του Νίκου Παπαχρήστου
Πέρασε ένας χρόνος από την ημέρα που ο Αρχιμ. Ισίδωρος Σαλάκος άφησε την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο του Καΐρου. Ο φίλος μας Ισίδωρος, το πάντοτε χαμογελαστό παιδί της Αλεξανδρινής Εκκλησίας έσβησε, προκαλώντας συντριβή στην κατά σάρκαν οικογένεια του, στα πνευματικά αδέλφια του, στους πάρα πολλούς φίλους του.
Έναν χρόνο μετά, στον Ιερό Ναό της Αγίας Μαρίνας Ηλιουπόλεως, στην εκκλησία όπου ο Ισίδωρος βαπτίσθηκε μωρό λαμβάνοντας το λαϊκό όνομά του, οι γονείς και οι συγγενείς καθώς και τα πνευματικά αδέλφια και οι φίλοι του που δεν άφησαν την λήθη να κυριαρχήσει στη μνήμη τους, τίμησαν την μνήμη του μακαριστού κληρικού. Συγκινημένοι επανέφεραν στη μνήμη τους το παιδί, τον πνευματικό αδελφό, τον αγαπημένο φίλο που έφυγε τόσο ξαφνικά και πρόωρα.
Μετά την θεία λειτουργία που τέλεσε ο Μητροπολίτης Ζάμπιας Ιωακείμ, με την συμμετοχή πλήθους κληρικών-πνευματικών αδελφών του κεκοιμημένου κληρικού, τελέστηκε το ετήσιο μνημόσυνο για την ανάπαυση της ψυχής του Ισιδώρου.
9:43http://www.youtube.com/watch?v=9eekPOTeaHs
Ο π.Αρκάδιος Ράζνυ ράγισε καρδιές με τα συγκινητικά λόγια του για τον μακαριστό Ισίδωρο, φέρνοντας δάκρυα στα μάτια του πολυάριθμου εκκλησιάσματος.
"Σεβασμιότατε Μητροπολίτα Ζάμπιας κ. Ιωακείμ, σεβαστοί πατέρες και αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί.
«Σήμερον η Χάρις του Αγίου Πνεύματος ημάς συνήγαγεν» στην Λειτουργική αυτή Ευχαριστηριακή Σύναξη.
Και τελέσαμε σύμφωνα με το «ορθόδοξο έθος»την Θεία Λειτουργία κατά την οποία «οντολογικά» μετέχουμε στην Ανάσταση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.
Η εκκλησιαστική κοινότητα ,που αποτελείται τόσο από τους «εν τω σώματι ζώντας» όσο και από τους «κατά σάρκα κεκοιμημένους» προγεύεται την χαρά της Αναστάσεως.Ο ιερέας εξάγει κατά την προσκομιδή μερίδες «υπέρ ζώντων και κεκοιμημένων » και έτσι «μετέχοντες άπαντες εκ του ενός Άρτου και του ενός Ποτηρίου» γινόμαστε «Έν Σώμα Χριστού».Έτσι η Θεία Λειτουργία εικονίζει ,στην φθαρτή ανθρώπινη ιστορία ,«την σύναξη και προσωπική κοινωνία πάντων ημών νεκρών τε και ζώντων στην Επουράνιο Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος».
Και στην σημερινή Ευχαριστηριακή Σύναξη «μετά πάντων των Μαρτύρων ,Ομολογητών,…… και παντός πνεύματος δικαίου τετελειωμένου» συμμετείχε και ο αξιαγάπητος εν Χριστώ αδελφός μας Ισίδωρος Σαλάκος για τον οποίο συμπληρώνεται ένα έτος από την ημέρα της αιφνίδιας εκδημίας του.Και θυμόμαστε την ημέρα εκείνη που η Πρόνοια και η αγάπη του Θεού, «πόρωθεν το περί έκαστον ημών συμφέρον προβλεπομένου», κάλεσε αιφνίδια τον αείμνηστο στο Υπερουράνιο Θυσιαστήριο.
Παρασκευή 15 φεβρουαρίου 2013
«..και ἰδοὺ θύρα ἀνεῳγμένη ἐν τῷ οὐρανῷ, καὶ ἡ φωνὴ ἡ πρώτη ἣν ἤκουσα ὡς σάλπιγγος λαλούσης μετ᾿ ἐμοῦ, λέγων· ἀνάβα ὧδε.(Μετ.και ιδού θύρα ανοικτή στον ουρανό και η φωνή, που προηγουμένως είχα ακούσει σαν σάλπιγγα να συνομιλή με μένα , να μου λέγει “ανέβα εδώ)
Πολυαγαπημένε μας Ισιδωρέ μας,
ANEBA ΩΔΕ-ΑΝΕΒΑ ΕΔΩ.Έτσι σε κάλεσε με την παντοκρατορική φωνή Του ο Κύριος της ζωής και του θανάτου .Και σύ, υπακούοντας, εξήλθες από τον πρόσκαιρο τούτο κόσμο.
Ενα τσουνάμι σπαραξικάρδιων ανθρώπινων θρήνων τάραξε συνθέμελα την πόλη την Αίγυπτο και την Ελλάδα..Ο θάνατος ,το κατ΄εξοχή γεγονός της φθοράς και του αφανισμού της ζωής ,ένα μυστήριο τραγικό και παράλογο ,έκανε την εμφάνισή του ,γεμίζοντας με πόνο ,αμηχανία ,μελαγχολία και φόβο τις ανθρώπινες καρδιές των οικείων σου αλλά και όλων των ανθρώπων που σε αγάπησαν στην Αίγυπτο και την Ελλάδα.
Όμως ,μπροστά σε αυτή την τραγική κατάσταση ,ήλθε από τα βάθη των αιώνων , η φωνή του Αποστόλου Παύλου να μας στηρίξει με την εν Χριστώ ελπίδα και πίστη ,ως εξής.
“Αδέλφια μου δεν θέλω να αγνoείτε τα σχετικά με τους κεκοιμημένους, για να μη λυπάσθε όπως οι υπόλοιποι ,που δεν έχουν ελπίδα (αναστάσεως).Αν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, έτσι και ο Θεός τους κοιμηθέντες με πίστη θα τους φέρει στην αιώνια ζωή με τον Ιησού. Γιατί σας λέμε τα λόγια του Κυρίου, ότι εμείς οι ζωντανοί δεν θα προφθάσουμε τους νεκρούς, οι οποίοι θα μας προλάβουν στην προϋπάντηση του Κυρίου. Γιατί ο ίδιος ο Κύριος με πρόσταγμα, με φωνή αρχαγγέλου και με σάλπισμα Θεού θα κατέβει από τον ουρανό και οι νεκροί που κοιμήθηκαν με πίστη στον Χριστό θα αναστηθούν πρώτοι. Έπειτα εμείς οι ζωντανοί, μαζί με αυτούς θα αρπαγούμε σε νεφέλες για να συναντήσουμε στον αέρα τον Κύριο και έτσι θα είμαστε πάντοτε μαζί Του.
«…Ξέρουμε πώς αν η επίγεια σκηνή που κατοικούμε(δηλ.το σώμα) διαλυθεί ,έχουμε στους ουρανούς κατοικία αιώνια,οικοδομημένη από τον Θεό και όχι από ανθρώπινα χέρια.Γι άυτό τώρα στενάζουμε ,περιμένοντας με λαχτάρα να ντυθούμε το ουράνιο σώμα μας.Και αν ντυθούμε το ουράνιο σώμα δεν θα μείνουμε γυμνοί….’Έτσι η ζωή θα νικήσει τον θάνατο.Αυτός που μας προετοίμασε γι’αυτό το άφθαρτο σώμα είναι ο Θεός.Αυτός μας έδωσε το Πνεύμα ως εγγύηση»(Β Κορ.ε,1-5).
Με αυτή την εγγύηση του Αγίου Πνεύματος και την εν Χριστώ ελπίδα μετέστης,αδελφέ μας Ισίδωρε«από των λυπηροτέρων εις τα θυμηδέστερα και από των προσκαίρων εις τα αιώνια» .
Άφησες αυτή την ζωή με την ίδια ευκολία ,με την οποία η Σαμαρείτιδα Αγία Φωτεινή ,εγκατέλειψε την στάμνα της ,για να μεταφέρει στους ανθρώπους ,το σωτήριο μήνυμα του Χριστου.Έφυγες ,για να υπηρετήσεις την Ιεραποστολή από άλλο μετερίζι.Αυτό της προσευχής και της διακονίας στο Υπερουράνιο θυσιαστήριο . Μας το λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Οταν γαρ πυρωθή ψυχή τω πυρί τω θείω, προς ουδέν των εν τη γη λοιπόν ορά..»
Ισιδωρέ μας, θα μπορούσε κανείς να μιλάει ώρες πολλές για το πρόσωπό σου αδερφέ μου. Οι γονείς και η γιαγιά σου σε μεγάλωσαν με πολύ αγάπη και σε δίδαξαν την χριστιανική μας πίστη. Απο μικρό παιδί αγάπησες «παραρίπεισθαι εν τω οίκω του Θεού μου μάλλον ή οικείν με εν σκηνώμασιν αμαρτωλών». Αφιέρωσες τη ζωή σου και τα νειάτα υπηρετώντας τον Ιησού Χριστό, την Εκκλησία μας, το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και την Πατρίδα μας. Υπηρέτησες το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και τους Πατριάρχες Πέτρο και Θεόδωρο αλλά και τους λοιπούς Αλεξανδρινούς Ιεράρχες παραδειγματικώς και αυτοί πολύ σε αγάπησαν έμπρακτα, αναγνωρίζοντας τα χαρίσματα σου και την διακονία σου στο Πατριαρχείο απο 18 ετών και σε τίμησαν με τα οφίκια του Πατριαρχείου και τις διάφορες θέσεις που υπηρέτησες σε Αίγυπτο και Αφρική. Η δε θέση σου σήμερα ως Μέγα Εκκλησιάρχου, πίσω απο τον Πατριάρχη μας Θεόδωρο, σημερά κενή. Μια θέση, ένας τίτλος που σου πήγαινε όσο κανένας άλλος γιαυτό ο Πατριάρχης μας, ο Πατριάρχης της Αγάπης, ο Πατριάρχης της καρδίας σου όπως τον αποκαλούσες σε τίμησε με αυτό το οφίκιο. Είχες πνευματικό πατέρα και πρότυπο τον νύν Μητροπολίτη Διδυμοτείχου Δαμασκηνό, για τον οποίον πάλιν και πολλάκις με εγκωμιαστικά λόγια έκανες αναφορές για το πρόσωπό του αλλά και για το πόσο πολύ τον αγαπούσες αλλά και το πόσα πολλά έμαθες δίπλα του.
Ιεροπρεπής, αγαπούσες την Λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας, τους Αγίους μας και τελούσες τις καθημερίνες Λειτουργίες μετα φόβου Θεού. Ηθελες δε η μεγαλοπρέπεια των ακολουθιών να είναι τέτοια που να μας ταξιδεύει νοερά στην μεγαλοπρέπεια της Δόξης του Κυρίου μας. ΄Ησουν πρότυπο για τον κλήρο της Αλεξανδρινής μας Εκκλησίας.
Εκανες δευτερή πατρίδα σου την Αίγυπτο όπου έζησες για περιπού 14 χρόνια, αγάπησες όλο τον κόσμο εκεί , Έλληνες και Αιγυπτίους, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους που σε περιστοίχιζαν και με τον ιδιαίτερο και μοναδικό σου χαρακτήρα που σε έκανε να ξεχωρίζεις κατόρθωσες να αγαπηθείς απο τον κόσμο και να γίνεις ο δικός τους πατέρας, φίλος και αδερφός. Μεσά απο το Ιερό σου πετραχείλι έδωσες παρηγοριά και ανάπαυση στις ταλαιπωρημένες και αμαρτωλές ψυχές των ανθρώπων. Εργάστηκες για την ευρέπειαν του οίκου του Κυρίου μας στις κάνωντας μεγάλες ανακαινίσεις και αλλαγές στις ενορίες όπου υπηρέτησες σε Ηλιούπολη και Ντάχερ Καϊρου. Σκόρπισες πλούσια αγάπη στα παιδιά, τους νέους και αυτά σου χάρισαν την δίκη τους αγάπη και καρδιά. Κατόρθωσες όλους υπο την σκέπην του Κυρίου μας να γίνουν μια οικογένεια. Ένα χρόνο μετά και ακόμα δέχομαι μηνύματα απο τα πνευματικά σου παιδιά, οτι τους λείπεις και οτι δεν θα σε ξεχάσουν ποτέ. Σάν ιερέας ποτέ δέν ξέχασες τήν αποστολή σου. Ποτέ δέν έδωσες δείγματα απληστίας. Φτωχός ξεκίνησες καί φτωχός έφυγες. Γεύτηκες τις λύπες και τις δοκιμασίες με ταπείνωση και υπομονή. Έσκυβες το κεφάλι στην αδικία, τα κράταγες μέσα σου όσα σε έκαναν ακόμα και να δακρύζεις και πάντα έλεγες οτι για την αγάπη του Χριστού τα υπομένεις. Στα δε μεγάλα σου προβλήμματα έτρεχες πάντα στο εκκλησάκι του Αγ. Νεκταρίου μας στην Πατριαρχική Επιτροπεία Καϊρου, για να προσευχηθείς. Η φιλανθρωπική σου δράση μεγάλη και σιωπηλή. Ακόμα και εμείς που ζήσαμε πιο κοντά σου, ποτέ δεν μάθαμε εν ζωή ποιούς βοηθούσες. Μίλησαν όλοι όταν τους άφησες ορφανούς.Σε όλους ήσουν μια ανοιχτή αγγαλιά, ένα χαμόγελο, ένα πείραγμα, μια συμβουλή, μια καλή κουβέντα. Ήσουν πληθωρικός στα συναισθήματά σου και δεν έκρυβες να δείχνεις πάντα αυτο που αισθάνεσαι.
Το σώμα σου σήμερα αδερφέ μας, αναπαύεται στο αγαπημένο σου γραφικό χωριό Πάος Καλαβρύτων όπως ήταν και η επιθυμία σου. Το χωριό που τόσα μας είχες πεί για αυτό με τα πιο θερμά σου λόγια και ενώ ποτέ δεν έτυχε να το επισκεφτούμε, στην εξόδιο ακολουθία σου ήμασταν όλοι εκεί. Το κατόρθωσες να μας συγκεντρώσεις όλους τριγύρω σου. Όλους μαζί ως μία οικογένεια.
Αγαπητέ μας κ. Ιωάννη και σεβαστή μας κ. Ελευθερία.
Η απουσία του αγαπητου Ισιδώρου μας εἶναι ὀδυνηρή. Ἡ καρδιά σας τὸν ἀναζητεῖ. Ἀλλὰ ας σας παρηγορεῖ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐκεῖνος εὑρίσκεται πλέον στὸ φῶς τῆς Βασιλείας˙ ὅτι ἀναπαύεται ἐν Χώρᾳ ζώντων˙ ὅτι παρακάθηται στο Δεῖπνο τοῦ Κυρίου˙ ὅτι στο κεφάλι του υπάρχει ὁ ἀμαράντινος στέφανος της δόξας , με τον οποίο τὸν ἐστεφάνωσε ὁ Ἀρχιποίμην Κύριος, που γνωρίζει «τὰ ἔργα καὶ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν πίστιν καὶ τὴν διακονίαν» αὐτοῦ (πρβλ. Ἀποκ. 2: 19).
Ο ανθρώπινος πόνος ,που προξενεί ο θάνατος,ιδιαιτέρως στους γονείς είναι μεγάλος και απερίγραπτος. Αυτό τον πόνο βίωσε και η Μητέρα Μας Παναγία,όταν είδε τον Υιό της νεκρό πάνω στον Σταυρό .Γνωρίζουμε πόσο οδυνηρός είναι ο θάνατος των παιδιών για τη Μάνα, όμως το παράδειγμα της πονεμένης Μάνας του Σταυρού γίνεται παρηγοριά και στήριγμα για τις χριστιανές Μάνες, που βλέπουν στο φέρετρο τα πεθαμένα παιδιά των, όπως η Παναγία έβλεπε το Σταυρωμένο τέκνο της πάνω στο Σταυρό.
Έτσι οι ιεροί υμνογράφοι αναφερόμενοι στο πανσεβάσμιο πρόσωπό της ομιλούν συχνά για πόνους και θρήνους της Μητέρας του Χριστού. Η Παναγία κλαίει και θρηνεί το Μονογενή της με λόγια τρυφερά και πονεμένα που συντρίβουν την ανθρώπινη καρδιά.
Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου τέκνον,
που έδυ σου το κάλλος;
Ω φως των οφθαλμών μου, γλυκύτατον μου τέκνον,
πως τάφω νυν καλύπτη;
Ω Πονεμένη Μανα του Σταυρού! Δινε την παρηγοριά σου σ’ όλους τους πονεμένους γονείς του κόσμου!
κ. Γιάννη μας και κ. Ελευθερία μας, σας δόθηκε μια μεγάλη τιμή.Στο υπερουράνιο θυσιαστήριο να έχετε τον γυιό σας διακονητή και εκπρόσωπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας,και ο οποίος βρίσκεται στα χέρια του Απ. Μάρκου και του Αγίου Νεκταρίου μας και στην αγκαλιά της Παναγίας.Για να μεσιτεύει με τις προσευχές του και να μας διδάσκει τι σημαίνει να λατρεύουμε τον Θεό «εν Πνεύματι και αληθεία».
Χαρήτε ,μέσα στον ανθρώπινο πόνο,ακούγοντας τα προτρεπτικά λόγια του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου .
«Παρέδωσες στον Χριστό μέσω του θανάτου ένα παιδί σου;
Ευχαρίστησε ,ύμνησε και προσκύνησε Αυτόν που πήρε πίσω το παιδί που σού είχε δώσει.
Δόξασε τον Χριστό ο Οποίος διάλεξε αυτόν που έπλασε και δέχτηκε τον καρπό της κοιλίας σου πρίν να αμαρτήσει. Δόξασε τον Χριστό που σώζει τον προερχόμενο από τα σπλάχνα σου.
Προσκύνησε όπως έκανε ο μεγαλόψυχος Ιώβ.
Ευχαρίστησε γιατί πρόσφερες στον Δεσπότη ολόκληρη άμωμη θυσία ,αγνό θύμα, καθαρή προσφορά,έναν νέο Ισαάκ ,όπως κάποτε έκανε ο Αβραάμ.»
Αδερφέ μας Ισίδωρε ένας χρόνος πέρασε, και ακόμα υπάρχει αυτός ο πόνος. Πόνος που από την μία τρυπάει την καρδιά, γιατί η απουσία σου είναι αισθητή... Όμως πόνος ο οποίος πολλές φορές μετατρέπετε και σε χαρά, γιατί τώρα ξέρουμε ότι είσαι κοντά σε αυτόν που λάτρευες όσο τίποτα άλλο στην ζωή σου. Κοντά στον θρόνου του Παντοδύναμου Θεού...και από εκεί είθε να προσεύχεσαι για όλους μας. Και για αυτό τώρα, στο ετήσιο μνημόσυνό σου, με τον πλούτο της θύμησής σου στα χέρια μας, ομολογούμε ανθρωπίνως πως μας λείπεις Ισιδωρέ μου. Δεν υπάρχει μέρα που να μην σε αναφέρουμε. Μας λείπεις! Μας λείπεις πολύ Ισιδωρέ μας! Σήμερα όσο ποτέ άλλοτε βλέπουμε πόσο πολύ τελικά σε αγαπήσαμε αλλά ίσως να μην στο δείξαμε, όπως μας το έδειξες εσύ. Εισαι πάλι μακριά μας σωματικά, όπως ήσουν πάντα. Όμως κατοικείς πάντα μέσα στην καρδιά μας και στην σκέψη μας.
Ισιδωρέ μας πολύκλαυστε και αλησμόνητε, αν σε πικράναμε, αν σε ξεχάσαμε κάποια στιγμή, αν σε αδικήσαμε, δέξου την συγνώμη μας! Μέμνησο , ενώπιον του Θρόνου του Εσφαγμένου Αρνίου ,πάντων ἡμῶν τῶν περιλειπομένων ἀδελφῶν σου», τούς ὁποίους ἀγάπησες καί σέ ἀγάπησαν.
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί
Συμμετέχοντας στο βαρύτατο πένθος ,ευχόμαστε «ὑπέρ μέν του αειμνήστου ἀδελφοῦ Ισιδώρου αἰωνία ἡ μνήμη αὐτοῦ», «ὑπέρ ἡμῶν δέ χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά καί καλήν ἀπολογίαν» ενώπιον του φρικτού βήματος τοῦ δικαίου καί ἀπροσωπολήπτου Κυρίου, ώστε να αξιωθούμε να δούμε τό πάγκαλο πρόσωπό Του καί τότε «ὀψόμεθα Αὐτόν καθώς ἐστιν», «ἀξιούμενοι τῆς κατά χάριν αἰωνίου ζωῆς».
Χριστός Ἀνέστη!".
Συγκινημένος μίλησε και ο προϊστάμενος του Ι.Ν. και παραδελφός του μακαριστού Ισιδώρου, π.Σεραφείμ Δημητρίου καθώς και ο Μητροπολίτης Ζάμπιας Ιωακείμ.
3:13http://www.youtube.com/watch?v=JFh3Ni2rg0w
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΣΟΥ ΑΔΕΛΦΕ ΚΑΙ ΦΙΛΕ ΙΣΙΔΩΡΕ!
http://www.amen.gr/article16975
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου