γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν»(Ιακ. 5, 19-20). Γιατί άραγε η μια ψυχή να έχει τόση μεγάλη αξία; Διότι όλος ο κόσμος, όλα τα χρήματα που υπάρχουν σ’ αυτόν, τα κτήριά του – όσο μεγάλα και πολυτελή να είναι – οι θεωρίες και ό,τι άλλο θα μπορούσαμε να φανταστούμε είναι υλικά αγαθά, θνητά και έχουν ημερομηνία λήξης, κοντινή ή μακρινή. Πάντως, κάποια μέρα θα χάσουν την αξία τους. Η ψυχή, όμως, ακόμα και του πιο αμαρτωλού, του πιο φτωχού και άσημου ανθρώπου στον πλανήτη έχει περισσότερη αξία από τα αγαθά ολόκληρου του κόσμου ως εις τον αιώνα ζώσα.
http://ierapostoles.gr/?p=7772
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου