"Εργοτάξιο η Επισκοπή Μοζαμβίκης ενόψει της επίσκεψης του Πατριάρχη Αλεξανδρείας"

 nyxthimeron.com

Γράφει ο π. ΔΑΝΙΗΛ ΜΠΙΑΖΗΣ, από τη Μοζαμβίκη, ειδικά για το Νυχθημερόν

Αγαπητοί φίλοι, γεια σας από τη μακρινή Μοζαμβίκη!

 

Σήμερα επιθυμώ να σας κάνω κοινωνούς των προετοιμασιών της Επισκοπής Μοζαμβίκης, η οποία ετοιμάζεται πυρετωδώς, με ιδιαίτερη χαρά και προσμονή, να υποδεχθεί τον Προκαθήμενο του Αλεξανδρινού Θρόνου και διάδοχο του Ευαγγελιστού Μάρκου, τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρο Β΄.

 

Ήδη το ισόγειο του νέου Ιεραποστολικού και Πνευματικού Κέντρου της Επισκοπής τελειώνει και ξεκινά η επίπλωσή του, ενώ ο πρώτος όροφος, που θα στεγάζει το Πρεσβυτέριο και τα Γραφεία της Επισκοπής, έχουν μπει σε τελειωτικό στάδιο. 

Στο ισόγειο του κτηρίου, στον κεντρικό χώρο του Κέντρου, θα δεσπόζει η πανέμορφη εικόνα της Θεοτόκου ως Πλατυτέρας των Ουρανών, ενώ περιμετρικά της αίθουσας θα αναρτηθούν ωραίες γκραβούρες με(τι άλλο;) αρχαιοελληνικά μνημεία. 

Ο Καθεδρικός Ναός των Ταξιαρχών βάφεται ολόκληρος εξωτερικά από πολυάνθρωπο ειδικό συνεργείο, ενώ εσωτερικά ομάδα καθαριστριών έχει αναλάβει την καθαριότητα.

*          *          *

Υπάρχουν όμως και οι αφανείς... ήρωες της Επισκοπής. Μιλάμε για τον νεωκόρο (νόντσολο) του Καθεδρικού Ναού, τον μικρό Αμπέριτο, ο οποίος άρχισε την κατασκευή ικανής ποσότητας χειροποίητων κεριών, για τις ανάγκες του Ναού, κατά τις ημέρες της επίσκεψης του Πατριάρχου. Βλέπετε, αγαπητοί φίλοι, όλα εδώ στην Ιεραποστολή γίνονται με κόπο και θυσία. Όλα κατακτώνται με ιδρώτα και παίρνουν σάρκα και οστά από την αγάπη.

Η διαδικασία που παρακολούθησα και, κατά το δυνατόν, συμμετείχα είναι η εξής: Στην αρχή, ξεκινήσαμε μαζί να κόβουμε τα φιτίλια. Σπάγκος βαμβακερός, σε ανομοιόμορφα μεγέθη. Τι όμορφη που είναι η διαφορά αυτή! Έρχονται στο νου μου τα όμοια μεγέθους και πάχους εργοστασιακά κεριά της Ελλάδας, που κατασκευάζονται μηχανικά, χωρίς ίχνος ανθρώπινης θυσίας και χωρίς σταγόνα αγάπης.

Στη συνέχεια, τα φιτίλια τα κόψαμε μ’ ένα ψαλίδι, τα κρεμάσαμε σε ξύλα και ανάψαμε το καζάνι (ένα βαρέλι κομμένο στη μέση), γεμάτο καυστική ποτάσα. Ο μικρός Αμπέριτο, αψηφώντας την φωτιά, έριξε μέσα στο καζάνι, ως συμπλήρωμα, αρκετή παραφίνη σε σκόνη.

Αφού το μείγμα αυτό έφτασε σε κατάσταση βρασμού, έριξε μέσα και ό,τι απόκερα τού είχαν μείνει από άλλες φορές, για να αυξηθεί η ποσότητα. Και σε αυτό το σημείο, ξεκινά η σημαντικότερη στιγμή! Αρχίζει να βουτά πολύ προσεκτικά -γιατί φυσούσε αρκετά- τα φιτίλια μέσα στο καζάνι, συνολικά 20 φορές, για να έλθουν στο κατάλληλο πάχος που επιθυμεί. Μετά από ένα μισάωρο, τα κεριά μας έτοιμα προς χρήση! Για να καούν, από όλους εμάς, με την φλόγα της αγάπης και της προσευχής, υπέρ της οικουμένης!...

 

 Σας χαιρετώ και θα σας κρατώ ενήμερους!

 

Περισσότερα...   http://www.nyxthimeron.com/