Μαθήματα ανθρωπιάς από τη Μαριλένα Μαραγκού και τον αδερφό της Κωνσταντίνο στην Ουγκάντα! Το πρόγραμμα «H-Ug Project» που βοηθά νέους να αποκτήσουν πρόσβαση στη μόρφωση και η συνεργασία με σχολεία και ΑΕΙ
dimokratianews.gr
Από τον
Αγγελο Σκορδά
Τη φλόγα της γνώσης μεταλαμπάδευσαν στους νέους της Ουγκάντα μέσω ενός φιλόδοξου προγράμματος δύο αδέλφια από την Αθήνα με μεγάλη αγάπη για τον εθελοντισμό. Ο λόγος για τη Μαριλένα Μαραγκού και τον αδερφό της Κωνσταντίνο - Λουκιανό, οι οποίοι δημιούργησαν το εθελοντικό πρόγραμμα «H-Ug Project» (Help Uganda Project). Σαν άλλοι ιεραπόστολοι -ταγμένοι στην υπηρεσία του ανθρώπου- τα δύο αδέλφια, 27 και 23 ετών αντίστοιχα, άφησαν πίσω τους το ξέγνοιαστο ελληνικό καλοκαίρι και τη γειτονιά τους, την Καλλιθέα, και έπειτα από πολλούς μήνες σχεδιασμού μπήκαν στο αεροπλάνο με προορισμό την πρωτεύουσα της αφρικανικής χώρας Καμπάλα! Εκεί -σε συνεργασία με τον πατέρα Αντώνιο, ο οποίος τα τελευταία 10 χρόνια μαζί με τη σύζυγό του Χαριτίνη και τα τέσσερα από τα έξι παιδιά τους φροντίζει περισσότερα από 400 άπορα ανήλικα στην κοινότητα του Αγίου Αντωνίου στην περιοχή Γουακίσο που βρέχεται από τη λίμνη Βικτόρια- από τις 22 Ιουλίου έως τις 10 Αυγούστου προσπάθησαν να ανοίξουν καινούργιους ορίζοντες στους νέους που σε αυτή τη γωνιά της μαύρης ηπείρου νιώθουν εγκλωβισμένοι.
«Πηγή έμπνευσης για το ταξίδι μας στην Ουγκάντα αποτέλεσε ο πατέρας Αντώνιος, ο οποίος αφιερώνει όλη τη ζωή του στο χωριό του Μόντε στην Ουγκάντα. Βρισκόμαστε σε επαφή τα τελευταία τέσσερα χρόνια και έχουμε συναντηθεί αρκετές φορές σε Ελλάδα και Κύπρο. Πριν από εμάς, η ξαδέρφη μας Μαρία Χριστοδούλου από την Κύπρο, ήταν η πρώτη που τόλμησε το ταξίδι στην Ουγκάντα. Η Μαρία είναι φωτογράφος και ο στόχος του ταξιδιού της ήταν να δημιουργήσει μια συλλογή φωτογραφιών με τα παιδιά της Ουγκάντα. Όταν επέστρεψε, διοργάνωσε μια έκθεση, στην οποία παρουσίασε "Τα χαμόγελα της Ουγκάντα"» λένε στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για το πώς πήραν την απόφαση να μεταβούν σε αυτήν τη χώρα της ανατολικής Αφρικής.
«Στόχος μας είναι να ανοίξουμε νέους δρόμους για τα παιδιά της Ουγκάντα. Να τα ενημερώσουμε και να τα βοηθήσουμε να αντιληφθούν ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα στη γνώση και τη μόρφωση με μας. Για τον λόγο αυτό επισκεφτήκαμε σχολεία και ακαδημαϊκά ιδρύματα από την πρωτοβάθμια έως την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια αλληλεπιδράσαμε με μαθητές, φοιτητές και καθηγητές, διενεργώντας εκπαιδευτικά προγράμματα, μοιράσαμε γραφική ύλη και κυρίως μιλήσαμε μαζί τους για την αξία της μόρφωσης. Κάναμε ενημέρωση για τις ευκαιρίες σπουδών στην Ελλάδα, παρουσιάζοντας έναν αυτοσχέδιο οδηγό πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας, τον οποίο δημιουργήσαμε εμείς. Επιπλέον, πήγαμε στο πανεπιστήμιο του Ndejje στην πρωτεύουσα και ενημερώσαμε προσωπικό και φοιτητές για το πρόγραμμα Erasmus+ και τις δυνατότητες αξιοποίησής του από τους ίδιους! Μάλιστα, κατά την παρουσία μας εκεί διοργανώθηκε από το ίδρυμα διημερίδα αποκλειστικά για το πρόγραμμά μας, το "H-Ug Project"! Το ενδιαφέρον ήταν τεράστιο, γιατί αφενός ήταν κάτι εντελώς άγνωστο γι' αυτούς και αφετέρου αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία ζωής για προσωπικό και φοιτητές του πανεπιστημίου του Ndejje» συνεχίζει ο Κωνσταντίνος, απόφοιτος του τμήματος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, τονίζοντας ότι το «H-Ug» είναι ένα πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο αποκλειστικά από δικούς τους πόρους.
Οπως συμπληρώνει η Μαριλένα, δεν υπήρξε καμία επαφή με επίσημους ελληνικούς φορείς, παρά μόνο κρούσεις σε πανεπιστήμια για συνεργασία με αυτά της Ουγκάντα σε επίπεδο ανταλλαγής φοιτητών και εκπαιδευτικού προσωπικού. «Αξίζει να σημειωθεί ότι κατόπιν επικοινωνίας μας με το Πανεπιστήμιο Πειραιώς υπήρξε άμεση ανταπόκριση για τη διερεύνηση τρόπων προσέγγισης με το αντίστοιχο του Ndejje» λέει η ίδια, απόφοιτος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης του ΠΑΠΕΙ.
Ομως, ποιες ήταν οι πρώτες εικόνες των δύο Ελλήνων εθελοντών φτάνοντας στην Ουγκάντα και ποια η αντιμετώπιση του απλού κόσμου και των φορέων που συνάντησαν;
Η στεναχώρια διάχυτη
«Προχωρώντας στους δρόμους της χώρας το βασικό συναίσθημα που μας κατέκλυζε ήταν η στενοχώρια. Είχαμε ακούσει για τις τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούν, αλλά είναι διαφορετικά όταν διαπιστώνεις εκ του σύνεγγυς πόσοι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, ζουν σε συνθήκες πραγματικής, σκληρής φτώχειας. Οταν είδαμε τα πρώτα ξυπόλυτα παιδιά να κουβαλάνε μπιτόνια με νερό, τα πρώτα μισογκρεμισμένα σπίτια, όχι φυσικά σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αλλά κατ' ανάγκην σπίτια, γυμνά παιδιά στην άκρη του δρόμου να ψάχνουν για τροφή, ανθρώπους να κουβαλάνε όλη τους την πραμάτεια πάνω σε ένα ποδήλατο και άλλες δραματικές εικόνες, πραγματικά νιώσαμε ντροπή» περιγράφουν, τονίζοντας όμως ότι παρά τις δυσκολίες ο κόσμος υπήρξε πραγματικά ζεστός, φιλικός και όλοι ήθελαν να τους βοηθήσουν, να τους γνωρίσουν, ακόμη και να τους περιποιηθούν με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν.
«Η υποδοχή που μας επιφύλαξαν οι μαθητές των δημοτικών σχολείων ήταν εντυπωσιακή. Μας τραγούδησαν τον εθνικό τους ύμνο, κάποια παραδοσιακά τραγούδια και μας χόρεψαν αφρικανικούς χορούς, ένα θέαμα μοναδικό! Μας αγκάλιασαν μεταφορικά και κυριολεκτικά, σαν να ζητούσαν να μείνουμε εκεί μαζί τους για πάντα. Οταν τους μοιράσαμε τα δώρα τους, μας υποκλίθηκαν με ειλικρινή σεβασμό δείχνοντας ότι πραγματικά εκτιμούν αυτά που τους δώσαμε. Με ενθουσιασμό μάς υποδέχτηκαν επίσης τόσο το προσωπικό όσο και οι φοιτητές του πανεπιστημίου του Ndejje, δείχνοντας εκτίμηση για τη δουλειά μας. Ακόμη, ο μητροπολίτης Ουγκάντα Ιωνάς Lwanga μάς δέχτηκε με μεγάλη χαρά στη μητρόπολη και συζήτησε μαζί μας τους σκοπούς του ταξιδιού και του προγράμματός μας, ενώ αντίστοιχη ήταν και η υποδοχή του Ελληνα προξένου Κωνσταντίνου Νικολαΐδη» συμπληρώνει η Μαριλένα.
Ο πατέρας Αντώνιος που εξασφαλίζει φαγητό και στέγη στα φτωχά παιδιά!
Την ίδια στιγμή έκπληξη προξένησε στα δύο αδέλφια και η δίψα των μικρών μαθητών για μάθηση, αλλά και η θέλησή τους να διευρύνουν τις γνώσεις τους σχετικά με την Ελλάδα. Οπως λένε, ο κόσμος γνωρίζει καλά και αγαπάει τη χώρα μας και σε αυτό έχουν συμβάλει ιδιαίτερα ο μητροπολίτης Ιωνάς Lwanga αλλά και ο πατέρας Αντώνιος. «Οι μαθητές έδειξαν τρομερό ενδιαφέρον για τη γλώσσα μας και κατάφεραν να μάθουν αρκετές λέξεις και φράσεις. Είναι απερίγραπτη η ικανοποίηση που λαμβάνεις όταν να έχεις μπροστά σου 200 χαμογελαστά παιδιά που φωνάζουν "ευχαριστούμε, Ελλάδα"» σημειώνει με ενθουσιασμό η Μαριλένα.
Κάθε φορά που αναφέρεται στη συζήτηση ο πατέρας Αντώνιος, οι δύο νέοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια και με πραγματικό σεβασμό και εκτίμηση. Ο ιερέας, γέννημα θρέμμα της Ουγκάντα που όμως για μερικά χρόνια βρέθηκε στην Κρήτη, προκειμένου να ολοκληρώσει τις θεολογικές σπουδές του, ήταν ο άνθρωπος που τους βοήθησε καθ' όλη τη διάρκεια του μακρινού ταξιδιού τους και τους φιλοξένησε. «Ο,τι και να πούμε γι' αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο είναι λίγο. Το έργο του και ο αγώνας που δίνει καθημερινά μιλάνε από μόνα τους. Είναι υπεύθυνος για τέσσερις ενορίες στην Ουγκάντα, οι οποίες στο σύνολό τους διαθέτουν δημοτικό σχολείο. Στην ενορία του Αγίου Αντωνίου, ο πατέρας Αντώνιος έχει καταφέρει να χτίσει και να λειτουργεί ακόμη γυμνάσιο, λύκειο, ορφανοτροφείο και κέντρο υγείας! Επίσης, έχει χοιροτροφείο και ορνιθοτροφείο, και καλλιεργεί καφέ, καλαμπόκι και ρύζι. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζει καθημερινά φαγητό για χιλιάδες παιδιά των ενοριών» λένε, συμπληρώνοντας ότι εκτός των παραπάνω έχει βοηθήσει δεκάδες αποφοίτους να σπουδάσουν σε Κύπρο και Ελλάδα, τις οποίες επισκέπτεται συχνά για να οργανώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ιεραποστολικό έργο του.
«Τα τελευταία χρόνια πολλά νέα παιδιά διαλέγουν τον δρόμο της ξενιτιάς και πηγαίνουν για εργασία σε χώρες της Μέσης Ανατολής, κάτι το οποίο προωθείται από την κρατική τηλεόραση. Πρόκειται για μια μορφή δουλείας και όχι δουλειάς. Ομως, αυτή η επιλογή δεν προσφέρει καμία προοπτική εξέλιξης. Πρέπει να στρέψουμε τα νέα παιδιά στον προσοδοφόρο δρόμο της μόρφωσης και να γίνουμε μάρτυρες των αειφόρων αποτελεσμάτων της εκπαίδευσης» συνηθίζει να λέει ο πατέρας Αντώνιος.
Η εθελοντική προσφορά που «ζέστανε» τις καρδιές και «γέννησε» την ελπίδα!
Εχοντας κάνει πραγματικότητα ένα όνειρο ζωής και μια πρόκληση που οι περισσότεροι δεν θα τολμούσαν καν να φανταστούν η 27χρονη Μαριλένα και ο 23χρονος Κωνσταντίνος εξηγούν ότι οι μικρές καθημερινές στιγμές του ταξιδιού τους γέμισαν την ψυχή τους συναισθήματα που μόνο ο εθελοντισμός μπορεί να χαρίσει. «Νιώθουμε πραγματικά ευλογημένοι που το ζούμε όλο αυτό. Η πρωτοβουλία μας ζέστανε τις καρδιές εκατοντάδων ανθρώπων και γέννησε την ελπίδα στις ψυχές τους. Βέβαια, από μια πλευρά νιώθουμε και στενοχωρημένοι έχοντας διαπιστώσει τις συνθήκες διαβίωσης των περισσότερων ανθρώπων. Νιώθουμε άσχημα που στην χώρα μας έχουμε παραπάνω και από τα βασικά, ενώ στην Ουγκάντα το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων καλύπτει με δυσκολία τις βασικές ανάγκες του, απλώς για να επιβιώσει» λένε οι δύο νέοι, οι οποίοι εν μέσω οικονομικής ύφεσης έστρεψαν το βλέμμα τους στους πραγματικά αδύναμους αυτού του κόσμου.
«Οι Ελληνες είμαστε ανοιχτός και φιλόξενος λαός. Ανέκαθεν ήμασταν, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Είμαστε, όμως, λαός των άκρων. Υπάρχουν οι ευαισθητοποιημένοι Ελληνες, οι οποίοι είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν τον διπλανό τους, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και οι άλλοι, οι "Νεοέλληνες", οι οποίοι θα προσπαθήσουν να επωφεληθούν από τη δυσκολία του διπλανού τους. Το γεγονός ότι πολλοί κινητοποιούνται και συνεισφέρουν στο θέμα των προσφύγων, ωστόσο, δείχνει -αν μη τι άλλο- αλληλεγγύη. Μέσα από το "H-Ug" συναντήσαμε σπουδαίους ανθρώπους, οι οποίοι καλοπροαίρετα θέλησαν να μας βοηθήσουν στην προσπάθειά μας. Πιστεύουμε ότι αυτό που χρειάζονται η χώρα και ο κόσμος είναι ένα "ντόμινο" αγάπης, όπως το ονομάζουμε. Ο ένας να παρασύρει τον άλλον. Θετικά αυτήν τη φορά και όχι αρνητικά, όπως γίνεται συνήθως» καταλήγουν.
http://www.dimokratianews.gr/content/66225/dyo-ellinopoyla-ierapostoloi-tis-gnosis-stin-afriki
dimokratianews.gr
Από τον
Αγγελο Σκορδά
Τη φλόγα της γνώσης μεταλαμπάδευσαν στους νέους της Ουγκάντα μέσω ενός φιλόδοξου προγράμματος δύο αδέλφια από την Αθήνα με μεγάλη αγάπη για τον εθελοντισμό. Ο λόγος για τη Μαριλένα Μαραγκού και τον αδερφό της Κωνσταντίνο - Λουκιανό, οι οποίοι δημιούργησαν το εθελοντικό πρόγραμμα «H-Ug Project» (Help Uganda Project). Σαν άλλοι ιεραπόστολοι -ταγμένοι στην υπηρεσία του ανθρώπου- τα δύο αδέλφια, 27 και 23 ετών αντίστοιχα, άφησαν πίσω τους το ξέγνοιαστο ελληνικό καλοκαίρι και τη γειτονιά τους, την Καλλιθέα, και έπειτα από πολλούς μήνες σχεδιασμού μπήκαν στο αεροπλάνο με προορισμό την πρωτεύουσα της αφρικανικής χώρας Καμπάλα! Εκεί -σε συνεργασία με τον πατέρα Αντώνιο, ο οποίος τα τελευταία 10 χρόνια μαζί με τη σύζυγό του Χαριτίνη και τα τέσσερα από τα έξι παιδιά τους φροντίζει περισσότερα από 400 άπορα ανήλικα στην κοινότητα του Αγίου Αντωνίου στην περιοχή Γουακίσο που βρέχεται από τη λίμνη Βικτόρια- από τις 22 Ιουλίου έως τις 10 Αυγούστου προσπάθησαν να ανοίξουν καινούργιους ορίζοντες στους νέους που σε αυτή τη γωνιά της μαύρης ηπείρου νιώθουν εγκλωβισμένοι.
«Πηγή έμπνευσης για το ταξίδι μας στην Ουγκάντα αποτέλεσε ο πατέρας Αντώνιος, ο οποίος αφιερώνει όλη τη ζωή του στο χωριό του Μόντε στην Ουγκάντα. Βρισκόμαστε σε επαφή τα τελευταία τέσσερα χρόνια και έχουμε συναντηθεί αρκετές φορές σε Ελλάδα και Κύπρο. Πριν από εμάς, η ξαδέρφη μας Μαρία Χριστοδούλου από την Κύπρο, ήταν η πρώτη που τόλμησε το ταξίδι στην Ουγκάντα. Η Μαρία είναι φωτογράφος και ο στόχος του ταξιδιού της ήταν να δημιουργήσει μια συλλογή φωτογραφιών με τα παιδιά της Ουγκάντα. Όταν επέστρεψε, διοργάνωσε μια έκθεση, στην οποία παρουσίασε "Τα χαμόγελα της Ουγκάντα"» λένε στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για το πώς πήραν την απόφαση να μεταβούν σε αυτήν τη χώρα της ανατολικής Αφρικής.
«Στόχος μας είναι να ανοίξουμε νέους δρόμους για τα παιδιά της Ουγκάντα. Να τα ενημερώσουμε και να τα βοηθήσουμε να αντιληφθούν ότι έχουν τα ίδια δικαιώματα στη γνώση και τη μόρφωση με μας. Για τον λόγο αυτό επισκεφτήκαμε σχολεία και ακαδημαϊκά ιδρύματα από την πρωτοβάθμια έως την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια αλληλεπιδράσαμε με μαθητές, φοιτητές και καθηγητές, διενεργώντας εκπαιδευτικά προγράμματα, μοιράσαμε γραφική ύλη και κυρίως μιλήσαμε μαζί τους για την αξία της μόρφωσης. Κάναμε ενημέρωση για τις ευκαιρίες σπουδών στην Ελλάδα, παρουσιάζοντας έναν αυτοσχέδιο οδηγό πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας, τον οποίο δημιουργήσαμε εμείς. Επιπλέον, πήγαμε στο πανεπιστήμιο του Ndejje στην πρωτεύουσα και ενημερώσαμε προσωπικό και φοιτητές για το πρόγραμμα Erasmus+ και τις δυνατότητες αξιοποίησής του από τους ίδιους! Μάλιστα, κατά την παρουσία μας εκεί διοργανώθηκε από το ίδρυμα διημερίδα αποκλειστικά για το πρόγραμμά μας, το "H-Ug Project"! Το ενδιαφέρον ήταν τεράστιο, γιατί αφενός ήταν κάτι εντελώς άγνωστο γι' αυτούς και αφετέρου αποτελεί μια μοναδική ευκαιρία ζωής για προσωπικό και φοιτητές του πανεπιστημίου του Ndejje» συνεχίζει ο Κωνσταντίνος, απόφοιτος του τμήματος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ, τονίζοντας ότι το «H-Ug» είναι ένα πρόγραμμα χρηματοδοτούμενο αποκλειστικά από δικούς τους πόρους.
Οπως συμπληρώνει η Μαριλένα, δεν υπήρξε καμία επαφή με επίσημους ελληνικούς φορείς, παρά μόνο κρούσεις σε πανεπιστήμια για συνεργασία με αυτά της Ουγκάντα σε επίπεδο ανταλλαγής φοιτητών και εκπαιδευτικού προσωπικού. «Αξίζει να σημειωθεί ότι κατόπιν επικοινωνίας μας με το Πανεπιστήμιο Πειραιώς υπήρξε άμεση ανταπόκριση για τη διερεύνηση τρόπων προσέγγισης με το αντίστοιχο του Ndejje» λέει η ίδια, απόφοιτος του τμήματος Οργάνωσης και Διοίκησης του ΠΑΠΕΙ.
Ομως, ποιες ήταν οι πρώτες εικόνες των δύο Ελλήνων εθελοντών φτάνοντας στην Ουγκάντα και ποια η αντιμετώπιση του απλού κόσμου και των φορέων που συνάντησαν;
Η στεναχώρια διάχυτη
«Προχωρώντας στους δρόμους της χώρας το βασικό συναίσθημα που μας κατέκλυζε ήταν η στενοχώρια. Είχαμε ακούσει για τις τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούν, αλλά είναι διαφορετικά όταν διαπιστώνεις εκ του σύνεγγυς πόσοι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, ζουν σε συνθήκες πραγματικής, σκληρής φτώχειας. Οταν είδαμε τα πρώτα ξυπόλυτα παιδιά να κουβαλάνε μπιτόνια με νερό, τα πρώτα μισογκρεμισμένα σπίτια, όχι φυσικά σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε αλλά κατ' ανάγκην σπίτια, γυμνά παιδιά στην άκρη του δρόμου να ψάχνουν για τροφή, ανθρώπους να κουβαλάνε όλη τους την πραμάτεια πάνω σε ένα ποδήλατο και άλλες δραματικές εικόνες, πραγματικά νιώσαμε ντροπή» περιγράφουν, τονίζοντας όμως ότι παρά τις δυσκολίες ο κόσμος υπήρξε πραγματικά ζεστός, φιλικός και όλοι ήθελαν να τους βοηθήσουν, να τους γνωρίσουν, ακόμη και να τους περιποιηθούν με τα πενιχρά μέσα που διαθέτουν.
«Η υποδοχή που μας επιφύλαξαν οι μαθητές των δημοτικών σχολείων ήταν εντυπωσιακή. Μας τραγούδησαν τον εθνικό τους ύμνο, κάποια παραδοσιακά τραγούδια και μας χόρεψαν αφρικανικούς χορούς, ένα θέαμα μοναδικό! Μας αγκάλιασαν μεταφορικά και κυριολεκτικά, σαν να ζητούσαν να μείνουμε εκεί μαζί τους για πάντα. Οταν τους μοιράσαμε τα δώρα τους, μας υποκλίθηκαν με ειλικρινή σεβασμό δείχνοντας ότι πραγματικά εκτιμούν αυτά που τους δώσαμε. Με ενθουσιασμό μάς υποδέχτηκαν επίσης τόσο το προσωπικό όσο και οι φοιτητές του πανεπιστημίου του Ndejje, δείχνοντας εκτίμηση για τη δουλειά μας. Ακόμη, ο μητροπολίτης Ουγκάντα Ιωνάς Lwanga μάς δέχτηκε με μεγάλη χαρά στη μητρόπολη και συζήτησε μαζί μας τους σκοπούς του ταξιδιού και του προγράμματός μας, ενώ αντίστοιχη ήταν και η υποδοχή του Ελληνα προξένου Κωνσταντίνου Νικολαΐδη» συμπληρώνει η Μαριλένα.
Ο πατέρας Αντώνιος που εξασφαλίζει φαγητό και στέγη στα φτωχά παιδιά!
Την ίδια στιγμή έκπληξη προξένησε στα δύο αδέλφια και η δίψα των μικρών μαθητών για μάθηση, αλλά και η θέλησή τους να διευρύνουν τις γνώσεις τους σχετικά με την Ελλάδα. Οπως λένε, ο κόσμος γνωρίζει καλά και αγαπάει τη χώρα μας και σε αυτό έχουν συμβάλει ιδιαίτερα ο μητροπολίτης Ιωνάς Lwanga αλλά και ο πατέρας Αντώνιος. «Οι μαθητές έδειξαν τρομερό ενδιαφέρον για τη γλώσσα μας και κατάφεραν να μάθουν αρκετές λέξεις και φράσεις. Είναι απερίγραπτη η ικανοποίηση που λαμβάνεις όταν να έχεις μπροστά σου 200 χαμογελαστά παιδιά που φωνάζουν "ευχαριστούμε, Ελλάδα"» σημειώνει με ενθουσιασμό η Μαριλένα.
Κάθε φορά που αναφέρεται στη συζήτηση ο πατέρας Αντώνιος, οι δύο νέοι μιλούν με τα καλύτερα λόγια και με πραγματικό σεβασμό και εκτίμηση. Ο ιερέας, γέννημα θρέμμα της Ουγκάντα που όμως για μερικά χρόνια βρέθηκε στην Κρήτη, προκειμένου να ολοκληρώσει τις θεολογικές σπουδές του, ήταν ο άνθρωπος που τους βοήθησε καθ' όλη τη διάρκεια του μακρινού ταξιδιού τους και τους φιλοξένησε. «Ο,τι και να πούμε γι' αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο είναι λίγο. Το έργο του και ο αγώνας που δίνει καθημερινά μιλάνε από μόνα τους. Είναι υπεύθυνος για τέσσερις ενορίες στην Ουγκάντα, οι οποίες στο σύνολό τους διαθέτουν δημοτικό σχολείο. Στην ενορία του Αγίου Αντωνίου, ο πατέρας Αντώνιος έχει καταφέρει να χτίσει και να λειτουργεί ακόμη γυμνάσιο, λύκειο, ορφανοτροφείο και κέντρο υγείας! Επίσης, έχει χοιροτροφείο και ορνιθοτροφείο, και καλλιεργεί καφέ, καλαμπόκι και ρύζι. Με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζει καθημερινά φαγητό για χιλιάδες παιδιά των ενοριών» λένε, συμπληρώνοντας ότι εκτός των παραπάνω έχει βοηθήσει δεκάδες αποφοίτους να σπουδάσουν σε Κύπρο και Ελλάδα, τις οποίες επισκέπτεται συχνά για να οργανώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το ιεραποστολικό έργο του.
«Τα τελευταία χρόνια πολλά νέα παιδιά διαλέγουν τον δρόμο της ξενιτιάς και πηγαίνουν για εργασία σε χώρες της Μέσης Ανατολής, κάτι το οποίο προωθείται από την κρατική τηλεόραση. Πρόκειται για μια μορφή δουλείας και όχι δουλειάς. Ομως, αυτή η επιλογή δεν προσφέρει καμία προοπτική εξέλιξης. Πρέπει να στρέψουμε τα νέα παιδιά στον προσοδοφόρο δρόμο της μόρφωσης και να γίνουμε μάρτυρες των αειφόρων αποτελεσμάτων της εκπαίδευσης» συνηθίζει να λέει ο πατέρας Αντώνιος.
Η εθελοντική προσφορά που «ζέστανε» τις καρδιές και «γέννησε» την ελπίδα!
Εχοντας κάνει πραγματικότητα ένα όνειρο ζωής και μια πρόκληση που οι περισσότεροι δεν θα τολμούσαν καν να φανταστούν η 27χρονη Μαριλένα και ο 23χρονος Κωνσταντίνος εξηγούν ότι οι μικρές καθημερινές στιγμές του ταξιδιού τους γέμισαν την ψυχή τους συναισθήματα που μόνο ο εθελοντισμός μπορεί να χαρίσει. «Νιώθουμε πραγματικά ευλογημένοι που το ζούμε όλο αυτό. Η πρωτοβουλία μας ζέστανε τις καρδιές εκατοντάδων ανθρώπων και γέννησε την ελπίδα στις ψυχές τους. Βέβαια, από μια πλευρά νιώθουμε και στενοχωρημένοι έχοντας διαπιστώσει τις συνθήκες διαβίωσης των περισσότερων ανθρώπων. Νιώθουμε άσχημα που στην χώρα μας έχουμε παραπάνω και από τα βασικά, ενώ στην Ουγκάντα το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων καλύπτει με δυσκολία τις βασικές ανάγκες του, απλώς για να επιβιώσει» λένε οι δύο νέοι, οι οποίοι εν μέσω οικονομικής ύφεσης έστρεψαν το βλέμμα τους στους πραγματικά αδύναμους αυτού του κόσμου.
«Οι Ελληνες είμαστε ανοιχτός και φιλόξενος λαός. Ανέκαθεν ήμασταν, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Είμαστε, όμως, λαός των άκρων. Υπάρχουν οι ευαισθητοποιημένοι Ελληνες, οι οποίοι είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν τον διπλανό τους, αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν και οι άλλοι, οι "Νεοέλληνες", οι οποίοι θα προσπαθήσουν να επωφεληθούν από τη δυσκολία του διπλανού τους. Το γεγονός ότι πολλοί κινητοποιούνται και συνεισφέρουν στο θέμα των προσφύγων, ωστόσο, δείχνει -αν μη τι άλλο- αλληλεγγύη. Μέσα από το "H-Ug" συναντήσαμε σπουδαίους ανθρώπους, οι οποίοι καλοπροαίρετα θέλησαν να μας βοηθήσουν στην προσπάθειά μας. Πιστεύουμε ότι αυτό που χρειάζονται η χώρα και ο κόσμος είναι ένα "ντόμινο" αγάπης, όπως το ονομάζουμε. Ο ένας να παρασύρει τον άλλον. Θετικά αυτήν τη φορά και όχι αρνητικά, όπως γίνεται συνήθως» καταλήγουν.
http://www.dimokratianews.gr/content/66225/dyo-ellinopoyla-ierapostoloi-tis-gnosis-stin-afriki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου