"Ο πόνος και η θλίψη είναι ίδια παντού. Τό ίδιο όμως και η ελπίδα της ζωής... " Στο Καμερούν, στην Ελλάδα, σ' όλο τον κόσμο...

ΜΙΚΡΑ ΔΙΗΓΗΣΙΣ
ΠΕΡΙ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ…

…Τούς είδα πρώτη φορά τό 2009 μετά από μιά ευχαριστιακή σύναξη στήν Εκκλησιαστική κοινότητα του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού στήν συνοικία Μποναμπέρι στήν παραθαλλάσια μεγαλούπολη-λιμάνι Ντουάλα…
Ήταν περίπου δυό ἐτών ντυμένοι μέ τά ίδια ροῦχα καί σάν δύο σταγόνες νερό…
Μέ πλησίασαν και η μητέρα τους μέ παρεκάλεσε νά τά ευλογήσω… ο Νικολά καί Ζάν Μπατίστ-(Νικόλαος και Ιωάννης Βαπτιστής)- δυό ζευγάρια χαριτωμένα ζωηρά μάτια πού κοιτούσαν μ’απορία τό πρόσωπό μου…
Από τότε γίναμε φίλοι… Όμως είχαν και αυτά τή δική τους ἱστορία …παρ’ ολον τό νηπιακόν της ηλικίας των…
Ενώ ευλογούσα τά παιδιά ο πρόεδρος της ενορίας μου είπε ψιθυριστά : «Προσευχηθεῖτε γιά τά παιδιά αὐτά Σεβασμιώτατε…είναι ορφανά…δέν γνώρισαν ποτέ τόν πατέρα τους…».
Η Μητέρα παρακολουθούσε τήν σκηνή και κατάλαβε τί μοῦ είπε ὁ πρόεδρος … μέ ένα αδιόρατο-σχεδόν- νεύμα της συγκατατέθηκε νά μου εξιστορίσει ο Πρόεδρος τήν ιστορία τους…
«Ο μπαμπάς των παιδιών ήταν ψαράς… ξέρετε εδώ τά νερά τέσσερεις ώρες χαμηλώνουν και τέσσερεις ώρες φουσκώνουν και ανάλογα οι ψαράδες υπολογίζουν και βγαίνουν μέ τίς πιρόγες τους γιά ψάρεμα… έτσι και αυτός μια νύχτα… πρός τά ξημερώματα έφυγε με την πιρόγα του και … δεν ξαναγύρισε ποτέ… είπαν για μάγια … είπαν για αντιζηλίες με άλλους ψαράδες… ξέρετε η φτώχεια μας μερικές φορές μας παίζει διάφορα παιχνίδια… Ο Θεός μόνο ξέρει… Δυο μήνες μετά η γυναίκα του γέννησε αυτά τα δίδυμα αγόρια … στον έναν δώσαμε τό όνομα του πατέρα Ζάν Μπατίστ –(Ιωάννης Βαπτιστής)- στον άλλον τό όνομα του Αγίου Νικολάου …να αναπαύει τον πατέρα τους…
Ἐμείς προσπαθούμε μέ όλες τις μικρές μας δυνάμεις νά βοηθάμε αυτήν την μάνα… ξέρετε δέν έχουμε μεγάλες δυνατότητες…».
Τόν άκουγα μέ συγκίνηση… δεν ξέρω … αλλά ήταν σαν να άκουγα μια νησιώτικη ιστορία γραμμένη από τον Ανδρέα Καρκαβίτσα ή τον Φώτη Κόντογλου… ένα ψαράδικο-ναυτικό δράμα… από τα τόσα και τόσα που με μεγαλύτερη συχνότητα –τα παλαιότερα χρόνια-ζούσαν οι νησιωτικοί πληθυσμοί της πατρίδος μας…
…Σαν τις μάνες και τις χήρες των ναυτικών καί των ψαράδων που πήγαιναν και μοιρολογούσαν τους γυιούς καί τούς άνδρες τους δίπλα στο κύμα, τα λιμάνια, και τα βράχια…και τα μοιρολόγια αυτά έγιναν τραγούδια και ιστορίες που γράφτηκαν και κάποτε σμίλεψαν τήν καρδιά μας… έτσι κι’ εγώ είπα να γράψω αυτά τα λίγα λόγια και να τα μοιραστώ με την αγάπη σας…. γιατί ο πόνος και η θλίψη είναι ίδια παντού… τό ίδιο όμως και η ελπίδα της ζωής που βρίσκω πάντα όταν συναντώ αυτά τα παιδιά… όπως, και εφέτος τα Θεοφάνεια του 2011…στην Ντουάλα δίπλα στην θάλασσα πού τους στέρησε τον πατέρα…

http://www.iersyn.gr/news83.php