Η υπομονή μαζί με την προσευχή είναι το κλειδί που ανοίγει όλες τις πόρτες.
Κάποια φορά που πηγαίναμε σε μία ενορία από τις πιο μακρινές, χάσαμε τον δρόμο τη νύχτα και πέσαμε σ’ ένα βάλτο. Ήταν η ώρα μία μετά τα μεσάνυχτα. Το αυτοκίνητο (τζιπ) βούλιαξε μέσα στη λάσπη ως το σκαλοπάτι της πόρτας. Μάταια προσπαθήσαμε να το βγάλουμε βάζοντας πέτρες, κλαδιά και ξύλα. Η νύχτα ήταν ασέληνη και γύρω μας πυκνό σκοτάδι. Ηλεκτρικό ρεύμα ανύπαρκτο για 200χλμ. Οδική βοήθεια δεν υπήρχε. Ένα μικρό χωριό κοντά μας ήταν βυθισμένο στο σκοτάδι και δεν το αντιληφθήκαμε. Βασίλευε η ησυχία.
Αναγκαστικά έπρεπε να περιμένουμε ως το πρωί να ξημερώσουμε. Τα πόδια μας βουλιαγμένα στο βούρκο και ο κάθε ένας έπιασε ένα “δωμάτιο ύπνου” στην ύπαιθρο, για να ξεκουραστεί και να κοιμηθεί λίγο. Άλλοι κοιμήθηκαν λίγο κι άλλοι δεν κοιμήθηκαν καθόλου ως το πρωί από την αγωνία που είχαν. Το πρωί, εφ’ όσον είχε ξημερώσει, ένα μεγάλο φορτηγό περνούσε από τον κανονικό δρόμο, και παρακαλέσαμε τον οδηγό να μας βοηθήσει να βγούμε από τη λάσπη. Σαν ντόπιος που ήταν, μας ζήτησε μεγάλο φιλοδώρημα. Άρχισαν τα παζάρια και κατέβηκε στη μισή τιμή. Αφού μας τράβηξε και βγήκαμε από το σημείο αυτό, καταλάβαμε ότι είχαμε χάσει το δρόμο.
Στην ίδια περιοχή κάποια άλλη φορά, χάσαμε το δρόμο τη νύχτα, επειδή υπήρχαν πολλοί παράδρομοι. Σταματήσαμε για λίγο, για να εξακριβώσουμε ποιος ήταν ο σωστός δρόμος. Ξαφνικά βλέπουμε ένα μικρό αγροτικό αυτοκίνητο να μας πλησιάζει. Αφού σταμάτησε με κάποια υποψία για το αν είμαστε καλοί άνθρωποι ή ληστές, μας πρότεινε να το ακολουθήσουμε, για να μας βγάλει από το αδιέξοδο.
Τέτοια γεγονότα έχουν συμβεί πολλά, μέσα από τα οποία βλέπουμε το χέρι του Θεού να μας βγάζει από τα αδιέξοδα. Η παρουσία του Θεού είναι εμφανής πολλές φορές και μας παρακολουθεί σε κάθε μας βήμα.
Παρ’ όλες τις μικρές αυτές δυσκολίες το έργο της Εκκλησίας προχωρεί προς όλες τις κατευθύνσεις. Οι πιστοί αυξάνονται και η Ορθοδοξία καταλαμβάνει όλο και περισσότερο έδαφος. Οι δυσκολίες, όσο και αν δεν μας αρέσουν, είναι αναγκαίες σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας.
Μας ερωτούν πολλές φορές, τι κάνετε πως περνάτε; Δύσκολη ερώτηση. Τι να απαντήσω; Προσπαθώ να βρω μια απάντηση να δώσω, όχι τυπική, στους ανθρώπους που με ρωτούν πως περνάω εκεί κάτω; Στο νου μου έρχονται όλες οι εικόνες της Ιεραποστολής.
Ξεκινούμε φορτωμένοι με το τζιπ της Ιεραποστολής για να διανύσουμε ως και 1400χλμ με σκοπό να επισκεφθούμε απομακρυσμένα χωριά και κωμοπόλεις όπου υπάρχουν πιστοί και ναοί που πρέπει να εξοπλισθούν. Οι δρόμοι πολλές φορές είναι σε άθλια κατάσταση. Το τζιπ αγκομαχάει στις τεράστιες λακκούβες και στις ανηφόρες και η ταχύτητα του δεν ξεπερνάει τα 10χλμ. την ώρα. Φθάνουμε σε ένα μικρό χωριό. Όλοι προτείνουν να κάνουμε μια στάση, για να ξεκουραστούμε και να πιεί καφέ ο οδηγός. Η περιέργεια των ανθρώπων τους φέρνει κοντά μας. Παράξενα όντα οι Λευκοί, κληρικοί ξένοι με ράσα και γένια. Τι άραγε να είναι αυτοί και τι πιστεύουν, συζητούν δύο ντόπιοι. Στη συζήτηση παρεμβαίνουν κι άλλοι και οι ερωτήσεις καταλήγουν σε κατήχηση. Τα ενημερωτικά βιβλιαράκια περί του «τι είναι Ορθοδοξία» διανέμονται αστραπιαία και οι παρακλήσεις για να ξαναέλθουμε να τους κατηχήσουμε επαναλαμβάνονται μέχρι να ξεκινήσει το τζίπ. Προχωρούμε κοιτάζοντας έξω τη φύση με τις παραδοσιακές της εικόνες αλλά ο νους μας σκέπτεται την προηγούμενη στάθμευση με τους ανθρώπους που ζητούσαν επίμονα να κατηχηθούν, να γνωρίσουν την Ορθοδοξία.
Φθάσαμε επιτέλους στον προορισμό μας μετά από ένα περιπετειώδες ταξίδι τριών ημερών. Η πορεία νύχτα και ημέρα είναι εξαντλητική. Το κάθισμα του αυτοκινήτου γίνεται κρεβάτι και τραπέζι. Σκοπός του ταξιδιού μας ήταν η επίβλεψη ενός νέου Ιερού Ναού, η επικοινωνία με τους Χριστιανούς μας και η Βάπτισις των κατηχουμένων που ήδη ήταν έτοιμοι από πολύ καιρό. Όλα τα προγράμματα εξελίχθηκαν πολύ καλά προς δόξαν Θεού και ηθική ικανοποίησιν ημών.
Με αγάπη Χριστού
Ο Μαδαγασκάρης Ιγνάτιος
http://ierapostoles.gr/2011/05/1357/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου