20 Φεβρουαρίου 2011
Ανθρωποι με αφάνταστο σθένος ψυχής, υπέρμαχοι του ιεραποστολικού έργου που επιτελείται στην άλλη άκρη της γης, στην πολύπαθη αφρικανική ήπειρο, στηρίζουν έμπρακτα τις προσπάθειες που καταβάλλονται, προσφέροντας ηθική αλλά και υλική βοήθεια. Στην χορεία των σύγχρονων ιεραποστόλων, συγκαταλέγεται η συμπολίτισσα Συραϊνώ Κορωνιού-Διονυσίου, σύζυγος του αείμνηστου ιατρού Μιχάλη Διονυσίου, μητέρα δύο παιδιών, του Παναγιώτη και του Μάνου και γόνος επίλεκτης οικογένειας της Σκιάθου. Από το 2007, προσφέρει, ακούραστα, το απόθεμα της αγάπης της σε χιλιάδες παιδιά της Κένυας, προσεγγίζοντας, με μητρική στοργή, άρρωστα, ορφανά και ταλαιπωρημένα παιδιά, τα οποία την αποκαλούν «μαμά Νίνα», εκφράζοντας με αυθορμητισμό την απέραντη ευγνωμοσύνη τους. Έχοντας διανύσει μια πολύ αξιόλογη πορεία, ως εκπαιδευτικός, η συνταξιούχος καθηγήτρια κ. Κορωνιού-Διονυσίου, δραστηριοποιείται, ενεργά, στους κόλπους της Μητρόπολης της Κένυας, συνδράμοντας εθελοντικά το έργο, που επιτελείται, επί σειρά ετών. Τα δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα που της στέλνουν τα παιδιά της Κένυας, το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που αποτυπώνει φωτεινά χαμόγελα ελπίδας, οι σημειώσεις και οι σκέψεις της κ. Κορωνιού, συνθέτουν ένα συγκινητικό οδοιπορικό προσφοράς, που διανθίζεται από δυνατές εικόνες.
Το επίκεντρο της εθελοντικής δράσης που αναπτύσσει η συμπολίτισσα εκπαιδευτικός είναι το Ναϊρόμπι της Κένυας, έδρα της Μητρόπολης Κένυας, η οποία φροντίζει με λόγο και έργο, χιλιάδες ιθαγενείς. «Διδάσκω Ελληνικά το πρωί στους ιεροσπουδαστές που χειροτονούνται, εν συνεχεία σε ιερείς, ενώ τις υπόλοιπες ώρες επιμελούμαι τις γραφικές εργασίες της Μητρόπολης, την αλληλογραφία, διορθώνω τα κείμενα του Μητροπολίτη Κένυας κ. Μακάριου, τα οποία μου υπαγορεύει εκείνος και επιμελούμαι των εκδόσεών τους» εξηγεί η κ. Διονυσίου, η οποία είναι διαρκώς κοντά στον άνθρωπο, τους ιθαγενείς, τα ορφανά παιδιά. «Επισκεπτόμαστε δύο φορές την εβδομάδα το ορφανοτροφείο μας και παράλληλα τα ορφανοτροφεία που βρίσκονται σε πιο απομακρυσμένες περιοχές. Στο κεντρικό ορφανοτροφείo του Νιέρι φιλοξενούνται εκατό, περίπου, παιδάκια, τα οποία βρίσκουμε, κυριολεκτικά, πεταμένα στο δρόμο, καθώς είτε ο ένας, είτε και οι δύο γονείς τους, έχουν φύγει από τη ζωή, χτυπημένοι από τη μάστιγα του έιντς. Έτσι, αυτά τα δύσμοιρα μωρά αποτελούν βάρος δυσβάσταχτο για τους συγγενείς που καλούνται να τα φροντίσουν, ενώ οι ίδιοι στερούνται των στοιχειωδών μέσων, ώστε να συντηρηθούν. Γι’ αυτούς η μόνη λύση, η λύση απελπισίας, θα έλεγα, είναι να τα εγκαταλείπουν» αναφέρει η κ. Κορωνιού. Η ίδια σημειώνει πως «είναι παιδιά που δεν έχουν γευτεί τη μητρική φροντίδα, τη ζεστασιά της μητρικής αγκαλιάς, το τρυφερό μητρικό χάδι» και προσθέτει ότι «πολλά είναι μολυσμένα με τον ιό του έιντς».
Ανακαλώντας μνήμες από την μακρινή Κένυα, δακρύζει στην θύμηση του μικρού Σαμ, ο οποίος βίωσε την απόρριψη από τους δικούς του ανθρώπους, διότι ήταν μολυσμένος από τον ιό του έιντς. Ο μικρός Αφρικανός, ο οποίος βρήκε την μητέρα που δεν γνώρισε, στο πρόσωπο της φιλόστοργης εθελόντριας, έφυγε, τελικά από την ζωή, σε ηλικία έντεκα μόλις χρόνων, παρά τις τεράστιες προσπάθειες που κατέβαλαν τα μέλη της Ορθόδοξης ιεραποστολής, τα οποία θρήνησαν για τον πρόωρο χαμό του. Oι εικόνες που συνθέτουν τα βιώματα της κ. Κορωνιού, εμπεριέχουν «πολύ πόνο, γιατί η ιεραποστολή βρίσκεται στην μεγαλύτερη παραγκούπολη του κόσμου, όπου οι φαβέλες της Βραζιλίας είναι πολυτελείς, σε σύγκριση με τις παραγκουπόλεις της Ριρούτα, της Καμπίρια και της Κιμπίρα» επισημαίνει χαρακτηριστικά η ίδια.
Χώρα που ζητάει ελπίδα
Οι γηγενείς ζουν με πρωτόγονες συνθήκες, κοιμούνται στους δρόμους, ή στην καλύτερη περίπτωση σε κατασκευάσματα που θυμίζουν καλύβες, όπου άνθρωποι και ζώα συμβιώνουν, στοιβαγμένοι σε λίγα τετραγωνικά γης, χωρίς τα στοιχειώδη μέσα υγιεινής. Συγκλονιστική είναι η περιγραφή που παραθέτει η ομιλούσα, λέγοντας χαρακτηριστικά «η εικόνα που συνθέτει την παραγκούπολη της Ριρούτα είναι κατασκευές από τέσσερις πασσάλους κάθετα τοποθετημένους και καλυμμένους με φύλλα μπανανιάς για οροφή, αλλά και χωματόδρομοι που οριοθετούνται από χαντάκια τα οποία ξεχειλίζουν από ακαθαρσίες». Το έργο που επιτελεί η Μητρόπολη της Κένυας είναι τεράστιο και έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο και τον ανθρώπινο πόνο. «Αυτό που αντικρίζει κανείς είναι εξαθλίωση, πείνα, παιδιά εγκαταλειμμένα που προχωρούν στους δρόμους μόνα τους και πολύ πόνο» υπογραμμίζει η σύγχρονη ιεραπόστολος από τον Βόλο.
Περιγράφοντας τις εγκαταστάσεις που έχουν δημιουργηθεί, αντίστοιχα, από την Μητρόπολη της Κένυας, η κ. Κορωνιού τονίζει ότι περιλαμβάνουν δύο εκκλησίες, της Αγίας Σοφίας και του Αγίου Μακαρίου, γραφεία, βιβλιοθήκες, ξενώνες, τους κοιτώνες των ιεροσπουδαστών, το Επισκοπείο, αίθουσες διδασκαλίας, τεχνικές και επαγγελματικές σχολές, που αποσκοπούν στην επιμόρφωση και εκπαίδευση του ντόπιου δυναμικού. Στις δέκα σχολές της Μητρόπολης φοιτούν, σημειωτέον, χίλιοι μαθητές και σπουδαστές. Επίσης, στις εγκαταστάσεις της Μητρόπολης λειτουργεί κλινική, όπου, εκτός από το μόνιμο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, προσφέρουν τις υπηρεσίες τους οι Κύπριοι γιατροί του κόσμου, Φινλανδοί εθελοντές γιατροί όλων των ειδικοτήτων και Ολλανδοί, οι οποίοι έρχονται σε τακτά χρονικά διαστήματα και περιοδεύουν όλη τη χώρα, ανακουφίζοντας τον ανθρώπινο πόνο.
Αξίζει μάλιστα να σημειωθεί ότι πολλοί νέγροι έχουν ασπαστεί την Ορθοδοξία και ήδη έχουν λάβει το βάπτισμα 5 εκ περίπου γηγενείς, στην Μητρόπολη της Κένυας. Κοντά σε όλους τους προαναφερθέντες βρίσκεται ο Μητροπολίτης κ. κ. Μακάριος του οποίου το ποιμαντικό, ανθρωπιστικό και φιλανθρωπικό έργο είναι αξιόλογο και αξιοθαύμαστο, καθώς η αγάπη και η προσφορά στον άνθρωπο αποτελούν για τον ίδιο στάση ζωής.
Τα πρόσωπα των παιδιών
Η νοερή περιήγηση της κ. Κορωνιού-Διονυσίου στην πονεμένη Αφρική, επικεντρώνεται στα πρόσωπα των παιδιών, που αναζητούν δρόμους ελπίδας, προκειμένου να επιβιώσουν. «Τα παιδιά είναι δεμένα μαζί μας, επισημαίνει η ίδια, νιώθουν ευγνωμοσύνη, διότι τα αντιμετωπίζουμε ισότιμα, με αγάπη και φροντίδα. Χίλια παιδιά με αποκαλούν «μαμά» και αναπολώ με συγκίνηση τις στιγμές που μοιραζόμαστε στις ώρες της μελέτης, στις γιορτές, όπου τρώμε όλοι μαζί, μας παρουσιάζουν χορούς, μας προτρέπουν να χορέψουμε κι εμείς μαζί τους και δεν σταματούν να εκφράζουν την αγάπη τους. Νιώθουν ευγνωμοσύνη και το μόνο που ζητούν είναι ένα χάδι, τίποτα περισσότερο. Τα μικρά παιδάκια με κοιτάζουν με τα μεγάλα παραπονεμένα ματάκια τους και νιώθω ότι μου ζητούν να τα αγκαλιάσω», προσθέτει με συγκίνηση η ίδια.
Τα ορφανοτροφεία της περιοχής είναι γεμάτα από εγκαταλειμμένα παιδάκια, τα οποία φροντίζει η ιεραποστολή. Ο ντόπιος πληθυσμός αποδεκατίζεται από τον ιό του έιντς, από την ελονοσία, αλλά και το σάρκωμα καπόζι, μια μορφή καρκίνου που εμφανίζεται σε άτομα διαφόρων ηλικιών, συμπεριλαμβανομένων πολλών παιδιών, τα οποία έχουν εξασθενημένο ανοσοποιητικό σύστημα, λόγω του έιντς και από τη φυματίωση. Επίσης, στις απομακρυσμένες περιοχές της χώρας είναι απειλή και ο κίτρινος πυρετός. Παρά τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που επικρατούν στην άλλη πλευρά της γης, η συμπολίτισσα εκπαιδευτικός συνεχίζει με την ίδια πάντα προσήλωση το έργο της, απευθύνοντας κάλεσμα συμμετοχής «σε όσους επιθυμούν να συνεισφέρουν». Τα παιδιά της Αφρικής, που στέλνουν καθημερινά μηνύματα αγάπης και ευγνωμοσύνης στην «μαμά Νίνα», είναι κομμάτι της ζωής της, είναι η δεύτερη οικογένειά της και η θύμηση τους, προκαλεί ανείπωτη συγκίνηση.
Αμέσως μετά την περίοδο του Πάσχα, η Συραϊνώ Κορωνιού-Διονυσίου θα επανέλθει στην Αφρική, κοντά στα «παιδιά της» για να συνεχίσει το εθελοντικό της έργο. Οι εικόνες που έρχονται στο μυαλό σε ώρες περισυλλογής είναι πολλές καθώς εναλλάσσονται τα συναισθήματα της χαράς και της λύπης. «Από την μια πλευρά, αναφέρει η ομιλούσα, θυμάμαι τις χαρούμενες στιγμές όταν τρώμε όλοι μαζί, όταν τους μαθαίνω ελληνικά τραγούδια, τα οποία αποδίδουν έξοχα με τις ωραίες φωνές τους. Όταν ψέλνουν στην εκκλησία, στα ελληνικά αλλά και στην Σουαχίλι, συνεχίζει η ίδια, έχουν τον ρυθμό και την κίνηση μέσα τους». Από την άλλη πλευρά υπάρχουν οι σκοτεινές εικόνες «από τα ορφανοτροφεία, τα μικρά παιδάκια που εγκαταλείπονται στους δρόμους» και η σκέψη που κυριαρχεί είναι η επάνοδος στην χώρα που «διψάει για ζωή, γνώση και αλήθεια», με γνώμονα «την αγάπη που προσφέρεται» ως αχτίδα φωτός στο σκοτάδι του πόνου και της απελπισίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου