Ούτε τα μισά δεν πρόλαβα να σημειώσω από όσα είπε ο επίσκοπος Νιγηρίας κ. Αλέξανδρος χθες βράδυ στο αμφιθέατρο της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, επ' αφορμή της παρουσίασης ενός βιβλίου με τίτλο: Και επί γης ειρήνη. Ήταν ο τελευταίος ομιλητής της βραδιάς και αυτός που μας συνεπείρε ολότελα με τον χειμαρρώδη, παθιασμένο και διαυγή του λόγο.
Ξεκίνησε την εισήγησή του μεταφέροντας το αναστάσιμο μήνυμα του Πατριάρχη Αλεξανδρείας που μας ευχόταν να πορευόμαστε πάντοτε στη ζωή μας ακόμη και κεκλεισμένων των θυρών...
Μιλώντας για τη συλλογική μνήμη της Αφρικανικής ηπείρου ανέφερε τέσσερις φάσεις της:
α. Το δουλεμπόριο: 2 έως 10 εκατομμύρια άνθρωποι κλάπηκαν για να μεταφερθούν ως δούλοι στη Β. Αμερική.
β. Η αποικιοκρατία, που συνόδεψε το χάραγμα των συνόρων μαζί με την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας από τους αποικιοκράτες και τη δημιουργία κοινωνικών ανισοτήτων άγνωστων έως τότε.
γ. Η νεοαποικιοκρατία που στόχευε στην διατήρηση των οικονομικών εξαρτήσεων των χωρών που είχαν απελευθερωθεί.
δ. Η οικονομική παγκοσμιοποίηση, όπου τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα της παγκόσμιας αγοράς σε συνδιασμό με τον νεοφιλελευθερισμό προάγουν έναν οικονομιό φονταμενταλισμό που παίρνει έναν θρησκευτικό χαρακτήρα προάγοντας την απληστία σε αρετή.
Οικονομικός φονταμενταλισμός. Να κάτι που δεν είχα ξανακούσει και έμεινα να αναρωτιέμαι μέχρι τώρα τι εννούσε ο επίσκοπος. Μας είπε πως οι αφρικανικές κοινωνίες σήμερα διέπονται από αυξανόμενη φτώχεια, καταστροφή του περιβέλλοντος, εθονικεντρισμό και μισαλλοδοξία που καλλιεργεί η παγκοσμιοποίηση της αγοράς. Στα συν της παγκοσμιοποίησης είναι ο εκδημοκρατισμός και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αν και κάποιες χώρες όμως έχουν ήδη πίσω τους πενήντα χρόνια ανεξαρτησίας υπόκεινται μέχρι σήμερα στις νεοαποικιοκρατικές επιβολές μέσω οικονομικών εξαρτήσεων.
Τόνισε την ανάγκη να διαβάσουμε τους Αφρικανούς φιλοσόφους που τα ονόματά τους δεν κατέγραψα δυστυχώς με ακρίβεια αν και προσπάθησα. Και στο τέλος λέγοντας πως για να κάνει κανείς ιεραποστολή στην Αφρική πρέπει πρώτα να γνωρίσει τον τόπο και τους ανθρώπους του, έβγαλε και μας έδειξε ένα μικρό αγαλματίδιο ιθαγενών της Κένυα. Είναι τρία πρόσωπα φύσει ενωμένα με ένα κοινό στομάχι. Αυτό το αγαλματίδιο συμβολίζει την ενότητα της κοινότητας που δεν μπορεί να διαρραγεί, την αγάπη που δεν μπορεί να ειπωθεί, και που με το κοινό στομάχι δηλώνει πως το κάθε πρόσωπό απολαμβάνει ό, τι και το άλλο και ότι όλοι μπορούν να έχουν χωρίς να κατέχουν. Αυτό είναι το σύμβολο της ενότητάς τους και της ευρύτερης οικογένειας.
Τα μισά των μισών μπόρεσα να καταγράψω, ελπίζοντας πως δεν αλλοίωσα τίποτα. Νομίζω όμως πως ακόμα κι αυτά μας είναι εντελώς απαραίτητα και ακραιφνώς χρήσιμα έως καθοδηγητικά στις δύσκολες μέρες που ζούμε... Ο καθαρός αυτός άνθρωπος, ιερωμένος, επίσκοπος, ήταν σαν ένας κεραυνός που φώτισε ψες τη νύχτα μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου